Ik weet, het klinkt belachelijk, maar ik ben in de wolken! Al maanden ben ik aan het wachten op mijn nieuwe auto en morgen is de grote dag.
Ik ben nu de trotse eigenaar van een BMW X3. Een grijze, nee wacht, geen grijze maar een ‘Spacegrau metallic’. En eigenlijk ben ik niet de eigenaar want ik heb ‘haar’ geleased, maar toch is ze van mij. En ik ben al vier jaar elke dag blij en trots dat ik erin mag rijden en het voelt nog altijd een beetje onwerkelijk. Ik was 35 toen ik haar kreeg. Ik had haar uitgekozen omdat ons bedrijf een contract had met BMW. Ze stond al een poosje ergens te wachten op mij, want haar eigenaar had zich bedacht. Ik vond haar prachtig!! En ook al kon ik kiezen uit 3 auto’s, mijn oog viel op haar. Wij woonden toen nog op een berg in de Ardennen en we hadden echt een 4X4 nodig om in de winter naar ons huis te kunnen rijden. Bovendien hadden we toen 2 grote honden en die moesten alle twee achterin kunnen (dat was mijn grootste smoes).
Ik was heel gelukkig met haar en had er alle vertrouwen in dat ze me telkens weer veilig thuis zou brengen. Ze zou me veilig houden op die verschrikkelijke Waalse wegen en ze zou me nooit in de steek laten. Ik zorgde ervoor dat ze er altijd netjes uitzag en was lief voor haar. Ze was ook lief voor mij want ze luisterde altijd ademloos naar mijn verhalen. Ze vond niet dat ik vals zong, en ze was niet op haar tenen getrapt als ik weer eens zat te mopperen dat haar GPS-je het niet juist had. Ik zorgde ervoor dat de wagenzieke hond in de BMW van Bart meereed en ik heb haar nooit tegen een paaltje of een andere auto geparkeerd. Ik heb met haar gelachen en gehuild. Zij was een stukje ‘thuis’ dat ik altijd bij had. Onze relatie was evenwichtig, solide en betrouwbaar, van twee kanten. Maar nu is de 4 jaar op. Vandaag om precies te zijn. Technisch gesproken mag ik vanaf morgen niet meer met haar op pad. Ik doe dat stiekem toch, een afscheidsritje van een uurtje of 2,5. Maar daarna moet ze naar de garage en wordt ze daar klaargestoomd voor een nieuwe eigenaar.
En hoe erg ik me ook verheug op mijn nieuwe auto, ik heb het er niet makkelijk mee nu de grote dag dichterbij komt. Het is voor mij van groot belang dat ik me veilig voel in mijn auto. Als ik me bedreigd voel wil ik gewoon door kunnen rijden en niet opletten wie of wat ik raak. Mijn mooie Spacegrau Metallic BMW heeft me áltijd dat gevoel gegeven. Ze heeft me 4 jaar veilig gehouden. Vandaag ben ik voor het laatst gaan tanken (een beetje maar want ze hoeft niet met een volle tank omgeruild te worden tegen een BMW met een bijna lege tank). Belachelijk genoeg vond ik het ineens moeilijk en stond ik met tranen in mijn ogen naar haar te kijken terwijl ze de diesel vrolijk naar binnen slurpte. Mijn man, mijn drie musketiers én mijn auto hadden mij al die tijd veilig gehouden en wie zegt dat die nieuwe dat ook gaat doen? Daar moet ik dan maar op vertrouwen. De ‘Duitse degelijkheid’ geeft me dat wel, moet ik zeggen. Ik weet in ieder geval dat de nieuwe eigenaar ontzettend gaat boffen met mijn auto. Ze is écht de moeite waard, en ze heeft altijd woord gehouden, wat er in de brochure staat, klopt: “Vrienden voor het leven”. Dat gun ik de nieuwe eigenaar ook.
