Vandaag is het de dag van het schaap. Ik zie graag schaapjes, dat doet mijn dierenmoederhart goed, vooral als ze lammetjes hebben. Heerlijk om naar te kijken tijdens een wandeling.
In plaats van wat leuke weetjes over schapen op te sommen besloot ik mijn vriendin Laura, schaapsherder, te vragen waarom ze ervoor koos indertijd om schaapsherder te worden. Ik vroeg haar naar haar kudde en haar aanpak. En natuurlijk vroeg ik haar waarom het zo leuk is om met schapen te werken. Een unieke kijk op ‘het schaap’!
“Hoe komt het dat jij schaapsherder bent geworden Laura?”
“Ik heb twintig jaar in de zorg gewerkt. Heel mooi en fijn werk, maar mijn lichaam protesteerde na al die jaren. Ik wilde mijn leven een andere draai geven. Rust, dieren en de natuur om me heen leek me heerlijk! Precies wat ik nodig had. Van kinds af aan zat ik al tussen honden, dié liefde was er al. Met mijn Border Collie ‘Glenn’ was het anders. Glenn wilde graag werken, hij had een enorme drive, dat merkte ik al gauw en daar wilde ik graag iets mee doen. Ik kwam in contact met de beheerder van een schaapskudde in Haaksbergen en we mochten daar een paar keer werken met een kudde schapen, Glenn en ik. Dat ging zo goed, Glenn had er echt aanleg voor. Het was toen meteen duidelijk; ik wilde schaapsherder worden!”
Laura haar ogen stralen als ze dit vertelt. Ik vind dat heerlijk om te zien. Echte passie zie je, en voel je. Dus ik vraag haar hoe ze uiteindelijk aan haar schapen kwam.
“Nou, dat is een bijzonder verhaal” Begint ze. “Ik ben ooit
bij kasteel Bad Bentheim geweest en daar stonden schapen te grazen en dat waren
prachtige dieren, ik was op slag verliefd. Het was het Bentheimer Landschaap.
Een oer-ras dat in Nederland uitgestorven bleek. Bentheimers zijn mooie grote
sterke schapen die hoog op hun poten staan. Hun wollige vacht hangt in lange
slierten over hun rug en ze hebben zwarte vlekjes rond hun ogen en op hun
poten. Toen ik uiteindelijk een huisje vond met wat grond in Haaksbergen heb ik
er meteen 11 gekocht. Ik schreef mijn schapen in bij het stamboek van de
Vereniging van Speciale Schapenrassen en toen bleek dat ik de enige fokster van
Bentheimers was in heel Nederland!”
Het leuke is dat Laura me heel veel materiaal had doorgestuurd. Ze kwam op TV, stond in heel veel krantjes en magazines en was te zien bij 'Man bijt Hond'. Zo leuk om te zien en te lezen. Met foto’s van haar met Glenn en inmiddels een flinke kudde Bentheimers en nog een paar Border Collies. Je ziet dat ze geniet van haar leven als herderin. Het is heel jammer dat ik daar geen foto’s van mag publiceren want die foto’s zijn auteursrechtelijk beschermd. Gelukkig heeft ze zelf veel foto's, dus deze zijn allemaal van haar.
Ik vraag haar de onbeleefde vraag of ze een beetje kon rondkomen als schaapsherder, want hoe gaat dat in zijn werk, wat doe je met een kudde? Ik snap dat ze in de natuur loopt, maar is het niet meer een hobby dan een baan?
“Het is geen hobby of een baan”, vertelt ze me snel. “Het is een levenswijze. Natuurlijk kon ik geld verdienen door mijn schapen te laten grazen bij grote bedrijven, bij de waterschappen of bij particulieren. Jammer genoeg is er nog maar weinig vraag naar herders om grote stukken heide te belopen."
"De Staat wil daar niet veel in investeren terwijl het zo ontzettend nuttig is! Schapen eten alles, maken met hun dunne pootjes kleine putjes in de grond waardoor andere plantjes weer de kans krijgen om te groeien en de mest van de schapen is natuurlijke mest voor de heide. Bovendien dragen de schapen ook zaadjes mee in hun vacht die ze op die manier door het natuurgebied verspreiden. Heel natuurlijk allemaal, maar helaas ziet de Staat dat anders."
