Het klinkt makkelijker dan het is: ‘opnieuw beginnen’. We zijn nu enkele weken bezig en proberen overal kansen te zien en mogelijkheden te pakken en ondertussen te werken aan onze mooie eikenboom.
Maar dat kost tijd, iets opbouwen voor de toekomst. En deze business van affiliate marketing kost al helemaal veel tijd. Het gaat dan ook over dingen waar mijn beeldenkersbrein niet voor gemaakt is. Software, hardware, codes, HTML; allemaal chinees voor mij. Maar helaas komt dát vóór alle leuke dingen, zoals schrijven en bloggen. Ik moet een plekje hebben (ergens in de wereld in een Cloud of op een server: in de lucht dus voor mij) om die blogs met die marketing te kunnen schrijven. Niet mijn sterke kant, ook nog niet helemaal Bart zijn sterke kant, dus is het moeilijk daarin grote stappen te maken.
En dan komen bij mij al gauw de traantjes. Ik snap het niet, hoe hard ik mijn best ook doe. Dit is allemaal zo lineair en als ik dan wekenlang niet meekom, me dom voel en gefrustreerd raak dan komt het lelijke stemmetje weer terug in mijn hoofd.
Dat stemmetje was de afgelopen maanden de mond gesnoerd. De dingen gingen eindelijk weer wat beter en dat gaf me een enorme mentale boost. Ik werd sterker en sterker en ik dacht bij mezelf: Sofie is weer terug en nu ga ik er ook alles aan doen om te blijven want dit gevoel is zalig, na jaren van ongelukkigheid in de tegenslagen die we kregen! Ik wil dat gevoel houden, zó ontzettend graag!
Maar dan blijkt dat het koordje waar ik op loop toch zo stevig niet is. Bij de eerste de beste tegenslag (nou ja, ontslagen worden en geen geld meer binnenkrijgen is natuurlijk geen kattenpis, dat weet ik wel) komt de onzekerheid weer terug. Het stemmetje dat me zo lang in de houdgreep had, probeert zich weer een weg naar boven te wurmen. En ik schrik daarvan. Ik dacht écht dat ik sterker was en dat ik dat stemmetje de baas was.
Ik mag het niet toelaten. Ik wil het niet toelaten. Sterker nog, ik wil dat het verdwijnt. Ik focus me op wat ik vandaag kan doen en accepteer dat we voor sommige dingen gewoon afhankelijk zijn van anderen, en van wanneer zij tijd hebben voor ons. Ik volg cursusjes en we leren natuurlijk ook aardig wat bij.
Ook ben ik heel slecht in mezelf verkopen. Ik zou namelijk dolgraag blogs of websiteteksten schrijven voor mensen die mijn schrijfstijl bij hun bedrijf vinden passen. Of andere teksten waar ondernemers geen tijd voor hebben. Ik zou graag een mooi bedrijf schrijflijkerwijs in het zonnetje willen zetten, ergens uit laten springen. Mijn hoofd zit vol mooie ideeën, ik denk out-of-the-box en heb een enorme fantasie, dus ik denk dat ik echt wel iets kan betekenen voor mensen. Maar mezelf aanbieden ergens vind ik toch erg moeilijk, vooral ook omdat ik doodgegooid word op Facebook en LinkedIn met opmerkingen dat je als copywriter of storyteller tegenwoordig toch ook écht wel met artificiële intelligentie moet kunnen werken (working on it) en een bachelor van het een of ander in je zak moet hebben en zo kan ik nog wel meer dingen opnoemen. De verwachtingen zijn hoog.
En toch voel ik in mezelf dat ik iets unieks heb. Ik maak eigen woorden zoals dierenmoederhart en schrijflijkerwijs. Niemand gebruikt die, maar iedereen van jullie weet wat ik daarmee bedoel. En dat is iets dat artificiële intelligentie nooit doet, want dat kent hij niet. Ik ben ook een ander mens, kijk anders tegen de wereld aan dan een collega-copywriter. Dat is ook maar goed ook. Ik werk graag voor iedereen die het wil. In mijn hoofd zat het idee om vooral voor lokale kleine ondernemingen te werken hier in Laakdal of Meerhout om meer mensen te leren kennen maar ook om elkaar zo te helpen. Ik vind dat iets moois.
We vinden er wel wat op, Bart heeft totaal geen moeite om mij, als copywriter, aan te prijzen of te promoten. Maar ik zal het toch zelf moeten leren doen, en mijn bescheidenheid (onzekerheid) aan de kant schuiven. Waarschijnlijk een leermoment dat ik uit deze situatie ga halen…
Dingen gebeuren niet zonder reden. Ik dacht vroeger écht: ik ga nog liever dood dan dat ik kanker zou krijgen en al die behandelingen zou moeten doorstaan. Ik was ervan overtuigd dat ik dat niet kon. En toch zit ik hier. Geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht, mijn lijf en mijn geest.
Laat ik daar nog maar even goed aan terugdenken, aan de dingen die ik, en Bart en ik, al hebben doorstaan. Eigenlijk zijn we een geweldig sterk team. Als ik straks een paar leuke opdrachten krijg, groeit ook vast mijn zelfvertrouwen weer.
Zó, het stemmetje is weer even weggeduwd.
Dank jullie wel voor het luisteren, dat doet me áltijd goed!!
