Voor de zoveelste keer belde ik huilend naar mijn vriendin Sandra. Ik snikte: “Hoe is het mogelijk San? Hoe kan het zijn dat zoiets ONS overkomt”? Karma, Sofie……Karma, antwoordde ze. De dagen en weken verstreken. We probeerden allebei de stemming erin te houden maar, fieuw, dat was moeilijk. We kregen veel lieve, warme, opbeurende en zelfs heel bijzondere berichtjes en acties vanuit onverwachte hoek. Dat deed ons toch elke dag opstaan met een glimlach. Een héle grote dank aan iedereen die zich door bovenstaande woorden voelt aangesproken, écht, uit de grond van ons hart!
De huurbaas had lucht gekregen dat we op zoek waren naar een andere woning. Enkele makelaars hadden hem gebeld om te vragen wat wij voor huurders waren in verband met een paar huizen die we gingen bekijken. Bart maakte snel een afspraak met hem en heeft hem ons hele relaas uit de doeken gedaan. De huurbaas leek aangedaan. Hij schrok zelfs toen Bart vertelde dat onze huur per 1 april was opgeslagen met 133,77 euro per maand. Hij houdt zich niet bezig met die kant van de zaak en zou de week erop wel naar kantoor gaan en kijken wat hij voor ons kon doen. Het bleef lang stil. Uiteindelijk kregen we op een zondag een telefoontje van hem. Nou ja, hij had ingesproken zagen we. (Wij vonden dat niet vreemd want we hadden diezelfde ochtend vroeg het poortje naast ons huis en onder onze slaapkamer horen opengaan, en iemand over de steentjes horen lopen.) Hij zei dat hij met een makelaar langs wilde komen en dat we toch écht iets aan onze tuin moesten doen, die zag er niet uit. Hij had ook door het raam naar binnen gekeken en zag dat er een open haard hing aan de muur en dat dat nooit door hem was goedgekeurd. Dat was natuurlijk wel goedgekeurd. Mondeling en in goed vertrouwen, zoals hij zelf had aangegeven toen we hier kwamen wonen. We moesten niet lastig doen en als er iets was met de woning dan zouden we de dingen zelf bekostigen. Zoals de verwarming die kapot was en we tot 3 keer iemand voor moesten laten komen. De kookplaat waarvan er twee van de vier pitten weigerden nog te werken, na twee jaar. De ingebouwde afwasmachine die het begaf en de oven waarvan de binnenste glasplaat al jaren los zit, maar waar wij een fijn trucje voor hebben gevonden. Wij woonden hier zo fijn dus we betaalde dat zelf. Toen de afwasmachine het begaf belde Bart naar de huurbaas en die zei: “dan koop je toch een nieuwe? En als het je niet bevalt dan zoek je toch een ander huis”. We hadden dus beter moeten weten. Bart belde terug en zei dat we de huur nog niet hadden opgezegd dus dat er niemand binnengelaten werd. En die tuin, we doen ons best maar we zijn afhankelijk van andere mensen. We dachten dat daarmee de kous af was, voorlopig toch.
Het was op een woensdagochtend vroeg. Er werd dwingend aan de deur gebeld. Wij sliepen nog. Bart werd wakker maar ik niet (lang leve oordopjes). Bart deed de deur open en daar stond de huurbaas mét makelaar en met een ‘financiële man’. “We hadden toch een afspraak Bart!”, zei de huurbaas onvriendelijk. Bart zei dat hij nog steeds de huur niet heeft opgezegd dus dat hij niemand hoeft binnen te laten. De mevrouw van de makelaar schrok zichtbaar maar zei niets. Bart dacht; laten we maar door de zure appel heen bijten dan hebben we dat ook gehad. Hij liet hen binnen maar vertelde in niet mis te verstane woorden dat ik nog in bed lag en dat ik niet wakker mocht worden want ik sliep al zo slecht en dat het niet goed met mij ging. Dus boven rondkijken was geen optie. Dat was dan gelukkig wel oké. Ze hebben beneden alles bekeken en de huurbaas (die ook onze buurman is) werd er niet vrolijker op. Hij begon weer over die open haard. Alsof wij 1600 euro zouden betalen voor iets waar we geen toestemming voor hadden van hem. Bovendien waait onze rook al 11 jaar over zijn huis heen, lijkt me sterk dat dit je dan nu ineens overvalt. De gemoederen verhitte behoorlijk. Bart liet niet over zich heen lopen en de makelaar probeerde de boel te sussen en zei dat de open haard juist een toegevoegde waarde was. De ‘Financiële man’ wilde tot het naadje weten wat ons overkomen was financieel. Nou daar was Bart helemaal niet van gediend en het ging die man ook helemaal niets aan. Mijn vader heeft van het washok een fantastische wasplaats voor mij gemaakt 11 jaar gelden. Met een groot L-vormig aanrechtblad, stevig aan de muur bevestigd. Ook hangt er een plank hoog tegen de muur waaraan hij een roede heeft vastgemaakt zodat ik daar kleding op een hangertje kon ophangen. Hij heeft er zelf een wasbak in gemaakt. Ik ben dol op mijn wasruimte. En het breekt mijn hart dat we hier weg moeten en het werk van mijn vader straks door een wildvreemde wordt gebruikt. De makelaar was razend enthousiast over de wasplaats, en de huurbaas zei gauw: “alles wat nagelvast zit hoort bij het huis, dus dit nu ook”. Dus dat was ineens wél goed…. Kortom, de situatie was niet bijzonder aangenaam te noemen.
