We wisten het eigenlijk al, maar Falco is de beste en de liefste en de kalmste Duitse herder die we kennen. Ik heb me de afgelopen 6 weken vaak zijn nieuwe realiteit proberen voor te stellen, door zijn ogen. Wat een achtbaan aan nieuwe indrukken. Zijn kalme, serene bubbel was voorgoed verleden tijd, door onze twee Spaanse donna’s…
Toen wij Andra en Irati gingen ophalen waren we geshockeerd door hun lichamelijke staat. Andra deed ik onze riem om, terwijl ze schreeuwend van de pijn op de grond lag. Irati ging gelukkig keurig met Bart mee naar buiten. We besloten niet langs een dierenarts in Budel te gaan maar de honden in de auto te doen en meteen naar huis te rijden. Niet nog meer stress voor deze diertjes. Met de raampjes open reden we terug naar huis. Falco haalden we eerst uit zijn ren en daarna haalden we de meisjes uit de auto. We gingen meteen naar de wei. De ontmoeting ging goed, iedereen was aardig tegen elkaar.
Irati was verschrikkelijk mager en zeer nerveus en onrustig. Andra’s lange vacht was helemaal vervilt en zat vol met urine en ontlasting. Al maandenlang. Het was heel lang geleden dat dat beestje nog eens gekamd was. Dat was dus ook niet te doen. Ik probeerde wat bij haar staart weg te knippen, zodat ze beter kon plassen, maar het deed veel te zeer. Maandag stonden we bij onze dierenarts en daar bleek zeer duidelijk dat Andra kaalgeschoren moest worden, onder narcose. De dierenarts zei ook gelijk dat haar rug er niet goed uitzag, dat zag hij aan haar houding. Haar pootjes staan heel raar, helemaal doorgezakt alsof ze op haar polsen loopt, zeg maar. Ze hoort niet goed meer en ziet geen diepte.
Irati heeft een chronische oorontsteking die al voor verhardingen in haar gehoorgang heeft gezorgd. Zeer pijnlijk allemaal. Ook zij hoort niet zo goed en ziet niet alles even scherp. Maar het leek er bij Irati op dat ze gewoon flink wat aan moest komen.
De volgende dag werden er foto’s gemaakt van Andra’s rug. Foto’s van haar heupen ging niet want door alle samengeklitte vacht konden ze haar pootjes niet strekken. Het beestje heeft vreselijk pijn geleden door haar vacht, maar haar rug bleek helemaal een drama. De dierenarts kon niet geloven dat deze hond nog kon staan, laat staan lopen. Het was dat ze voor hem stond anders had hij het niet geloofd. De slechtste rug die hij ooit zag.
Nadat ze geschoren was moest ze een paar dagen bijgekomen van alles wat ze meegemaakt had. En ineens begon dat inmiddels kleine leeuwtje (zo ziet ze er nu uit) goed te eten, vrolijker rond te lopen en te genieten van haar warme nieuwe thuis. We hadden een jasje voor haar gekocht zodat haar kale lijfje beschermd werd tegen het koudere Belgische weer. Ze was alleen mentaal nog helemaal afgesloten. We konden geen contact met haar krijgen. Maar haar alleen al zo te zien rondlopen deed ons zó goed. Hoe lang of kort ze dan nog heeft, ze voelt zich honderd keer beter dan voordat ze bij ons kwam.
