Ik moest echt even wennen, mijn lief bloemetjes t-shirt had weer twee bultjes….
Vandaag is het dan eindelijk zover.
Na maanden, wat zeg ik, na jaren…. nou, eigenlijk pas sinds we hier in ons huisje wonen en ik mijn rust heb gevonden, en we weer af en toe ergens naartoe gaan, begon ik me onzeker te voelen als we weg gingen. Heb ik wel een shirtje aan dat geen of nauwelijks decolleté heeft, valt mijn bungelend borstje niet op, of de deuk ernaast, for that matter?
In de winter is dat goed te doen, maar nu we in de zomer zijn en de shirtjes en topjes weer naar beneden gehaald worden van de zolder, liep ik tegen een beperking aan bovenkleding aan die me tot nu toe niet had gestoord.
We gaan weer regelmatig naar mijn lieve ouders, we hebben feestjes of een buurt barbecue. En zelfs tijdens de wandelingetjes die we hier doen werd ik me er meer en meer van bewust hoelang ik voor mijn kledingkast stond om een truitje aan te trekken met daarover een gehaakte poncho, een sjaaltje of een vestje. Niet omdat het koud was maar om mijn borst, of het gebrek eraan, te camoufleren.
Mensen kunnen het niet helpen om te kijken naar mijn borst, ook al doen ze heel hard hun best om het niet te doen. En ik kan het me ook goed voorstellen hoor, ik was er nooit boos over, maar toch heb ik liever dat ze mij aankijken als we aan het kletsen zijn. Ook een knuffel geven aan iemand, een gemeende stevige knuffel, was altijd een beetje onhandig omdat ik dacht dat ze dat beslist voelden, die deuk en die bobbel.
Bart zei, toen ik vertelde dat ik zo stond te zoeken tussen mijn kleding om iets passends te vinden: “zullen we een paar nieuwe truitjes voor je kopen? Je hebt al 7 jaar niets nieuws gekocht en sommige dingen slijten toch ook.” Ik vond het een heel lief aanbod, maar die zoektocht eindigde meestal in ik die na uren online zoeken, met een diepe zucht mijn iPad op de bank gooide en de traantjes moest tegenhouden. Ik had zoveel criteria dat er gewoon niets over bleef, not to mention dat ik de truitjes van tegenwoordig niet zo geweldig leuk vind. Maar dat ligt waarschijnlijk omdat ik zoek bij Zalando en de C&A. In leuke kleine en knusse boetiekjes kun je vast leuke dingen kopen maar daar is ons budget nog niet groot genoeg voor.
T-shirtjes met een boothalsje: leuk, maar dan mag ik onder geen beding naar voren buigen want dan kunnen mensen mijn navel zien en dus ook de blote deuk en bobbel. Een truitje met streepjes, bloemen of een leuk plaatje erop: leuk, maar dat trekt scheef want de bobbel trekt alles net iets uit zijn lood.
Strakke truitjes zijn al helemaal geen optie en van die grote losse bloesjes ook niet.
Dus toen ik dat tijdens een controle eens tegen mijn lieve oncologisch chirurg vertelde, pakte ze onmiddellijk een brief en schreef een ‘uitwendige borstprothese’ voor. “Waarom probeer je dit niet, Sofie? Het wordt volledig terugbetaald door het ziekenfonds.”
Met die brief in mijn hand en een grote glimlach op mijn gezicht verlieten we het ziekenhuis.
Het was nog niet 1-2-3 voor elkaar want ik moest eerst een afspraak maken met een bandagiste, die op de afgesproken datum naar een lingerie winkel komt, in mijn geval in Tessenderlo. Ik belde Ann en die kon pas op 8 augustus. Nou dat geeft niet, zolang er maar een afspraak staat. Enthousiast zeg ik tegen Bart dat we dus beter pas een paar nieuwe truitjes kunnen kopen als ik weer in evenwicht ben, dan heb ik ook veel meer om uit te kiezen. Een heerlijk vooruitzicht.