Ik kwam later naar beneden, me helemaal niet bewust van wat er zich onder mij had afgespeeld (creepy eigenlijk). Bart was woest over de manier waarop onze huurbaas zich had gedragen. Hij had blijkbaar één keer heel dicht bij Bart zijn gezicht staan blazen. Dat kun je beter niet doen kan ik je vertellen. Aan de andere kant waren we opgelucht. Nu kunnen we dit voorlopig even aan de kant leggen.
Bart vond werk!! Héél goed nieuws. Na al die teleurstellingen had hij op een maandag een afspraak en hij had een sterk voorgevoel dat hij daar naartoe moest ondanks dat de functie misschien niet helemaal bij hem paste. Dat werd een fantastisch gesprek. Om een lang verhaal kort te maken. Deze mevrouw had iemand als Bart nodig om haar bijzondere bedrijf terug goed op poten te zetten. Er was op dat moment geen duidelijke organisatie of structuur. Het is een vastgoed gerelateerd bedrijf en de eigenaresse waar Bart mee sprak zag onmiddellijk wat Bart in zijn mars heeft. Als Bart iets goed kan is het dát wel. Zij was laaiend enthousiast over Bart en over het feit dat haar bedrijf nieuw leven ingeblazen zou worden. Ze doet er nog een hele hoop naast, dus dit had, ook door de coronacrisis, een beetje op een laag pitje gestaan. En Bart was laaiend enthousiast over haar. Hij vertelde honderduit hier thuis en ik zag weer een lichtje in zijn oogjes branden. Wat was ik TROTS! Wat een geweldige dag! En het spreekt voor zich dat we samen mijn vriendin Sandra opbelden om haar dit goede nieuws te melden. Ze was érg blij en begreep meteen dat dit niet zomaar een baan was, maar echt iets dat op Bart zijn lijf geschreven staat. Iets waar hij ook nog een hoop uit terug zou kunnen halen. Nieuwe energie! We waren alle drie emotioneel.
Bart ging meteen aan de slag en hij betrok mij er ook bij, wat ik heel leuk vond. Er komt een nieuwe versie van hun website en ik mag de teksten schrijven voor die website. En ik krijg daar ook voor betaald dus dat is helemaal leuk! Ik vind het heel leuk om te zien hoe hun relatie zich ontwikkeld en hoe ze Bart vertrouwd en hoe ze op hem kan leunen. Bart vindt haar passie voor haar werk en al haar projecten dan weer heel aanstekelijk en doet zijn werk daarom heel graag. Ze zei eens tegen Bart; “Ik vind het moeilijk dat je alles zo overhoophaalt, want ik hou niet van veranderingen”. Maar het is een slimme vrouw en weet heel goed dat dat nodig is om haar bedrijf sterk en gezond én straks winstgevend te maken. Het is heel fijn om met je hoofd weer bezig te zijn met andere dingen dan alle ellende van afgelopen tijd.