Elke dag aaide ik haar zachtjes over haal kale ruggetje. Ze stond doodstil en draaide haar kopje schuin om, om te zien wat ik deed. Ze had duidelijk al heel lang niet gevoeld wat ze nu voelde. Dat ging zo dagen, zelfs weken aan een stuk. Ze bevroor als ik haar aaide, maar ik ging door en praatte zachtjes tegen haar. Ik wist wel dat ze me niet kon horen maar ik wist zeker dat ze mijn kalme, goedbedoelde en liefdevolle energie voelde. Pas de laatste twee weken is ze enorm uit haar schulp gekomen. Als ik haar over haar rug aai, waar de haartjes al flink aan het terug groeien zijn (krulletjes nog wel) dan blijft ze braaf staan. En als ik dan zachtjes met mijn nagels over haar rug kriebel, zie ik haar sidderen van genot. Ik vind haar mega schattig met haar leeuwenkapsel, en als ze naar me toe komt rennen in de wei, is haar gewaggel zo aandoenlijk dat het onmogelijk is om niet halsoverkop verliefd te worden. Dat ben ik dan ook. Dat zijn wíj dan ook. En het geeft me zo’n bijzonder gevoel dat ze me eindelijk toegelaten heeft in haar leven én dat ik zelfs haar favoriete mens ben. Ze volgt me elke keer als ik naar de wc ga en als ik therapie heb dan blijft ze, totdat ik terug ben, voor de deur liggen. Smelt…
Irati bleek niet simpelweg ‘wat aan te moeten komen’. Zij heeft twee operaties gehad waarvan er eentje met spoed moest. Haar baarmoeder en eierstokken waren chronisch ontstoken en ze kon haar voeding niet opnemen. Ze bleef maar afvallen. Twee weken geleden stonden Bart en ik om 1 uur ’s nachts bij de weekend dierenarts die haar leven, godzijdank, gered heeft. We waren haar bijna kwijt. Tot 3 uur hebben we naast haar gestaan en intens gehoopt dat de vloeistoffen, de elektrolyten, de antibiotica, het anti-misselijkheidspuitje en ik-weet-niet-wat-nog-meer-in-dat-uitgemergelde-lijfje-verdween, hun werk deden en dat ze het zou overleven. Ze leek er gelukkig een beetje op te reageren, dus wij gingen naar huis en de dierenarts bleef tot 6 uur naast haar zitten. Irati bleef tot maandag en Bart bracht haar van de weekend-dierenarts, direct naar onze dierenarts. Die heeft nog meer onderzoeken gedaan. Uiteindelijk mocht ze mee naar huis, met een tas vol medicijnen, voedingssupplementen en speciaal voer. Zou dan nu, na een maand, onze roedel een beetje tot rust komen? Inclusief Bart en ik? Want eerlijk is eerlijk; er waren dagen dat ik niet meer wist hoe ik het voor elkaar moest krijgen. Ik ging zo ver over mijn grenzen heen dat ik regelmatig, op de tafel bij mijn lieve therapeute, lag te huilen van ellende. Om die arme hondjes, om de spanning, om mijn tegensputterende lichaam. Ik twijfelde aan mijn eigen intuïtie. Ik had die hondjes gezien op facebook! Iets in me zei dat die bij ons hoorden. Het was mijn beslissing. Zou mijn intuïtie me zo in de steek laten? Nooit had ik kunnen denken dat we meteen een traject in zouden gaan van dierenartsen, pijn, wondjes, plas opdweilen, bloed opruimen, spuug opruimen, dagelijks kontjes schoonpoetsen, oren uitspuiten, de manden en rennen met Dettol schoonmaken, zorgen, verzorgen, bezorgd zijn, ons machteloos voelen en twijfelen aan mezelf.
Natuurlijk weet ik dat als je oudere hondjes in huis neemt dat meer werk is dan een gewone gezonde jongere hond. En dat is prima. Dat doen we met liefde. We hebben altijd hondjes gehad die iets mankeerden. Maar in deze orde van grootte, daar waren we niet op voorbereid, lichamelijk. Maar dezelfde lieve therapeute waar ik het al eerder over had, heeft me alles anders doen zien. “Zie het als het begin van je revalidatie”, zei ze tegen mij. “Als ik tegen jou had gezegd Sofie: we beginnen deze week met je revalidatie, dan had je waarschijnlijk geroepen: ‘Nee, daar ben ik nog lang niet klaar voor!’. Klopt dat?” Ze had gelijk. Ze had helemaal gelijk. Revalideren is geen pretje, er is niets leuks aan. Het is vermoeiend, pijnlijk, traag, frustrerend, confronterend en had ik al gezegd vermoeiend?
Maar hoe leuk is het om te revalideren terwijl je de levens van twee superleuke hondjes beter maakt? Veel leuker toch dan op een fiets zitten die niet vooruitgaat, of roeien, of met gewichtjes leuren? Als ik ’s avonds doodmoe op de bank zit en die drie herderskopjes zie, maakt dat alles goed. Ik leer mijn rust te pakken en de lat niet te hoog te leggen. De eerste vier weken waren zwaar, maar Bart zei elke keer: “Het wordt beter Fietje, er komt een moment dat de rust terugkeert, dat we een ritme vinden en structuur”.
