Het was geloof ik in 2015 dat ik een artikel las in de Libelle waarin een vrouw vertelde dat ze schreef met een Amerikaanse gevangene. Ze wilde iets goeds doen voor iemand die het minder goed had en was uiteindelijk uitgekomen bij een website waar je jezelf kunt aanmelden om te schrijven met een gedetineerde. Dat gaf haar veel voldoening en dat inspireerde me toen enorm.
Ik heb toen zelf die website opgezocht en me ingeschreven. Nadat ik een hele uitleg had gedaan over wie ik was en waarom ik wilde schrijven, werd ik niet veel later ‘goedgekeurd’. Ik kreeg inloggegevens en kwam terecht op een pagina met allemaal kleine fotootjes met daaronder de naam van de ‘inmate’, hoelang hij vast moet zitten, wat zijn intentie is (religieus, financieel, liefde, vriendschap etc.) én een link naar zijn crimineel verleden. Mijn doel was om met iemand te schrijven die niet op een dag voor mijn neus zou kunnen staan, gewoon op vriendschappelijk basis. Ik koos voor Gerardo Romero, een man van mijn leeftijd die in San Quentin op ‘Death Row’ zit omdat hij de dader van de moord op zijn broer, voor zijn huis een kogel door zijn hoofd had geschoten toen hij nog maar 18 was. Dat leek me wel voldoende veilig voor mezelf en ik kon me voorstellen dat hij heel kwaad was geweest op de moordenaar van zijn broer. Nou zijn wij hier niet gewend om meteen de auto te pakken met je mede-bendeleden en de man op zijn oprit een kogel door zijn hersens te jagen, maar we weten allemaal dat het in een deel van Los Angeles er toch iets anders aan toe gaat.
In ieder geval zijn we aan de schrijf gegaan. Het was heel leuk. We hadden veel plezier met elkaar en maakten grapjes over allerlei dingen en situaties. Hij wilde van alles van me weten en gewoon een beetje ‘met mij meeleven’ omdat hij zelf niets meer meemaakte. Hij kon prachtig tekenen en soms kreeg ik een mooi exemplaar van een prachtige rondborstige vrouw, of een doodshoofd met rozen eromheen op een kladblokblaadje, uiteraard in potlood. Hij stuurde kaartjes en lange brieven in het mooiste handschrift dat je van een man kon verwachten. Ik vroeg nooit naar zijn criminele daad, maar we spraken wel over zijn familie en zijn lieve oude moeder in Mexico en we hielden het vol tot een paar maanden voordat er bij mij borstkanker werd geconstateerd. Hij was dus niet al te lang in mijn leven en ik weet niet of hij nog leeft, maar ik hoop dat hij genoten heeft van zijn korte reis met mij en dat ik een klein lichtje voor hem was in zijn donkere wereld.
Gerardo heeft mij eens een prachtig gedicht gestuurd. Hij wist niet wie het geschreven had, maar ik vond het prachtig! Ik kwam het vandaag weer tegen en heb het een paar keer gelezen. Ik ga het met jullie delen omdat het zó mooi is en omdat, hoe ouder je wordt en hoe meer je in je rugzakje hebt zitten, het altijd blijft leven, dit gedicht:
A Reason, a Season, or a Lifetime
People come into your life for a reason, a season or a lifetime. When you figure out which one it is, you will know what to do for each person.
When someone is in your life for a REASON, it is usually to meet a need you have expressed. They have come to assist you through a difficulty; to provide you with guidance and support; to aid you physically, emotionally or spiritually. They may seem like a godsend, and they are. They are there for the reason you need them to be.
Then, without any wrongdoing on your part or at an inconvenient time, this person will say or do something to bring the relationship to an end. Sometimes they die. Sometimes they walk away. Sometimes they act up and force you to take a stand. What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled; their work is done. The prayer you sent up has been answered and now it is time to move on.
Some people come into your life for a SEASON, because your turn has come to share, grow or learn. They bring you an experience of peace or make you laugh. They may teach you something you have never done. They usually give you an unbelievable amount of joy. Believe it. It is real. But only for a season.
LIFETIME relationships teach you lifetime lessons; things you must build upon in order to have a solid emotional foundation. Your job is to accept the lesson, love the person, and put what you have learned to use in all other relationships and areas of your life. It is said that love is blind but friendship is clairvoyant.
— Unknown
Misschien was ik in zijn leven voor een SEASON, en hij in het mijne voor een REASON: ik zal hém én dit mooie, wijze gedicht nooit meer vergeten.
|
