Afgelopen
dinsdag ben ik met een groepje vrienden naar de Schepse Kermis, in Balen
geweest.
Er zouden 2 coverbands komen en het zou heel gezellig zijn. Aldus de groep
vrienden die voor het grootste gedeelte uit Balen komt en er hun jeugd heeft
doorgebracht, al feestend op deze Schepse kermis.
’s Middags lag ik nog bij mijn kinesiste op tafel en vertelde ik haar blij dat
ik naar de Schepse kermis zou gaan. Ik was trots dat ik ook eens iets zou gaan
doen hier in de buurt. Zij vraagt me altijd: “ben je al eens daar geweest? Of
daar? Of daar?” Telkens moest ik zeggen dat ik ‘daar’ nog nooit was geweest, en
‘daar’ ook niet. Dat gaf me af en toe het gevoel dat het leek alsof ik me niet
goed inburgerde. Vandaar dat ik nu trots zei dat ik naar de Schepse kermis zou
gaan.
“O”, zei ze.
Dat was het: ‘O’. Ik lag op mijn buik met mijn hoofd door die spleet in de tafel
naar de grond te turen maar ik kon al een zeker misnoegen voelen. Ik zei: “hoezo,
‘O’?”
“Goh, da’s gewoon een tent hè Sofie” zei ze.
Onmiddellijk komen er allerlei herinneringen naar boven borrelen van
tent-feestjes die ik in mijn jeugd heb meegemaakt, en die waren niet om over
naar huis te schrijven. Sterker nog, je kon beter thuis niet vertellen waar je
was geweest, want dan kreeg je meteen het stempeltje: ASO. Het was het
schrikbeeld van menig ouder in die tijd. Dronken jongens en meisjes, vliegende
plastic bierbekertjes, vliegende bakjes friet-zuurvlees, vliegende jongens en
meisjes (crowd surfen heet dat nu), bier in je haar gevolgd door een bamibal in
je gezicht. Ik vond het toen al verschrikkelijk, maar je hoorde er niet bij hè,
als je niet mee ging. En dat vond ik 20 jaar geleden toch net iets
belangrijker.
Dus ik zei nu iets minder enthousiast ook ‘O’.
Nou had ik me voorgenomen om eens lekker in te burgeren, gaat het hier over een
‘tent’!
“Doet vooral uw goei schoentsjes nie aan hè, Sofie”, was het enige dat mijn
kinesiste erover kwijt wilde.
Oké, niet mijn mooie nieuwe open schoentjes aan: opgeslagen! Toch wat
teleurgesteld ging ik naar huis, waar ik Bart vertelde dat het hier om een
tent-feestje ging.
“Oei Sofie, daar hou jij helemaal niet van”, zei Bart bezorgd.
“Dat zijn allemaal dronken mensen die lastig en ziek worden van een overdosis
alcohol. Zeker als het 28 graden is”. Daar kan ik dus inderdaad helemaal niet
tegen. Ik vind het keigezellig als er gedronken wordt op feestjes, zelf drink
ik maar zelden, maar kom niet in mijn buurt als je denkt dat je ineens het
recht hebt gekregen om me aan te raken of in bepaalde lichaamsdelen te knijpen.
Ik kan geen respect opbrengen voor mensen die mij op die manier benaderen. Maar
goed ik zou in goed gezelschap zijn op de Schepse kermis, dus ik maakte me niet
zo’n zorgen. Ik maakte me klaar voor een avondje uit en deed mijn zwarte laarzen
aan in plaats van mijn open schoentjes, en vertrok richting Balen. Ik had
opgezocht waar ik moest parkeren en mijn gps-je bracht mij er keurig naartoe.
Het was 21.00u, ik was dus precies op tijd, maar P2 was op één auto na, leeg.
Ik vond het al apart dat ik werkelijk niemand tegenkwam onderweg. Ik had auto’s
langs de weg verwacht en mensen die al zingend naar de tent liepen, maar ik zag
niemand. Ik liep naar de afgesproken plek en ik zag 2 grote, hoge tenten staan.
