Alleen al het verbod op liefde, want daar komt het zowat op neer, het gemis van genegenheid, warmte en betrokkenheid, zorgt ervoor dat er iets raars gebeurt in mijn hoofd. Waar ik voorheen vriendinnen wat minder zag door het gejaagde leven (of door immobiliteit of ziekte), waar ik mensen weghield of wegduwde omdat ik het druk had met overleven, in de (bijna) veronderstelling dat ik de schade later kon inhalen, voelt achteraf toch niet slim. Ik was juist bezig alles weer langzaam op te pakken en genoot intens van een knuffel bij een bezoek of een blij gezicht aan onze gezellige eettafel. Alles wat ik vanzelfsprekend vond, is nu anders.
Als het niet mag ontstaat er een soort kortsluiting in mijn hoofd. Als het éven niet kan vanwege een vakantie, of een zakenreis, vanwege werk of een paar drukke weekenden, dan sta je er zowat niet bij stil. Dan stuur je een appje en af en toe een foto maar dat raakt verder niet dat stukje brein dat acuut in protest-mode gaat, zoals nu. Het mag niet. Het kan niet. We mogen niet meer. Net nu ik het meer dan ooit nodig heb. En met mij honderdduizenden anderen natuurlijk.
En ondanks het feit dat we met zijn allen weten waarvoor we het doen, waarom we niet mogen, schiet ons brein bijna automatisch is protest-mode. Ik voel me even terug dat kind dat iets niet mocht en het dan stiekem toch deed, gewoon omdat het niet mocht.
Iedereen heeft behoefte aan liefde. De mens is niet gemaakt om alleen te zijn. We zijn kuddedieren. We hebben anderen nodig om ons goed te voelen. We willen gewenst zijn, gemotiveerd worden, boven onszelf uitstijgen, uitgedaagd worden. In het juiste gezelschap voelen we ons waardevol, geliefd, gerespecteerd. Als het goed is voeg je iets toe aan andermans leven. Misschien ben je wel een luisterend oor, een geweldige minnaar, een wandelmaatje, een coach, een positivo of een soulmate. Mensen die in je leven zijn geven je iets positiefs. Als iemand alle energie uit je lijf zuigt, blijf je weg. Maar dat neemt niet weg dat jouw energiezuiger, niet een geweldig luisterend oor is voor een heleboel andere mensen, of een fijne hobby-kook-vriendin is, of een hele goede oppas. Zo heb je een hele wolk van mensen om je heen waar je je goed bij voelt.
Zo keek ik tijdens een verplicht uurtje rust op de bank, omdat ik me maar moeilijk los kon rukken van het prachtige weer buiten en de scheut energie die daardoor door mijn lijf stroomde, waardoor ik natuurlijk weer enthousiast over mijn grens heen walste, naar een programma op TLC dat heet “90 days Fiancé”. Een goed voorbeeld van hoe iedereen hunkert naar liefde en daar zelfs erg veel geld voor over heeft of geen rode vlaggen meer kan zien of niet naar goede vrienden of familie luistert. Tenenkrommend hoe er soms misbruik gemaakt wordt van die drang naar liefde. Iedereen wil een arm om zich heen en iemand om je eigen arm omheen te doen. Je wilt graag naast iemand wakker worden en gewoon even, in opperste geluk, kijken naar diegene die kwetsbaar en vol vertrouwen in jou, naast je ligt te slapen. Je verlangt naar iemand die wil weten wat je denkt en hoe je in elkaar zit, die luistert en zinnige dingen terugzegt.
Mensen worden wereldwijd door bendes slechteriken en empathie-loze mannen en vrouwen op hallucinante manier van hun welverdiende pensioen beroofd. Mensen worden voorgelogen en uitgebuit. Allemaal onder het motto van ‘de liefde’. Allemaal spelen ze in op één ding: het gemis van een partner. Dat ene kleine, maar toch allesomvattende, snaartje in je hart dat al té lang stug en onberoerd blijft. Mijn hart breekt voor de mensen die uit hun droom worden gebeukt en beseffen dat ‘dé vrouw’ in hun leven, een jochie blijkt die een heel netwerk van mannen onder zijn hoede heeft, aan de andere kant van de wereld, met wie hij hetzelfde doet. Hoe hard hakt dat in je hart?
Dan kijk ik liever naar AYNIL. Ik kan geen genoeg krijgen van families die elkaar in de armen vallen, na jaren van contact via Skype. Zo leuk dat meisjes en jongens verrast worden in de studio met die grote liefde uit een ver land. We houden van liefdesverklaringen of verhalen over kracht na ziektes en overlijdens. Ik kijk op mijn bankje onder mijn dekentje mee naar het ‘moment suprême’ en een feel-good golf overspoeld mijn lichaam. Zelfs nu in deze tijd iedereen naar elkaar toe rent met de armen wijd en plots gestopt wordt door het grote hart op het asfalt. We weten allemaal hoe het eraan toegaat als de camera stopt. En daar balen we van, want dat is het moment suprême waar we allemaal zo van genieten. Maar ik troost me met de gedachte dat de huilende moeder achter gesloten deuren haar dochter natuurlijk het eerste uur niet meer loslaat.
Het is een enorme beperking die ons opgelegd wordt. Als puntje bij paaltje komt, moeten er verboden, boetes, dwang en controle aan te pas komen om ons ‘basic instinct’ een halt toe te roepen. Het is tegennatuurlijk. Het raakt ons diep. Hoelang gaat dit nog duren? Hoe ziet de toekomst eruit? Wanneer kunnen we ons hart weer openen en vooral ons hoofd?
Ik droomde dat ik iets te vieren had, maar dat ik alleen maar riep dat mensen die me wilden komen feliciteren, afstand moesten houden. Ik voelde paniek! Ik kijk naar films op Netflix en voel meteen ‘íets’ in mijn lijf als ik mensen dicht bij elkaar zie zitten. Zo wil ik niet leven. Niemand wil zo leven. We willen dingen vanuit ons hart doen. En als we dat doen dan reageert ons hoofd daarop. Vier weken geleden kwam mijn lieve beste vriendin hier de beestjes verzorgen. Ik stond in de raamopening en zij zat op een plantenbak buiten. Ik moest zo hard huilen toen ik haar zag. En heus niet omdat ik haar zo lang niet had gezien. Maar omdat we elkaar aankeken en we allebei in ons binnenste wisten dat dit iets zou worden van een lange adem, dat we elkaar voorlopig niet meer kunnen zien. Ik zag dat mijn vriendin alles in haarzelf moest aanspreken om te blijven zitten, omdat alles in haar schreeuwde om naar me toe te komen, me vast te pakken en te troosten. Maar ze nam geen enkel risico met haar geliefde (risicopatiënt) vriendin en dus bleef ze, tegen haar hart in, zitten.
En dat is pijnlijk. Ons hoofd en lijf is gewend actie te ondernemen als we mensen in pijn zien, of met verdriet. We willen een hand pakken, een arm aanraken, even over iemands bol aaien, iemand kussen en knuffelen. We zijn nu zo ver dat er al een klein alarmpje in ons brein zit gebeiteld. En hoe langer dit virus om zich heen slaat, hoe dieper het alarmpje zich in ons brein nestelt.
Laat het niet winnen. Pak je man, vrouw, kinderen, vriend, vriendin of ouders eens extra vast, als je samenleeft. Zoek steun bij elkaar. Laat het alarmpje niet boven alles uit gaan schreeuwen. Zorg dat je hart en hoofd één blijft. We zijn sterk genoeg. Wij kunnen dit!
