Het waren natuurlijk niet alleen Bart en ik die Senna misten…
Vanaf het
moment dat Senna niet meer naast hem in haar mand lag, en naast hem in de ren,
miste Falco zijn allerliefste maatje, zijn mentor en zijn speelkameraadje.
Falco dwaalde alleen door de tuin en de wei, en het leek alsof hij sporen zocht
van zijn maatje, maar die werden naar verloop van tijd vager en vager.
We vonden het moeilijk om te zien.
Falco was als laatste aan onze roedel
toegevoegd dus hij was nooit alleen geweest. Hij wilde niet met ons met het
balletje spelen omdat hij dat altijd samen met Senna had gedaan. We kregen hem
nauwelijks enthousiast ergens voor, behalve voor koekjes en snoepjes
natuurlijk.
Het is vooral daardoor dat Bart en ik na begonnen te denken over een nieuwe hond.
Wat zou nou een goed maatje zijn voor Falco?
We wilden persé een hond adopteren.
Dat hebben we altijd gedaan en daar ligt ons hart; een hond uit een nare
situatie halen en met liefde, geduld en in alle rust, in ons gezin opnemen. Dat
is tot nu toe altijd heel goed bevallen. We wilden in ieder geval geen pup of
een jonge hond. We moeten ook aan onszelf denken en ik ben nog lang niet in
staat om naar de hondenschool te gaan of uren te wandelen. Bovendien heeft
Falco niets met jonge, drukke, actieve en kleine honden. Wij wilden graag weer
een Duitse Herder. We denken dat Falco zich beter voelt bij een grotere hond,
eentje van zijn eigen postuur, en eentje waar hij iets in herkent en mee kan
communiceren. Falco is inmiddels ook al 9,5 jaar en heeft een niet al te beste
ruggengraat. Hij is zelf heel rustig en lief en zeker niet dominant. Als honden
dominant tegen hem doen, draait hij rustig om en loopt weg. Dus eigenlijk maakt
het niet uit of er een reu of een teefje bijkomt.
Ik keek wekenlang bijna elke avond naar asielen in België en Nederland en was
lid geworden van vier verschillende facebookgroepen, voor adopties en
herplaatsingen van oudere honden.
Ik zag enkele herders de revue passeren, maar de meesten waren buitenhonden en
hadden gewaakt op terreinen of bedrijven of zelfs bij particulieren. Deze
honden waren het binnen leven nog niet gewend en zouden dus niet zindelijk
zijn. Ook waren er honden die alléén geplaatst werden en dus niet bij andere
honden konden, of bij andere huisdieren (ik zag mijn caviaatjes en kippen al
door de lucht vliegen…).
Of honden die niet zo heel goed met kinderen waren. Nu hebben wij geen kinderen
maar er komen hier natuurlijk wél kinderen. En er is geen haar op mijn hoofd
die de gok wil nemen die kinderen in gevaar te brengen.
Het was moeilijk een Duitse Herder te vinden die de juiste leeftijd had en naar
ons inzicht goed bij Falco, en ons huishouden zou passen. Ik begon al stiekem
te denken aan een ander ras. Een Berner Sennen of een Labrador. Maar Bart bleef
trouw aan de Duitse Herder en hij stelde voor alles even te laten en over een
paar weken nogmaals te zoeken.
En serieus; de dag dat ik op mijn IPad de facebookgroepen weer eens door wilde
nemen (het was 30 december 2019) keek ik recht in de ogen van twee Duitse
Herder dames van ongeveer 9 jaar oud. Zojuist geplaatst. Mijn buik reageerde
meteen. Het danseresje in de waterlelie draaide vrolijk rond, mijn hart maakte
een sprongetje en ik voelde me meteen aangetrokken tot die twee grijze
snoetjes!
Eerst maar even lezen wat er bij hun foto stond geschreven, voordat ik té
enthousiast werd.
Het baasje van deze twee Herders was overleden en zijn kinderen hadden de
honden naar het asiel gebracht. Ze zijn ontzettend sociaal. Ze kunnen samen met
alle honden en zijn heel lief en aanhankelijk naar mensen en specifiek naar
kinderen. Ze worden regelmatig uitgelaten door kinderen en ze trekken niet aan
de riem. Ze zijn nog wel erg verdrietig en gestrest van de plotselinge
veranderingen in hun leven. Van een warm huisje naar een betonnen kennel in het
asiel, zonder hun geliefde baasje. Alle vrijwilligers in het asiel zijn dol op
de twee dames. Ze zijn erg lief.
Kon het nog beter?
Ik begon langzaam te stuiteren en wilde uiteindelijk, heel
cool en collected, de foto aan Bart laten zien om hem vooral niet te
beïnvloeden.
Bart zelf zoekt niet mee. Hij rekent op mijn gevoel en mijn intuïtie om de
juiste hond te vinden. Ik laat pas echt een hond zien als ik er vertrouwen in
heb, want als het aan Bart ligt nemen we elke Duitse Herder in huis. Een
peperkoeken hartje heeft hij wat betreft dieren. Ik ben de realist en overzie
het grote plaatje.
Ik wachtte tot hij klaar was met een telefoontje en duwde mijn IPad onder zijn
neus, en eerlijk gezegd stond ik van binnen al op springen. “Wat vind je van
deze twee?” vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Hij keek naar de foto’s en las het
bijbehorende stukje tekst. “Doen we”,
zei hij (uiteraard). “Wat vind jij?”
