Ik moet toch iets lelijks bekennen! Ik ben er niet trots op
en schaam me dat ik me zo voel. Het is ook niet gezond wat ik doe. Ik haal
mezelf ermee naar beneden, en dat is slecht voor body en mind. Maar…. ik ben
soms een beetje jaloers.
De diagnose borstkanker krijgen is geen kattenpis. Want dan
hebben we het alleen nog maar over de tumor die blijkbaar stiekem in mijn
linkerborst is geboren en opgegroeid (indertijd 5 jaar oud). Daar ben je wel
even niet goed van als relatief jonge vrouw van bijna 44.
Het is echter de behandeling, en dat weet iedereen, waar je doodziek van wordt
(gemaakt). Plan van aanpak? Mijn linkerborst moest weg, asap. Dan de chemo en
daarna de bestraling. Gelukkig geen uitzaaiingen, maar wel 36 klieren uit mijn
oksel ‘geruimd’ zoals dat heet.
Januari 2018. Je gaat mee in de achtbaan, samen met je man en je familie. Het jaar vol leuke plannen is als sneeuw voor de zon verdwenen, je jaar is nu leeg. Nou ja, niet leeg, maar volgepland met niets anders dan chirurgie, oncologie, bloedonderzoeken, scans, psycholoog, osteopaat, lymfedrainage en doktersbezoeken. Je leeft van dag tot dag, je streept op een kalender alle 13 chemo’s af die je krijgt, en vervolgens ook elke bestralingsdag. Dan nog hormoontherapie, maar daar ben ik mee gestopt. Daar werd ik alleen nog maar slechter van.
April 2023. Ik ben net 49 jaar geworden. De afgelopen jaren zijn moeilijk geweest. Ik knapte een beetje op, maar al gauw ging het weer slechter. Ik werd bang. Bang dat het nooit beter zou worden, dat ik niet meer zou herstellen. En juist dát moment pakte mijn hoofd met handen en voeten aan om mij langzaam en genieperig een depressie in te trekken. Die duurde en die duurde en ik dacht dingen die ik niet ga herhalen hier. En toch, op het moment dat ik dacht dat ik zou verdrinken, vond ik zelf de kracht om er centimetertje voor centimetertje uit te komen. Zelfs toen er een jaar van extreme stress volgde door onze financiële situatie, kreeg mijn hoofd mij niet meer klein.
Maar mijn lichaam kon die stress echter niet goed aan. De chemo heeft voor blijvende schade gezorgd waardoor ik nog maar weinig kan. In ieder geval lang niet wat ik wil, vijf jaar na de diagnose. Ik sprak onlangs met mijn lieve nicht die nu door hetzelfde proces gaat. Ze is beresterk. Ondergaat alles zo goed als mogelijk, is erg positief en elke maandag, voordat ze de nieuwe chemo krijgt, gaat hardlopen. Het was niet aardig van mij om, toen ze vroeg hoe het met mij ging, uit de doeken te doen hoe ik me écht voelde. Ze kon dat vast wel missen. Maar ze legde liefdevol uit dat het ene verhaal het andere niet is, dat de ene kanker, de andere niet is. De chemo’s zijn verschillend en de omstandigheden ook. Dat heeft zoveel invloed op alles. Wijze woorden van een mooie sterke lieve vrouw. Maar ik schaam me dat zij, middenin het proces, mij aan het oppeppen was.
Je kunt het niet goed of slecht doen, je moet het gewoon DOEN.
Maar het lijkt wel alsof ik alleen maar vrouwen om me heen zie die het
naderhand gewoon weer heel goed doen. Hun leven weer oppakken. Weer kunnen doen
en laten wat ze willen. Wellicht op een lager pitje, maar niemand die na 5 (!)
jaar nog zo’n lange weg heeft te gaan als ik.
Ik blijf geloven dat het beter gaat worden. Nu we in ons
nieuwe huisje wonen is er heel veel stress weggevallen en ik heb deze
verhuizing aangepakt om er weer vol voor te gaan. Ik word beter dan ik nu ben!
Ik ga wandelen met Bart, elke dag. Ik werk veel achter de computer want het geld
moet wel binnen blijven komen. En eerlijk gezegd, het doet me goed, mentaal, om
eindelijk ergens anders mee bezig te zijn dan met mijn lijf. Ik ben vrolijker
en ik ben blij dat ik weer schrijf. Dat er ruimte in mijn hoofd is om weer
lekker creatief bezig te zijn. Dat was de afgelopen jaren wel anders.
Mijn Osteopate is een schat en zoals ik al eerder heb gezegd, een
zonnestraaltje!
Zij zei vorige week tegen mij: “’Geduld’, Fietje, dat is jouw les hier op deze
aardbol”. Daar heeft ze groot gelijk in. Ik heb al 5 jaar geduld, ik zal het
nog wel een paar jaar volhouden zeker?
Maar regelmatig, als ik zie dat Bart zoveel en hard moet
werken op zijn 72e, dan stromen de tranen over mijn wangen. Hij
wordt er niet jonger op en ik had hem zijn pensioen zó ontzettend gegund. We
hadden zoveel leuke dingen kunnen doen de afgelopen jaren. En dus voel ik een ‘haast’,
een ‘nood’, om snel zelf zóveel te verdienen dat hij eindelijk kan stoppen. Dat
is mijn doel.
En dat lukt niet, zeker niet zo snel als ik zou willen.
En daardoor ben ik soms, héél soms, gewoon lelijk jaloers op de vrouwen die er
zóveel beter dan ik doorheen zijn gekomen. En daar schaam ik me diep voor…