En vandaag is het dus 8 augustus. Ik heb er echt naar uitgekeken. Hoe zou het voelen om weer een beha te dragen? Dat zal weer wennen zijn en strak zitten. Dat ben ik niet meer gewend. Er zitten ook een paar zere ribben en kleine vocht ophopingen in dat gebied dus ik hoop maar dat we iets comfortabels en toch ook moois, kunnen vinden.
We liepen ruim op tijd de lingerie winkel binnen en daar werden we naar een mooie ruime paskamer geloodst. We kregen koffie en een plat watertje en al gauw kwam Ann ook aan. Het is een compleet hoekje dat speciaal dient voor mensen die een prothese aangemeten krijgen en dan in alle rust behaatjes kunnen passen. We begonnen met een behaatje en dan zouden we uit een hele grote kist die Ann bij zich had, de juiste vorm en maat prothese zoeken. Ik kreeg het behaatje aan en ik had het gevoel geen lucht meer te krijgen. Omg wat zit dat strak. Ik probeerde terug te denken aan de dag dat ik mijn eerste behaatje ooit kreeg, maar ik kon me niet meer herinneren of ik dat gevoel toen ook had. Natuurlijk moet je eraan wennen. Lang leven de vrijheid had zo lang de boventoon gevoerd.
Er werd gepast, gemeten en de een na de andere prothese kwam uit de grote kist. Truitje aan om te zien of het wel recht zat of dat de prothese niet te hoog, laag of te ver naar links zat, truitje uit om een nieuwe beha te proberen. Wat waren het twee lieve vrouwen die ons hielpen. Er werd niet gepraat over die periode, niet raar gekeken naar het enorme litteken, alles draaide om een prettige en rustige ervaring, met alleen maar positieve indrukken en een fijne sfeer.
Ik vertelde ook dat als ik voorover buig er inkijk is, ik zag het nu met een prothese erin ook nog een beetje, maar daar hebben ze hele mooie kanten strakke banden voor, tegenwoordig, die je over je beha kunt doen en die dan met clipjes aan je bandjes kunt vastzetten, zo hoog of laag als je wil. En als je een truitje draagt met een v-hals dan zie je een stukje van dat kant maar het sluit helemaal aan op je lichaam, dus: hoera, nooit meer navelstarende mensen als ik voorover buig om een glas op een lage tafel te zetten.
Ik had verwacht dat de beha’s allemaal van die immense dingen waren, ze moeten natuurlijk de prothese kunnen dragen en niet teveel aan mijn schouders trekken, maar ze hadden best mooie beha’s die natuurlijk een groot tussenstuk hebben tussen de borsten en aan de zijkant, maar die nog steeds elegant zijn.
We hadden er uiteindelijk eentje uitgekozen en ik moest echt even wennen.
Mijn bloemetjes t-shirt had twee bultjes! En het was een raar gevoel dat mijn linker arm weer tegen iets aanwrijft dat er eerst niet was en wat je ook alleen maar voelt met je arm en niet aan je borst. Hele gewone dingen waar je niet bij stilstaat.
Maar we hebben een mooie zwarte beha gekocht en natuurlijk dat kanten dingetje voor erover. Zoals gezegd, een hele fijne ervaring.
Pas thuis kwamen de traantjes, toen ik Bart stevig vast hield. Wat is het ook een schat!
Naast mijn zijde, elke stap die we genomen hebben, hij wil niets dan het beste voor mij.
De traantjes stopten en ik zei: "voilà, nu sluiten we het hele borstkanker verhaal af. De cirkel is rond, mijn strijd is gestreden. Nooit meer uren voor de kledingkast, weer vol vertrouwen naar feestjes én een stukje vrouwelijkheid terug!"
Jammer dat de solden voorbij zijn, maar ik kijk al uit naar het voorjaar. Dan kan ik al mijn criteria in de prullenbak gooien en truitjes kopen die ik mooi vind.
Goodbye borstkanker! Eigenlijk moet ik je bedanken want je hebt me zoveel geleerd over mezelf, dat had ik nooit gedacht!
Best een beetje trots op mij!
