Op 1 maart 2013 stapten Bart en ik in ons huwelijksbootje. Een prachtige dag waar we heel veel mooie herinneringen aan hebben.
Uiteraard praatten we over die dag en over de tijd ervoor, want we zijn al 19 jaar samen, maar vooral ook over de afgelopen 12 jaren. Het was de mooiste dag van mijn leven. Nu werd het voor de hele wereld duidelijk dat dit potje en dekseltje voor altijd bij elkaar wilde zijn en bovendien bijzonder goed bij elkaar pasten. Wat de rest van de wereld ook dacht, wij wisten het zeker. Wij horen bij elkaar. Mijn oma en de vader van Bart hebben dat geregeld daarboven in de hemel.
Ze zullen lachend tegen elkaar gezegd hebben: “Zullen we de wereld een beetje opschudden en die twee eens samen laten komen?” Ik zie mijn oma al schuddebuiken.
“Volgens mij past onze Leo, want zo heet Bart eigenlijk, precies bij jullie Sofie” zal Bart zijn vader hebben gezegd. Ze hadden het goed gezien die twee. Dat het niet makkelijk zou zijn was evident. ‘Oudere man, jong blaadje, zij gaat beslist voor het geld, hij kan haar vader zijn, wat hebben die twee nu tegen elkaar te zeggen?’ En zo nog heel veel pijnlijke opmerkingen die tot op de dag van vandaag nog klinken her en der.
Behalve jullie, jullie volgen ons en ons leven samen al járen en voor jullie zijn we een gewoon koppel. Gewoon Bart en Sofie. Nooit heb ik van één van jullie iets naars gehoord over ons, alleen maar lieve, mooie en respectvolle dingen en dat waardeer ik enorm. Jullie zijn mijn safe-place. Geen oordelen of veroordelen. Jullie kijken naar mij en zien mij. Jullie kijken naar Bart en zien hem.
Er zit inmiddels veel in ons perfect passende potje met dekseltje. Herinneringen aan de vele, vele diepgaande, open en eerlijke gesprekken die we voerden waardoor we elkaar door en door leerden kennen, herinneringen aan tripjes naar Engeland en Schotland en Scandinavië, tripjes naar ziekenhuizen voor korte periodes en lange zware ziekte-periodes, herinneringen aan onze beestenboel, de ezeltjes, honden, kippen, konijnen, cavia’s en het heerlijke leven in het huis in het bos met de daarbij horende kleine gelukjes en grote gelukjes. Bezoekjes van Moeke, mijn neefje en nichtje, de kinderen van mijn vriendin. Herinneringen aan onze zalige tuin met tafel en grote parasol waar ik begon met schrijven, waar ik lekkere sateetjes maakte voor op de barbecue, waar we urenlang naar onze dieren en de vogeltjes konden kijken en luisteren. Waar we luid meezongen met de box die buiten stond terwijl het hout in onze vuurkorf knetterde.
Herinneringen aan zoveel kerstmissen met een echte grote boom en de cadeautjes die we voor elkaar kochten eronder. De hondjes om ons heen, het haardje aan. Genieten van goede series op tv. Herinneringen aan mijn strijd tegen kanker en de daaropvolgende depressie. Aan de eeuwig geduldige lieve man die er altijd voor me is, aan mijn lieve kleine en grote gestes van waardering, respect en liefde die ik voel voor mijn Bart. Herinneringen aan de dag dat we hoorden dat we al ons geld kwijt waren van het ene op het andere moment, en de liefde die ik voelde van jullie allemaal doorheen dat hele proces.
Herinneringen aan ontzettend lieve lezeressen die ons deden verrassen met allerlei liefs en moois, aan de berg mensen die ons geholpen hebben om dat immense huis leeg te halen, schoon te maken en ons naar ons nieuwe stulpje hielpen. Herinneringen aan mensen die ons fysiek hielpen, mentaal hielpen en financieel zelfs ook. Recente herinneringen aan de fijne baan die Bart heeft en waar hij het geweldig doet, het tuintje dat we gezellig proberen te maken, en binnen in ons huisje waar we een veilig coconnetje creëren waar we kunnen zijn wie we zijn: het ongewone potje en dekseltje, een versnellinkje lager dan wel.
Tijdens al die mooie, ontroerende, verdrietige, pijnlijke, heerlijke, plezierige, lollige en serieuze momenten zijn wij sterk gebleven samen, zelfs nog sterker geworden. Nooit had één van ons een seconde spijt van het moment dat we voor elkaar kozen, nooit een onvertogen woord. We zijn een team. Een slim team. Niets of niemand krijgt ons klein. De liefde, waardering, het respect voor elkaar en elkaars kracht is nog steeds immens. We bundelen het, die kracht. We hebben een plan voor de toekomst en we gaan zeker nog twaalf jaar aan ons huwelijk vastknopen. Het leven is rustiger, maar we hebben een doel waar we allebei hard voor werken, als een team, want zo doen we dat met alles wat op ons pad komt. Samen zijn we sterk. Ook nu we wat minder mobiel zijn.
Ik ben blij dat jullie mijn safe-place zijn. Dat ik hier mag zijn wie ik ben. In voor en tegenspoed. Jullie zijn allemaal zo lief voor ons. Ik wilde iets doen voor jullie. Dus ik heb een cadeautje voor jullie gemaakt. Dat krijgen jullie aan het einde van de week.....
