Jij bent mijn held, Koos! Jij kent mijn dierenmoederhart, en je neemt me voor wie ik ben, en ik doe dat met jou ook. Jij bent mijn haantje. Je echte naam is Koos Beenloos. Dat is niet om te lachen (een beetje mag misschien) want jij hebt geen benen hè Koos? (Koos heeft een lijf en voetjes, geen benen)Maar dat deert jou helemaal niet want je hebt enorm veel doorzettingsvermogen en je bent zéér creatief.
Toen jij nog een piepklein kuikentje was zijn we jou gaan halen op een grote boerderij. Wij wilden graag 4 krielkippetjes. Van die leuke schattige kippetjes die van die kleine schattige poepjes in je tuin achterlaten. Wij wilden persé geen haantje want we wilden gewoon niet ’s ochtends om 5 uur wakker gekakeld worden, dus het werden (verzekerde de boer ons) 4 krielkippetjes. Met een doos vol kuikentjes op mijn schoot reden we weer terug naar huis. Onderweg bedacht ik namen voor jullie. Daantje en Sjaantje en Toosje en Roosje. We hadden een prachtig groot hok voor jullie gevonden op internet en het stond al klaar in Baarle-Nassau achterin onze tuin. Jullie bleven eerst een paar dagen in het hok om te ‘acclimatiseren’ en daarna mochten jullie lekker scharrelen door de tuin, gezellig tokkelend onder de bomen en de struikjes liggen, veel eitjes voor ons leggen, kortom het zou heel gezellig worden.
Maar al na 2 dagen ging Roosje dood. Dat vonden wij toch wel heel snel, en wij belde met de boer die jullie aan ons verkocht had. Hij vond het niet zo raar, het komt blijkbaar vaker voor, dus we mochten een nieuw zusje voor je gaan halen. Diezelfde dag gingen we ons nieuwe Roosje ophalen. Jullie waren allemaal blij met jullie zusje en wij waren dat ook. Maar na 2 dagen ging Roosje weer dood. En omdat we nu niet meer naar de boer durfde te bellen, bleven jullie met zijn drietjes. Onze herder en onze labrador hadden al snel door dat ze jullie met rust moesten laten, want ze hadden het vrouwtje nog nooit zo boos gezien, nadat ik jou, nat van het kwijl, uit de herder haar bek had gepeuterd. Alles ging verder prima, jullie groeiden langzaam op, met het verschil lieve Koos, dat jij een beetje ‘achterbleef’. In de groei, zeg maar. Nou eigenlijk moet ik het andersom vertellen hè Koos, jij bleef niet achter (wij wilden tenslotte krielkippetjes) Sjaantje en Daantje groeide de pan uit (bij wijze van spreken). Twee gigantische Barnevelders (met bijbehorende poepjes) zijn ze geworden hè Koos, en jij als krieltje erbij. Wij vonden je SUPERSCHATTIG!
Totdat we vonden dat het lellebelletje op je koppie en onder je bek toch wel verdacht lang bleef doorgroeien. Na een uitvoerige zoektocht op internet kwamen we tot de conclusie dat we je beter Koos konden noemen in plaats van Toos! Je bleek een haantje te zijn, maar wel eentje zonder benen. Vandaar: Koos Beenloos.
Je had het goed met je 2 dikke zusjes. Er kwamen konijntjes en caviaatjes bij en jullie vonden het maar wát leuk om ze weg te jagen met schijnaanvallen. Sjaan en Daan voorop en jij, hollend zonder beentjes, erachteraan. Je kwam altijd nét te laat, bij alles trouwens. Als wij onze restjes bami op de grond gooide, beukte Sjaan en Daan je uit de weg om als eerste te kunnen eten. Maar als een waardige haan, liet jij ze. Er kwamen nog 3 ezeltjes bij en de familie was compleet. Zalige drollen die ten alle tijden beschikbaar waren. En als ik ze netjes weg had geruimd, ging je ze gewoon op je gemak uit de mesthoop vissen. Het leven was geweldig!