"Ik deel mijn kudde vaak op in kleinere groepjes en laat ze
dan bij bedrijven en particulieren grazen tegen betaling. Wat niet wil zeggen
dat ik niet meer met de kudde op stap ga hoor! Wij zijn al gaan grazen bij een
particulier in Zandvoort aan Zee, die hadden zo’n duinpan-tuin. Hartstikke
leuk. Als ik dan tegen de middag in de stilte op een pol gras ga zitten en mijn
boterhammetje eet, mijn schapen en mijn honden om me heen, genietend van het
zonnetje, dan ben ik zielsgelukkig!"
"Maar er zijn ook regendagen, dan ben ik ook op stap. De
Bentheimer is een sterk ras, ze zijn zelden ziek, maar dat betekent niet dat je
ze maar kunt laten lopen. Ik ken al mijn schapen goed, en als ik er eentje zie
die niet goed lijkt, dan neem ik die mee, gaat ze bij mij op stal met flink wat
vitaminen, mineralen, stro en brokken. Dan kan ik ze goed in de gaten houden."
"Ook doe ik zelf het mest onderzoek bij alle schapen. Dat is
niet zo simpel hoor, maar ik wil zo weinig mogelijk werken met medicijnen. Ik
zie schaapsherders, of particulieren met schapen, vaak meerder malen per jaar
hun schapen ontwormen met hetzelfde product. Dat zou ik zelf nooit doen.
Resistentie ligt op de loer. Dus ik ontworm de lammetjes en echt alleen maar
als het nodig is en de ooi ook, maar steeds met een ander middel."
"Natuurlijk scheer ik mijn schapen zelf, één keer per jaar en ik bekap hun hoefjes wanneer het nodig is. Weer of geen weer, dag en nacht, Koningsdag of Eerste Kerstdag, ik zorg altijd voor mijn dieren. Voor zowel de schapen als de honden. Het lammeren gebeurt trouwens ook vaak ’s nachts. Ik ben er bijna altijd bij. Maar ze doen het uit zichzelf goed en zo hoort het ook. Want in het wild krijgen de dieren ook geen hulp. Dit ras lijkt gewoon heel goed te weten wat ze wel en niet moeten eten om gezond te blijven, dat zit er van oorsprong in.”
In 2013 richtte Laura een bedrijfje op met de leuke naam: ‘De Wollige Grasmachines’. Buiten het grazen van heiden en parken rond grote bedrijven gaat ze soms ook naar zorginstellingen. Daar plaatst ze dan voor een poosje een paar schaapjes. Vooral omdat de Bentheimers zo makkelijk en vrolijk zijn.
Ik vraag Laura tenslotte waarom zij het werken met schapen nu zo leuk vindt.
“Ik geniet ervan als ik aan kom rijden en uit mijn busje stap, dat ze op me afkomen rennend, blij dat het vrouwtje er weer is. Dan smelt ik. Maar ook als ik schapen ophaal die bij een bedrijf hebben gestaan, dan krijg ik ineens hele verhalen te horen van de mensen die daar werken. Ze vertellen dat ze allemaal naar buiten gingen tussen de middag om hun boterhammen gezellig bij de schapen te eten en dat ze enkele schapen zelfs hebben kunnen aaien. Ze werden er rustig van en konden nadien weer vol energie aan het werk. Dat is wat schapen doen met mensen. Ze vroegen ook altijd: ‘wanneer komen de schapen weer terug?’ Dat is toch geweldig om te horen?”
“We hadden een ram van 115 kilo genaamd Rambo. Als we de schapen naar binnen
wilden halen, mijn man Adri en ik, ging Rambo áltijd de andere kant op. We
moesten we hem dan gaan halen. De keren dat ik mijn man door de wei heb zien
rennen met Rambo achter hem aan, kan ik niet op twee handen tellen, hilarisch!"
"Sorry Adri!” Knipoogt ze, als ze uitgelachen is.
“Het mooiste wat ik meemaakte was een klein meisje bij een zorginstelling. Het meisje praatte niet, nooit. Elke dag ging ze een schep vol brokken naar de schapen brengen. Er was een lammetje in de kudde die met de fles is grootgebracht en die dartelde telkens vrolijk achter haar aan. Na een aantal weken bleek het meisje honderduit te praten tegen ‘haar’ lammetje en de andere schapen. Dat is toch om een brok van in je keel te krijgen.”
“Weet je Sofie; schapen oordelen niet, en dat trekt mensen aan. Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaag komt, een schaap voelt je energie en reageert daarop.”
Dank je wel lieve Laura, voor je mooie verhaal! ❤
Ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben.
Fijne dag van het Schaap!
