Bart en ik waren, op een zaterdag twee weken geleden, bloemetjes aan het planten. Het was prachtig weer en we hadden onze twee langwerpige parasols op het terras gezet en opengedraaid, zodat we konden uitrusten in de schaduw. We zaten nog geen minuutje toen we een “Joehoe!” hoorde langs ons huis. We liepen naar het geluid toe en zagen dat er een mevrouw naar ons toe kwam lopen. Ze verontschuldigde zich, ze had al aangebeld maar dat hadden we niet gehoord. Gelukkig zag ze mij, door het voorraam, in de tuin zitten. We nodigde haar natuurlijk meteen uit en schoven een stoel in de schaduw voor haar. Ze was super vrolijk en stelde zich voor als “Bina, van ‘Sabina’, maar iedereen noemt me Bina”.
Wat een leuke verrassing! Ik was al vrolijk, maar nu nog meer. We kennen onze naaste buren natuurlijk al, onze tuintjes liggen dicht tegen elkaar aan dus je kunt elkaar niet missen. Hele lieve mensen die nachtdiensten draaien bij Nike. En omdat we elke dag wandelen kwamen we al eens iemand tegen uit de straat, veelal met een hond, wat wij natuurlijk heel leuk vinden. Maar dit was de eerste keer dat er iemand langskwam.
Bina heette ons welkom op ‘het eilandje’. Wij wonen tussen het kanaal en het megacomplex van Nike. Onze straat heet Grote Langvoort, maar er is aan deze kant ook nog een Kleine Langvoort en aan de overkant van de weg is de ‘gewone’ Langvoort. En hier noemen ze dat: Het eilandje!
Bina overhandigde ons een papier waarop de datum stond van het straatfeest en wat er die twee dagen georganiseerd wordt. We raakten gezellig aan de praat. We vertelden een beetje over ons en waar we vandaan kwamen en wat we doen voor werk. Bart noemde trots mijn blog; dewereldvansofie en Bina zei dat ze dat eens op zou zoeken. Maar daarna vertelde ze dus over het eilandje en wie waar woont en dat ze een hecht clubje vormen op het eilandje. Het was zo ontzettend gezellig, ik werd er heel erg warm van vanbinnen.
Al meer dan 15 jaar woonden wij geïsoleerd, ver weg van buren. Ik dacht dat ik heel erg aan buren zou moeten wennen, maar buiten het feit dat je niet meer in je blootje door het huis kan lopen, niet dat ik dat veel deed, maar ik hoefde nergens rekening mee te houden en dat sluipt er dan in, vond ik het eigenlijk heel fijn om mensen om me heen te hebben, ook al kende ik nog bijna niemand. Leven om je heen is toch erg fijn. Er was laatst verderop in de straat een meisje geboren. Dat zag ik toen ik er een keertje alleen langs wandelde. Ik zei de volgende dag tegen Bart: “Ik schrijf een kaartje en dat doen we tijdens de wandeling in de bus”. Ik had voor de zekerheid onze straat en nummer erbij gezet.
Bina stelde voor mij toe te voegen aan de app-groep van Het Eilandje. Dat vond ik helemaal leuk en ze deed het meteen. Ze vertelde waar ze precies woonde, de mooiste plek hier op het eilandje, namelijk aan het kanaal. Net ver genoeg weg van de brug om daar geen last van te hebben. Ze kijkt uit over het water, ziet de boten langskomen en geniet van de rust en het groen. Toen haar kinderen jong waren hadden ze altijd een gratis zwembad in de tuin! Ze kletste honderduit en luisterde ook geïnteresseerd naar ons. Ze vertelde dat men hier erg op elkaar gesteld is en als er iets is, dat je het maar in de app moest zetten, dan zal er altijd wel iemand zijn die je wil helpen, met wat dan ook. Heerlijk! Zo fijn om te horen en zo leuk om daar nu ook deel van te mogen uitmaken!
We kenden de mensen nog niet, dus we spraken, als er iemand voor ons huis langsliep, over de hond met de lichtjes, de twee geweldig mooie Duitse Herders, de Golden Retriever en de twee bruine honden die superbraaf en keurig naast hun baasjes lopen. Het gaat nu leuk zijn om hun baasjes en vrouwtjes ook te leren kennen.
Nadat we afscheid hadden genomen van de lieve zorgzame en enthousiaste Bina, leek ik eventjes op wolkjes te zweven. Ik kan je niet uitleggen hoe goed het voelde. Wat wil ik graag deel uitmaken van het eilandje! Ik voelde nu pas hoe hard ik het had gemist. Dit gaf me echt energie!
En niet veel later, toen ik ons in de app netjes had voorgesteld, kreeg ik allemaal appjes van buren die ons welkom heetten, met de naam en het huisnummer erbij. Zo leuk. En ik zag dat ik ook privé een appje kreeg, van Sofie en Senne, om ons te bedanken voor het lieve kaartje dat ze hadden ontvangen voor de geboorte van hun dochter. Hoe leuk is dat?
En als kers op de taart, blijkt Bina een goed geheugen te hebben want later die avond kreeg ik een melding en een hele lieve boodschap van haar op mijn stukje ‘een lelijk kantje’ dat op facebook staat. Ze had het onthouden! Ik vertelde het een paar dagen later in geuren en kleuren tegen mijn moeder en die zei: “Sofie, het is écht waar! Beter een goeie buur dan een verre vriend”. En ik denk dat dat zomaar eens waar kan zijn!
Lieve Bina, hartelijk bedankt voor onze fijne ontmoeting en introductie op het eilandje.
Fijne dag van de buren!