En ze hadden gelijk, die slimme man van mij, en mijn lieve therapeute. Er is rust in de tent gekomen. De meisjes zijn hier nu thuis. Het karakter van Irati komt naar boven nu ze niet steeds zwak, ziek, of misselijk is. Het is een échte Spaanse furie (in alle opzichten). Ze brengt leven in de tent. Ze is dominant, jaloers en alert. We hebben onze handen vol aan haar. Andra en Falco zijn heel rustig en kalm, vinden alles prima. Maar ze mogen van madam niet naar mij komen voor een knuffel, of drinken uit de waterbak in huis. Irati duwt zich overal tussen met haar slanke maar atletische lijf. Dat moet er nog even uit. Ze is goed te corrigeren gelukkig. Maar ze is lief en knuffelig en helemaal verliefd op mij (en ik op haar). Als ze door de wei rent, dánst ze, zo mooi beweegt ze. Ze eet momenteel goed, en ik had vanmorgen bijna een foto gemaakt van haar drol omdat we zo blij waren dat ze voor het eerst in 6 weken een normale drol had geproduceerd.
Het is jammer dat ik ze altijd aan de riem mee moet nemen, door de tuin, naar de wei. Ze zijn namelijk gefixeerd op de cavia’s en konijntjes in de grote ren in de tuin. In het begin mochten ze los. Maar nadat ik een keer één minuutje weg was uit de tuin en weer terugkwam, en Andra en Irati IN de konijnenren zag staan, en ik in vloeiend Russisch mijn mening hierover uitte, besloot ik ze altijd aan de riem te houden, tot ze in de wei waren met de poort dicht en op slot. Hopelijk kunnen we hier nog iets op verzinnen voordat het zomer wordt en de deur naar de tuin altijd open staat…… (er zijn bij deze gebeurtenis geen dieren gewond geraakt)
Falco heeft de afgelopen weken dapper doorstaan. Hij heeft zich laten wegduwen, het snoep uit zijn mond laten jatten en heeft zich al hink-stap-springend over viezigheid, plasjes en bloed heen een weg gebaand door het huis. Stoïcijns bleef hij zitten terwijl Irati opdringerig zijn bek likte en hij vast dacht “jak, gatver, bah, ga weg!” Hij verdient een oorkonde en een medaille voor zijn geduld met Andra en Irati, maar ook met mij en Bart. Ik zag hem vaak met zijn rug naar de meisjes zitten en naar buiten staren. Wat ging er in hemelsnaam door zijn koppie? Hoe leg je uit dat je deze hondjes hebt geadopteerd om het voor hem gezelliger te maken in huis?
Maar langzaam begint Falco te wennen aan zijn zusjes. Hij krijgt als eerste eten, als eerste een snoepje en mag als eerst uit zijn ren, ’s ochtends. Dat maakt hem ook erg blij. Spelen met het balletje kan nog niet want toen hij zich één keer eindelijk vrij voelde en heel enthousiast achter de bal aan rende, vlogen de dames bovenop hém, in plaats van de bal. Hij dook in elkaar, die arme goedzak. Dus dat doet hij niet meer. En toch, ik zag het vandaag, toen ik nog stond te jubelen bij de prachtige drol van Irati, er ontstaat langzaam een pact tussen de drie. Toch zeker buiten. Falco heeft zich onmetelijk populair gemaakt door het vinden van muizenholletjes in de wei. Met zijn drieën snuiven ze in dat kleine holletje, hun staartjes zwiepend als een zot. Falco zoekt en vindt, en de meisjes volgen hem enthousiast. Je ziet hem groeien. Hij begint hun taal te spreken, bijna beter dan Bart en ik. Bij ruzie tussen de meisjes komt hij bemiddelen. Hij duwt zachtjes zijn neus tegen die van Andra of Irati, en die komen dan meteen tot rust. Hij gaat ook tussen hen en mij in staan, als het ware om mij te beschermen. Dat deed hij nooit. Dat was ook niet zijn taak. Omdat de meisjes super sociaal zijn naar mensen toe, komt Falco ook meer los. Sommige mensen hebben 9,5 jaar gewacht om Falco eens te aaien, en nu laat hij dat toe.
Eindelijk voelen we een balans ontstaan. Eindelijk zien we een relaxte, trotse, zelfzekere Falco. Mijn intuïtie was juist. De meisjes horen hier en we zouden ze niet meer willen missen!