Eentje was enorm en de andere was iets kleiner. In de grote tent stond een
podium en in de andere een groot scherm. Wij gingen aan de rand van de kleinste
tent staan. Aan een soort sta tafel van hout. Op de vloer lagen planken, dus ik
stond niet in het stof. Ik vond het allemaal nog wel meevallen. De tenten
stonden dicht tegen elkaar aan en ze waren met enorme kabels in de grond
gejast. Ik stond naast die touwen. Er was tussen de tenten een doorgang van
precies 70 cm, maar je moest goed uitkijken anders struikelde je over de kabels
waar de tenten mee vast stonden. Ik dacht nog bij mezelf: ‘goed uitkijken Sofie
als je straks gaat plassen, want het is echt iets voor jou om hier voluit op je
gezicht te gaan’. Gelukkig attendeerden mijn vrienden mij hier ook al op (alsof
ze het al bijna verwachten…)
Afijn,
het werd tot mijn verbazing drukker en drukker. Er werd goeie muziek gedraaid
door de DJ en ik besloot met een open mind de avond in te gaan, tot nu toe was
het leuk! De grote tent liep helemaal vol en ‘onze’ tent maar een beetje, dus
dat was goed. De eerste band was ‘Ontpopt’ en kwam rond 22.00u. Ze zongen
allemaal Nederlandstalige nummers en begonnen met André Hazes, Frank Boeijen,
Marco Borsato en Fransje Bauer. GEWELDIG! Ik stond al helemaal uit mijn dak te
gaan, maar al gauw moest ik plassen. Ik schraapte wat kleingeld bij elkaar en
vroeg aan een vriendin wat het koste om te plassen. Ze wist het niet zeker,
maar haar vriend zei dat ik een ‘piesbandje’ kon vragen.
Een piesbandje??? Ik keek hem aan en probeerde aan zijn gezicht af te lezen of
hij mij nu voor de gek hield of niet, dat doen ze hier nogal graag met mij, de
grapjassen, maar ik kon er niet wijs uit worden. Uiteindelijk liep ik, samen
met mijn vriendin, met 2 euro aan kleingeld, voorzichtig tussen de touwen door,
naar de wc’s.
Ik
kwam bij de kassa en er stond een bordje: 40 cent of €2 voor de hele avond.
Mijzelf kennende koos ik voor de €2. Wij legden ons kleingeld op het schoteltje
en de mevrouw greep in een doos en haalde er een bandje uit dat je in het
ziekenhuis ook om krijgt bij een ingreep. Het was fluo-geel en er stond met koeienletters:
‘toilets’ op. Mijn vriendin stak haar arm uit om het bandje om te laten doen.
Het werd vastgeplakt zodat je het niet meer afkreeg. Even dacht ik eraan om
mijn been op het tafeltje te gooien, maar ik had laarzen aan. En dus stak ik
ook mijn arm maar naar haar uit en kreeg een piesbandje om mijn pols. Maar daar
was het nog niet mee af. Ik liep naar de toiletten en zag allemaal bruine
bouwwerkplaats wc’s op een rijtje staan. Ik deed de deur open en ik zag een
deksel op een plank en een pisbak(je). Ik sloot de deur met een slap plastic
schuifje en hoopte vurig dat niemand de deur zou opendoen want ik kon zowat
door het slot naar buiten turen, en dat betekende, andersom ook. Ik deed de
deksel open en deed de groots mogelijke moeite om er niet in te kijken en ging
boven het toilet hangen. Daar hing ik dan, met mijn rechterelleboog in het
pisbak(je) en met mijn linkerarm hoog om mijn tas maar niet op de grond te hoeven
zetten. Mijn bovenbenen trilde als een gek, maar ik ging NIET ZITTEN!!
Nu was het ook nog zo dat de bouwwerkplaats wc’s niet waterpas stonden en dus
helde ik iets naar voren. Ik kon nu heel goed door het slot heen zien wie er
buiten stond te wachten. Blijkbaar was mijn buurvrouw al klaar en terwijl zij
in haar wc’tje weet-ik-wat aan het doen was, schudde ook mijn wc’tje op en
neer. Het was verdomd moeilijk om je evenwicht te bewaren. Ik nam me voor om
niets meer te drinken!
Na
die ervaring liepen we weer terug naar ons plekje en ik ging al snel weer
helemaal op in de muziek en in de gezelligheid met mijn vrienden. Lekker dansen
op leuke muziek met een colaatje erbij en al vlot moest ik een tweede keer naar
de wc. Ik heb me eroverheen gezet maar ik popelde nu echt om Bart thuis alles in
geuren en kleuren te vertellen.
De
tweede band die om 00.30u kwam was ‘the Fools’, de hoofdband zeg maar. Echt wel
heel erg goed, dus het was dansen geblazen bij onze tafel. Ik had helemaal geen
last van zatte mensen en vond het heel leuk om van een afstandje, en op het
grote scherm te zien, hoe de jonge gastjes in de lucht werden gehesen en over
het volk naar voren getrokken werden. Ik zag wat bier en kledingstukken vliegen
maar dat was van op een grote afstand. Ik vond het Keigezellig! En als kersje
op de slagroomtaart heb ik een ietwat aangeschoten jongeman, voor mijn ogen,
bíjna op zijn gezicht zien gaan. Hij struikelde over de touwen, zwaaide als een
propeller met zijn armen door de lucht en vloog, zichzelf net op de been
houdend, 6 meter naar voren. Ik was zó blij dat het voor de afwisseling eens
niet ik was, die genadeloos afging.
Het was een heerlijk avond, en voor herhaling vatbaar! De antiseptische doekjes zitten al in mijn handtas, en mijn piesbandje heb ik op het prikbord geplakt!
