Een paar dagen voordat het EK voetbal begon, zei Bart tegen mij: "Komt je oranje flamingo weer naar beneden?"
"Natúúrlijk komt mijn oranje flamingo weer naar beneden!" zei ik enthousiast.
Het is hartstikke leuk om samen naar voetval, of de Olympische Spelen te kijken en ons huis te versieren met aan de ene kant van de kamer alles in rood-wit-blauw en aan de andere kant alles in zwart-geel-rood. We hebben vlaggetjes, grote vlaggen, oranje shirtjes, zwarte shirtjes, bloemenkransjes in de kleuren van België en Nederland en nog zoveel meer! Ik had een heuse sporttas vol verzameld, gekocht, op de kop getikt, gekregen en zelfgemaakt. Ik had zelf drommels gemaakt voor Nederland en België. Zijn ze niet schattig?
Wij zijn echte sportfans en kijken graag grote toernooien. Of het nu voetbal, atletiek, volleybal of hockey is, of dat het de Olympische Spelen zijn, wij kijken ernaar en we zijn heel hard voor Nederland of België! Het huis wordt omgetoverd, en met lekkere hapjes voor de televisie, wordt en luid gejuicht (of niet...). Al jaren doen wij dat met zijn tweetjes, Bart en ik. We gaan nooit naar cafés of zo, om daar op een groot scherm te kijken, maar gewoon lekker thuis waar we soms plagerig tegen elkaar kunnen doen als het België-Nederland is of als het ene land slecht speelt en het andere juist heel goed.
Toen ik ziek was en later depressief, kwam er niet veel van. Ik was met hele andere dingen bezig. Wij allebei trouwens.
En nu we er weer helemaal klaar voor zijn, is het nog steeds niet zo makkelijk want Bart werkt 40 uur en die kan niet ook even een wedstrijd voetballen meekijken, want hij zit boven én hij zit non-stop met klanten aan de telefoon. Ik werk beneden en ik zet de TV wel aan, maar die staat achter mij, dus ik hoor het (als ik het geluid aanzet).
Maar we zijn helemaal klaar voor het EK voetbal en de Olympische Spelen!!
Er hangt al een kalender aan de muur van wie wanneer moet spelen en we kunnen de score erbij zetten in speciale hokjes.
Dus ik klom een paar dagen geleden de vlizotrap op naar de zolder, op jacht naar de sporttas. Blauw of zwart met rode handvaten. Ik weet precies waar ik naar moet zoeken. Deze tas is ons veel waard.
Het is niet een tas vol met prullen, maar een tas vol hele mooie en memorabele herinneringen. Mijn oranje flamingo is een cadeau van Bart. Zij heeft één keer verplicht op Bart zijn hoofd gestaan, dat vond hij niet leuk, zei hij lachend. Verder heb ik haar altijd op. Of het nu 15 ºC is of 32ºC, dat warme dier staat altijd op mijn hoofd met haar beentjes langs mijn oren. Onze honden lagen gezellig bij ons en buiten de allereerste keer, schrokken ze daarna nooit meer wanneer we heel hard juichten na een doelpunt of na de winst op de 100 meter sprint. Ze keken hooguit even op of het vrouwtje en het baasje oké waren, en daarna was het goed voor hen en keken ze niet eens meer op. Senna heeft ooit het shirtje dat ik heb (met nummer 10 erop) aangehad, maar dat ging haar wat te ver, haha!
Onze poetsvrouw indertijd moest altijd lachen als het weer 'die tijd' was, want dan kwam ze in een rood-wit-blauw-zwart-geel-rood-versierd spektakel terecht! En ook al woonden we in het bos waar werkelijk nooit iemand kwam: de vlaggen hingen te wapperen.
Afijn, ik was op de zolder en ik zocht en ik zocht en ik zocht....
Drie keer heb ik de ronde gemaakt en mijn tranen kwamen na elke ronde hoger en hoger te zitten. Uiteindelijk ben ik terug naar beneden gegaan en vertelde huilend aan Bart dat ik de sporttas niet vond.
Ik weet bijna zeker dat die mee is verhuisd. Ik had mijn lieve vriendin Ans, die als enige precies wist wat er allemaal in dat grote huis stond, want we hadden kamer na kamer met haar doorgenomen, een berichtje gestuurd of zij zich daar nog iets van kon herinneren.
Ze kon het zich nog heel goed herinneren. Ik had haar zelfs laten zien dat daar de rood-wit-blauwe en zwart-geel-rode spulletjes in zaten.
Zij dacht dat die tas mee was gegaan.
Dus ging ik nogmaals de zolder op en ik heb alle zakken, tassen, dozen, boxen, koffers en bakken open gehad. Misschien had iemand de tas, of de inhoud van die tas wel ergens anders in gedaan? Maar helaas..... de sporttas is weg. En ik huilde weer.
In de afgelopen 17 jaar hadden we die spulletjes bij elkaar verzameld en toen ging dat financieel ook allemaal. Maar nu kunnen we niet zomaar alles vervangen. Dat willen we ook niet.
Nu zul je wel denken: waar maak jij je druk om Sofie! En dat kan ik me voorstellen. Het zijn tenslotte maar spulletjes. En er moest veel weg omdat we zo'n groot huis hadden. Maar deze spulletjes konden we toch altijd kwijt in ons kleine huisje? En we zouden toch altijd sport blijven kijken, zeker nu we allebei zo mobiel niet meer zijn?
Het was iets van ons tweetjes, met herinneringen van járen plezier, bitterballen, Belgische wafels, onze hondjes, een jongere Bart en een veel fittere Sofie, soms gedeeld met een even enthousiaste schoonmoeder als ze in die periode kwam logeren. Plagend en meelevend genoten we van onze favoriete sportevenementen, van elkaar en van 'onze jongens of meiden', van ons huis in Baarle-Nassau naar ons huis in Wallonië, naar ons huis in Meerhout.
Het raakt me dieper dan ik dacht.
Ik mis mijn oranje Flamingo en alle herinneringen die zonder haar niet meer tastbaar zijn...