Ondertussen ging het huizen zoeken door. Als we al op een kijkdag kwamen vielen de huizen vaak erg tegen. Velen hebben een EPC van E of F. Nou, dat kunnen we helemaal niet meer betalen. Zelfs niet met Bart zijn nieuwe baan. Soms was een huisje piepklein en soms in zeer slechte conditie. En soms bleek het pal naast een staalfabriek te liggen, die ’s nachts slijpen… We gingen kijken bij een huis in Balen dat op de foto’s geweldig leek, het had zelfs een veranda! Ik was enthousiast en vrienden en familie duimden mee voor ons want de tijd begon écht te dringen. Het huis was kleiner (dan op de foto’s), maar dat is ook het doel, de hondjes konden we kwijt, de cavia’s ook. We konden een slaapkamer omtoveren tot bureau, dus dat was wel oké. Maar het was een split level. Er was een mega steile stenen trap en die moest je af om naar de wc en de badkamer te gaan, naar de wasmachine en naar de garage, en oh, ja, ook als je naar de tuin wilde moest je die trap af. Ik vond de trap ronduit gevaarlijk voor de hondjes maar vooral ook voor Bart en mij. Ik zag mezelf al vallen met een mand vol wasgoed. Bart was enthousiast en had niet in de gaten dat ik stiller en stiller werd. Hij zei tegen de makelaar dat we het wilde huren. Zij was blij want wij waren ook haar favorieten voor dit huis. Ik was geschrokken van Bart zijn actie maar voelde ook enorm de druk om iets te vinden. We stapte in de auto en we reden weg. Bart vroeg wat ik van het huis vond en ik begon me toch te huilen! Hij parkeerde de auto en vroeg wat er was. Ik probeerde al mijn bezwaren uit te leggen maar de druk die ik mezelf op had gelegd zorgde ervoor dat ik niet uit mijn woorden kon komen. Ik belde huilend naar Sandra en we bespraken met zijn drieën wat er juist gebeurd was. Zij kent mij als geen ander en wist dat dit in ieder geval niet het juiste huis was. Bart heeft ook onmiddellijk toen we thuis waren de makelaar een mailtje gestuurd dat we het toch niet gingen doen.
We keken nog naar twee huizen die het ook niet waren. Toen vond ik een huis in Beringen, een heel eind weg van ons. Maar dat was een nieuwbouw met EPC A. Het was duurder dan we wilde maar zou dat dan niet opwegen tegen die enorme energieprijzen en gasprijzen? We gingen kijken. We deden er langer over dan de 35 minuten die de auto aangaf. Maar het was een prachtig huis, rustig gelegen en uitzicht over een bos. Alles was tot in de puntjes afgewerkt, alleen was er geen garage waar onze honden slapen. Binnen is geen optie. Bart was weer heel enthousiast en ik kon alleen maar denken aan de mensen die ik hierachter moest laten en dat ik daar niemand ken en hoe ik dan verder onder mijn steen uit moest kruipen, want daar was ik juist mee begonnen, na vier jaar veilig in ons coconnetje geleefd te hebben, en dat deed me een wereld van goed! Bart was enthousiast en sprak met de makelaar over de volgende stappen. Het was een mooi huis, het lag in een mooie wijk, we zouden weinig extra kosten hebben, maar het was zo ver weg…. Je raad het al. Onderweg naar huis zat ik weer te snikken. Ik voelde me zo verscheurd. Bart vond het huis geweldig en het kan hem niet schelen waar hij woont. En ik vond het zo ver weg… Dus weer belde ik snikkend naar Sandra terwijl we al 20 minuten aan het aanschuiven waren om de autobaan op te gaan. Wéér luisterde ze naar ons en naar mij en kreeg me weer helemaal rustig. Je legt zoveel druk op jezelf, dat moet je niet doen Sofie. Het is nu overduidelijk geworden dat je wilt blijven wonen in of rond Meerhout, dan moet je daar naar huizen zoeken.
Met nog dikke, rode ogen van het huilen ging ik die avond naar bed. De volgende ochtend kwam ik beneden. Bart was al een poosje beneden en vertelde mij dat hij waanzinnig goed nieuws had en of ik even goed wilde gaan zitten. Dat deed ik onmiddellijk. Ik kreeg een kopje thee en toen vertelde hij mij dat zijn bazin had voorgesteld een huis te kopen dat wij dat dan van haar mogen huren ……. Ik laat het ook even op jullie inwerken…… Ik vroeg hem te herhalen wat hij gezegd had en dat deed hij lachend. Wij mogen een huis zoeken, liefst met een wat hogere EPC zodat zij wat renovatiewerken kan doen om het veel energiezuiniger te maken en veel groener, zodat het behoorlijk in waarde stijgt (wat voor haar portfolio erg goed is) en dan mogen wij het huren. Ik barstte opnieuw in huilen uit, maar deze keer, voor het eerst in vier jaar, waren het vreugdetranen! Hoe is het mogelijk dat iemand dat voor ons wil doen? En dus belde we meteen naar Sandra en huilend vertelde ik wat ons zojuist was overkomen! Ze kreeg kippenvel en zat zelf met tranen in haar ogen zei ze. Ik snikte: “Hoe is het mogelijk San? Hoe kan het zijn dat zoiets ONS overkomt”? Karma, Sofie……Karma, antwoordde ze.
Sindsdien loop ik op wolkjes! Ik ben helemaal terug open aan het bloeien. Ik geniet, ik lééf, het zonnetje schijnt weer in mijn hoofd! Bart zijn bazin weet niet half wat haar woorden met ons gedaan hebben, met mij gedaan hebben. Wat zijn wij bofkonten! Als Bart niet heel sterk het gevoel had om die ene maandag naar dat gesprek te gaan, was dit allemaal nooit gebeurd…….
