Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Bart en ik zijn ontslagen.
Omdat we vorig jaar dus ineens al ons geld kwijt waren, geld dat Bart met bloed zweet en tranen bij elkaar had gespaard en belegd om ervoor te zorgen dat wij, na zijn pensioen, nog zeer prettig konden leven, moésten we werk zoeken.
Bart vond al best gauw werk, en niet veel later mocht ik ook wat werk doen voor dat bedrijf. We hadden er allebei plezier in en het deed ons ook goed om ons koppie weer te gebruiken en met andere dingen dan geld-stress, verhuis-stress en kankerherstel-stress bezig te zijn. We gingen er voor de volle 100% voor.
We werden eigenlijk harstikke onderbetaald, vooral Bart, maar dat had hij nu eenmaal zo afgesproken. En als hij een bepaald doel had behaald zou hij meer gaan verdienen. Maar we waren blij met elke euro die we verdienden, want dat was elke keer een euro dichterbij rondkomen aan het eind van de maand.
Bart was aangenomen om het bedrijf terug op poten te krijgen en dat is zijn grote kracht. Iedereen die Bart kent weet dat hij daar ontzettend goed in is. Klein- en middelgrote bedrijven weer op de rails krijgen, teams motiveren, het beste uit de werknemers halen en tijd in hun welzijn steken, om zo een fijn, kundig en gemotiveerd team te creëren. Ik heb er ooit zelf onderdeel van uitgemaakt, van zo’n team van Bart en hij heeft het beste uit me naar boven gehaald. Ik wist hoe dat voelde en ik gunde mijn bazin hetzelfde.
Meer dan een jaar hebben wij met hart en ziel gewerkt om een geweldig product aan de man te brengen en om het bedrijf terug gezond te maken.
De laatste paar maanden werd er van Bart veel te veel gevraagd. Het bleek voor hem onmogelijk om zijn werk goed uit te oefenen want zijn initiatieven werden stuk voor stuk van tafel geveegd. Ondertussen werkte ik ook al veel meer uren dan de bedoeling was, voor nog steeds hetzelfde geld. Ik nam twee keer een initiatief, wat me veel energie kostte, maar waarvan ik dacht dat het een toevoeging was voor het bedrijf, gericht op efficiënter werken. Bovendien had ik heel de nieuwe website gemaakt met de webbouwer en ingevuld met teksten en foto’s, blogs en andere leuke ideeën. Nooit een ‘Dank je wel!’, of ‘Goed gedaan!’ Voor ons allebei niet. Bart werkte inmiddels belachelijke uren en was vaak pas laat thuis ’s avonds. Het deed hem geen goed. Maarja, je kent Bart: als hij ergens voor gaat, gaat hij er ook voor, met zijn hele hebben en houden.
Ik zal je de laatste paar weken besparen want die waren niet mooi van onze bazin, dus we voelde wel al iets aankomen, maar waren ervan overtuigd dat ze ons niet zou ontslaan omdat er dan ineens zo ontzettend veel werk door één iemand anders gedaan zou moeten worden en dat zou natuurlijk nooit goed gaan, dat zag iedereen. Bart en ik waren de langst werkende medewerkers daar, de rest vertrok binnen 3 of 4 maanden. Dus er bleef niemand over als wij weg zouden gaan.
En toch gebeurde het, geheel onverwachts tijdens een meeting maandag een week geleden. Ik keek mee via een video-link, met mijn notitieblok naast me. Ik zag alleen Bart op het scherm en niet onze bazin. Zij zag mij wel. Er volgde een heel verhaal, maar dat ging voor meer dan de helft aan mij voorbij. Ik zag Bart op mijn scherm. Hij keek niet naar mij maar naar onze bazin die tegenover hem zat en dus leek het alsof hij sprak met iemand die naast me zat.