Maar al gauw bleek je op een andere manier geïnteresseerd in je zusjes. Je vond ze héél aantrekkelijk en liet dat al kukelend blijken. En na een poosje bleken ook Sjaan en Daan dat wel interessant te vinden. Vertwijfeld zag ik je af en toe kijken naar hoe hoog ze wel niet zijn. Hoe moest je dat nu aanpakken? Je hebt ons lang vermaakt met je pogingen, totdat we op een dag met stomheid geslagen waren. Dit is waar ik je zo om bewonder Koos, je creativiteit en je kippenkennis. Je begon op een vreemde manier de aandacht te trekken door een raar geluid te maken. Sjaan keek op, liep tot op 1,5 meter naar je toe, draaide zichzelf om, legde haar kop op de grond en stak haar kontje in de lucht. Zo bleef ze stil zitten. Jij nam een aanloop naar haar toe, en de laatste 20 cm vloog je omhoog en kwam perfect op haar kontje neer en fladderde om je evenwicht te bewaren. Na 3 seconde was het voorbij, Sjaantje schudde zich uit en was weer weg. Je maakte een ander raar geluidje en prompt kwam Daantje aangewaggeld. Ook zij ging ruim voor jou met haar kop op de grond en haar kontje in de lucht. En ja hoor, daar ging je weer. Ik wist niet wat ik zag! Wat ontzettend slim van jou Koos!!
Wij verhuisden met de hele beestenbende naar Wallonië, waar jij jezelf al heel snel thuis voelde. Je kukelde nu als een volwaardige haan en de mensen die bij ons op bezoek kwamen waren erg onder de indruk dat er zoveel lawaai uit zo’n klein haantje kwam. Trots liep jij door de tuin, en waar jij was, waren Daan en Sjaan ook. Ik bewonderde je leiderscapaciteiten Koos.
Jullie ontbeten op ons terras in de achtertuin, gingen lunchen in de stal van de ezels en ’s avonds kregen jullie restjes van ons eten op datzelfde terras. Jij legde kilometers af, de dames legden volop eitjes en ’s avonds zorgde je ervoor dat iedereen weer netjes in hun hok zat, want wij moesten jullie helaas opsluiten ’s nachts voor de vossen. Toen kwam er een puppy, ook een herdershond, en die luisterde helemaal niet zo goed als die andere twee. Met de regelmaat van de klok liet ik de pannen uit mijn handen vallen om je uit zijn bek te peuteren, helemaal doorweekt. Het was niet meer te doen voor mij. Ik maakte me erg zorgen over je en we besloten een flink stuk tuin voor jullie af te zetten. Jij vond het prima gelukkig! Af en toe maakte ik speciaal wat macaroni of rijst voor jullie en ik had een stukje uit jullie hek gezaagd zodat je nog eens op bezoek kon gaan in de mesthoop. Daar stond schrikdraad dus daar kwamen de honden niet (soms wel, maar dan voor een hele lange tijd weer niet meer).
Op een dag vroeg mijn vriendin of ik haar kipjes wilde hebben. Zij had een aantal kipjes en ook een haan. ‘Is goed’ zei ik ‘vinden ze vast gezellig’. Maar jij was hélemaal niet blij met de nieuwe haan hè Koos? Jullie zijn gaan vechten en ik heb je (met gevaar voor eigen leven) van de grond geplukt, en met tranen in mijn ogen, liefdevol verzorgd toen werkelijk al je lellebelletjes opengescheurd en bebloed waren. Je wist helaas niet van ophouden. Eentje van jullie zou sterven en ik moest er niet aan denken dat jij het zou zijn lieve Koos. We hebben jullie apart gezet, zelfs zó, dat jullie elkaar niet hoefde te zien. Het ging een lange tijd prima, en toen het andere haantje gestorven was, werd jij vanzelf weer ‘heer en meester’ in onze tuin. Je had inmiddels een harem, maar je kreeg alleen Daan en Sjaan zover om je kunstjes uit te voeren. De andere kippetjes bedankte onvriendelijk. Inmiddels zijn we verhuisd naar Meerhout. Jij kon misschien wel goed aarden in Wallonië, maar ik niet. Hier hebben we ook een stuk tuin afgezet, en ik heb het nog eens geprobeerd om jullie los te laten lopen, maar de herder vond jou nog steeds jammie, en jullie poepjes ook, dus blijven jullie fijn in jullie eigen tuin. Jij bent nu al een heus baasje. Je weet precies hoe je alles van iedereen gedaan krijgt, ook van mij. Het blijft wel een raadsel waarom wij nooit kuikentjes hebben gekregen van jou, maar afijn.
Je bent een schatje Koos Beenloos, ik hoop dat je nog lang bij ons blijft!
|
Mijn blogs kunnen affiliate links bevatten. Als je op een dergelijke link klikt en vervolgens een product of dienst aanschaft, ontvang ik een kleine commissie zonder dat het jou iets extra’s kost. Dank je wel daarvoor!
|