Ik zei dat ik ze héél leuk vond, maar ik denk dat hij het aan heel mijn gezicht
zag.
“Zal ik een pb’tje sturen?” vroeg ik. Hij zei; “doe maar gauw”.
Ik stuurde een berichtje naar de mevrouw die de foto had geplaatst en al snel
waren we aan het appen.
Ik schreef over ons huis in het bos, dat het ingericht
is voor drie grote honden, en over Falco. Van onze lap grond en van het feit
dat we de dames nooit uit elkaar zouden willen halen en serieus geïnteresseerd
waren. De mevrouw reageerde super: “Mag ik ook bij jullie komen wonen?” en een
lachende smiley erbij. Ik stuiterde door het huis en vanaf het moment dat de
mevrouw zei dat wij uitgekozen waren om de dames te adopteren, had ik geen
minuut rust meer. I
Ik downloadde de contracten, vulde ze in, stuurde ze terug,
betaalde de adoptiekosten en pas om 23.05u plofte ik uitgeput maar zéér voldaan
in de bank.
Ik kon het niet geloven! Andra en Irati komen naar ons! We gaan weer een gezin
vormen van vijf. Wij en onze nieuwe drie musketiers. Falco gaat twee maatjes
krijgen en hij zal nooit meer alleen zijn. Zelfs als we naar het ziekenhuis
moeten of naar de therapie, of boodschapjes doen; Falco zal nooit meer alleen
thuis zijn. Hij zal weer kunnen spelen en tegen iemand anders aan slapen. Hij
zal met liefde zijn balletje delen, zijn grote touw, zijn Kong en ook zijn
lekkere snoepjes. Hij zal ze leren wat wel en niet mag en wat hij stiekem toch
doet als het vrouwtje niet kijk. Hij zal ze leren muizen vangen en duiven
wegjagen. Hij zal ze leren waar ze wel en niet mogen plassen en dat het
vrouwtje vanzelf weer naar beneden komt als ze naar boven gaat, ook al weet hij
niet wat ze daarboven doet. Hij zal ze laten weten dat wij te vertrouwen zijn.
Hij spreekt hun taal, wij nog niet.
Mijn hart zingt en spat bijna uit elkaar
als ik denk aan deze nieuwe lieve trouwe rustige grappige speelse Falco.
Hij weet dat er iets is veranderd op 30 december 2019. Sinds die tijd zijn het
baasje en het vrouwtje zo vrolijk en stralen ze zoveel positieve energie uit
dat hij vanzelf ook mee vrolijk is. Hij kijkt verbaasd wanneer we de bakken van
Senna en Jessie uit de kelder terug naast hem zetten met verse nieuwe
ultrazachte kussentjes voor de oude botjes van Andra en Irati. Je ziet de
tandwieltjes werken in zijn hoofd. De rennen zijn in orde gemaakt. Daar liggen
gloednieuwe doormidden gezaagde mensenmatrassen in. We hebben een plank gekocht
die je in kunt klappen om de honden in onze hoge auto te krijgen zonder ze zelf
te hoeven tillen.
Elke dag vertel ik Falco dat het nog 5, of 4 of, of 3 of, zoals vandaag, nog 2
nachtjes slapen is voordat ‘de meisjes’ komen. Dat Falco weer maatjes krijgt om
mee te spelen. Ik noem ze bij hun naam en vertel dat ze misschien in het begin
een beetje bang zijn, en het koud zullen hebben omdat ze uit Spanje komen. Ik
vertel hem ook dat ze misschien niet meteen heel aardig tegen hem zullen zijn
maar dat het vrouwtje en het baasje dat in goede banen gaan leiden. Ik zeg dat
Andra en Irati erg zullen moeten wennen, en dat ze ons niet verstaan, maar hém
wel! Dat ze nog verdrietig zijn om hun overleden baasje en dat ze daarom erg
aan elkaar zullen hangen en het even duurt voordat ze ons vertrouwen. Ik vertel
hem dat hij nooit meer alleen thuis zal zijn omdat de meisjes gezellig naast
hem in de garage zitten als wij weggaan.
Hij luistert ademloos naar mij terwijl hij stug vooruit naar de muur staart. Alleen zijn oogjes kijken naar mij. Ze schieten van de muur, naar het baasje en naar mij. Zijn oren draaien alle kanten op. Af en toe krijg ik een poot, dus hij luistert wel degelijk. Hij wéét dat ik hem iets belangrijks vertel, maar echt snappen doet hij het denk ik nog niet. Dat gaan we zaterdag zien. Als ik dat gesprek dan elke keer afsluit met de zin: “Nu lust Falco vast een lekker stokkie” dan vliegt hij recht. Dat verstaat hij als geen ander! Elke dag zeg ik wel een keer tegen Bart: “Kun je het geloven? Onze meisjes komen binnenkort!” Hij is nét zo enthousiast. Ik zit op de bank dit stukje te schrijven, en als ik recht voor me uit kijk, dan zie ik de grote canvas foto van Senna, die ik voor Bart heb laten maken, aan de muur hangen. En ik vraag me af of zij het zo geregeld heeft. Het was zó toevallig dat ik precies op 30 december weer besloot te kijken naar hondjes, en de meisjes zag. Eén dag eerder en ze waren er nog niet, één dag later en ik had ze gemist……