Ik keek naar zijn lieve vertrouwde gezicht, het gezicht dat ik al jaren elke dag zie. Zo dichtbij, maar ook zo ver weg na die mededeling… Ik keek naar de manager die jarenlang ervaring heeft en dit bedrijf makkelijk heel mooi en gezond had gemaakt zou hij niet zo ontzettend zijn tegengewerkt bij al zijn pogingen. Ik zag zijn ervaring, zijn wijsheid, zijn geduld en zijn onmetelijke trouw aan al wie hem een kans geeft, ook al verdiende niet iedereen dat. Ik zag de man die slokdarmkanker heeft overleefd, mij zoveel heeft geleerd, en ook evenveel weer van mij durfde te leren. De man die mij jarenlang liefdevol, geduldig en geweldig heeft verzorgd, en nooit, maar dan ook nooit klaagt. Ik zag de man die dingen kan doen gebeuren, die zoveel verschillende dingen heeft gedaan in zijn leven en op zijn minst RESPECT verdient. Ze had zoveel van hem kunnen leren als ze de moeite had gedaan hem beter te leren kennen, of mij, for that matter. Dan had ze gezien dat Bart en ik een geweldig team zijn en elkaar op elk gebied perfect aanvullen. Daar had ze enorm van kunnen profiteren, maar dat heeft ze niet gedaan.
Dat vind ik nog het pijnlijkste. Bart zou eigenlijk al niet meer hoeven te werken. Toch doet hij het op de enige manier die hij kent en dat is voluit, voor de volle 100%, zoals hij ook zijn slokdarmkanker te lijf ging, mij liefheeft, mij verzorgde, voor onze dieren zorgde, mij de wereld gaf en nog steeds geeft.
Ik trek het me te veel aan. Dat zal hij ook zeggen als hij dit straks leest. Maar ik kan woest worden op mensen die Bart niet respecteren. Maar dat kun je van sommige mensen gewoon blijkbaar niet verwachten.
Dus we zijn ontslagen. Geen inkomen meer. Net nu ik het gevoel in mijn buik kreeg dat het wel weer goed zou komen. We konden al eens een stukje gerookte zalm kopen. We konden bloemetjes kopen. Er was weer wat ademruimte. Mijn geld-stress was eindelijk weg.
We hebben afgelopen vrijdag onze laatste dag gehad. En toen Bart terug thuiskwam vroeg ik aan hem hoe hij zich voelde. Hij zei: “Eigenlijk voel ik me opgelucht”. Een heel goed teken dus.
Ik had het wat zwaarder. Ik was erg emotioneel. Niet zozeer omdat we ontslagen waren, maar omdat, bij mij, dit werk gelinkt bleek aan de stress van het verliezen van al dat geld, de stress van de verhuizing, de stress van de boze vorige huurbaas, het zoeken naar een huis, beloftes van de bazin die niet nagekomen werden, het huis waarin ik maar niet beter wilde worden omdat dat helemaal vol negatieve energie hing en de depressieve gevoelens.
Al die emoties vlogen het raam uit, samen met ons ontslag. En die zag ik niet aankomen.
We hebben vrijdag tot diep in de nacht gesproken over het werk en het ontslag. Vervolgens hebben we het hele weekend nergens meer over gesproken en alleen maar leuke dingen gedaan. En vanaf afgelopen maandag zijn we weer opnieuw begonnen, bij nul. We zijn hier al vaker geweest en we leven nog.
Maar we zijn veel wijzer geworden. Deze keer gaat alles er heel anders uitzien. We gaan alleen nog dingen samendoen en samen beslissen. We gaan ons bedrijf organisch laten groeien. Niet alle eieren meer in één mand, of wedden op één paard, nee, nu gaan we onze krachten bundelen. Stap voor stap gaan we ons bedrijf opbouwen vanuit 5 verschillende hoeken. We werken er elke dag een paar uur aan en daarna doen we klusjes in de tuin of andere leuke dingen. We gaan een mooie sterkte gezonde eikenboom creëren, waarbij we gaan doen waar we goed in zijn, voor het geld dat we waard zijn. Allebei! We gaan er iets moois, bijzonders en beresterk van maken, let maar op! De wortels zitten al stevig in de grond.
Ik heb me nog niet zo sterk gevoeld samen met Bart. We geloven heel hard in onszelf. Er komt iets op ons pad. En wij zullen groeien en bloeien.
Hopelijk zeggen we over een paar maanden dat het ontslag een 'blessing in disguise' was.