Vanmiddag ben ik haar gaan laten poetsen bij mijn ‘Pakistaantjes’. Er is in Meerhout een tankstation waar het krioelt van de (zeer capabele) Pakistaanse autowassers. Zij wassen haar van binnen en buiten en zorgen ervoor dat ze telkens weer prachtig voor de dag komt. Ze waren vanmiddag met een man of vijf. Ze wasten haar in een loods achter het tankstation en reden haar daarna weer terug naar voren. Ik mag altijd op een stoeltje gaan zitten voor het tankstation en dan heb ik perfect zicht op hoe ze haar behandelen. Ik kreeg de sleutels in mijn handen geduwd en toen gingen ze aan de slag met haar binnenkant. De voorportieren stonden open en ze waren druk bezig met de matten eruit te halen, de ramen te wassen en het stof weg te blazen met een speciaal dingetje. Ze wilden de achterste portieren opendoen (ik vroeg me al af hoe ze dat gingen doen zonder sleutels, want die had ik al teruggekregen) maar die zaten op slot. En ik weet dat je die alleen met de sleutel open krijgt. Ik moet zeggen dat ik dat al 4 jaar een beetje irritant vond, maar ik had me niet verdiept in de berg leesmaterie om het probleem op te lossen, dus ik had ermee leren omgaan. Vermaakt keek ik naar de kleine bolle Pakistaan die in een onbegrijpelijke taal verbaast naar de lange dunne Pakistaan riep. Pakistanen zijn nogal luid dus al gauw begonnen de andere 2 zich er ook mee te bemoeien. Ik verstond er niets van maar het leek erop dat de bolle Pakistaan tegen de smalle Pakistaan zei: “kijk eens in het contact, misschien zitten ze daar in?”. De smalle boog zijn hoofd naar binnen en keek, maar zag ze niet en riep dat vervolgens in een ietwat geïrriteerde overstaanbare tirade terug: “nee joh, hier zijn ze ook niet, kijk jij eens onder de stoel?” De bolle keek onder de stoel en terwijl hij weer terug omhoog kwam zei hij: “nee joh, hier zijn ze ook niet!” “Kijk dan eens onder de auto, misschien heb je ze laten vallen”, zei de bolle nu heel geïrriteerd. De smalle viel op zijn knieën en keek uitgebreid onder de auto. En terwijl hij onder de auto gebukt lag riep hij nu wel heel woest naar de bolle: “Nee, hier liggen ze ook niet!!” Tenminste, zo denk ik dat het gegaan is.
Uiteindelijk kwam er iemand vanuit het tankstation naar mij toe, en zei: Bie Em Dabbel Joe? Ik moest mijn hoofd even de tijd geven dit te vertalen en toen knikte ik vriendelijk en zei: “Yes”. Hij zei: Kies Plies” en hij hield zijn hand op. Ik rommelde in mijn tas en gaf hem de sleutel. Terwijl hij naast me bleef staan schreeuwde hij iets naar de mannen en hij liet ondeugend mijn sleutels tussen zijn wijsvinger en duim bungelen. De stofzuiger was inmiddels aangeslagen, een kanon van een machine, met al evenzoveel lawaai. Ik denk dat hij zoiets zei als: “zeg jongens, kunnen we ook even nadenken?” Er werd heel hard gelachen, en ik lachte mee. Er werd nog veel geroepen en geschreeuwd naar elkaar maar mijn auto werd kraakhelder afgeleverd. Ik betaalde en kreeg wederom mijn sleutels in mijn hand geduwd. Ik wurmde in mijn auto en deed de stoel een paar standjes achteruit om weer comfortabel achter het stuur te zitten en ik reed weg. Ik had haar voor de laatste keer laten wassen.
Bart was van de week al in de garage geweest en daar stond mijn nieuwe auto al klaar. De nummerplaten zouden vandaag komen, maar hij mocht de auto alvast zien. Ze is prachtig. Ik heb gekozen voor een rode, nou ja, een rode: een Vermilionrot metallic. Ik heb haar helemaal zelf samengesteld.
In februari ben ik met Bart naar de dealer geweest en we hebben met zijn drieën een mooie auto samengesteld, die in Amerika gemaakt zou worden. Eerst moest ik kiezen welk type en natuurlijk de kleur. Ik wilde graag een zwarte maar dat vond Bart niet goed, dus dat zei ik tegen de verkoper: “Ik mag geen zwarte, dus ik wil die rode”. “O” zei de verkoper, ”die hebben we nog geen één verkocht”. “Mooi” zei ik. Toen kwam het moeilijkste volgens de verkoper. “Wat wil je persée hebben in je auto?” en nog voordat hij die zin had afgemaakt zei ik: “stoelverwarming”. Hij keek van mij, naar Bart en weer terug naar mij. Hij was even stil. “O, oké”. Voorzichtig zei hij dat ze inmiddels ook stuurverwarming hadden en ik zei: “doe die ook maar dan”. Vervolgens heeft hij stap voor stap alles doorgenomen. Bart zei toen we later naar huis reden: “ik denk dat dat wel het laatste was wat hij verwachte: Stoelverwarming”. “Ik geloof het ook aan zijn reactie te zien”. Maar goed, ik ben nu eenmaal een vrouw. Ik vind dat belangrijk. Een dikke week later zijn wij weer naar de dealer gereden en heb ik het contract getekend. Ik had mijn nageltjes rood laten lakken, in bijna dezelfde kleur als mijn nieuwe auto. Ik stak ze uit naar de verkoper en zei trots: “kijk, ik heb mijn nagels in dezelfde kleur laten lakken als de auto”. Ik kreeg wederom een ‘stoelverwarmingsgezicht’ maar deze keer zei hij lachend: “Dat zou ik tegen die tijd nog maar eens opnieuw laten doen”. Geestig, mijn verkoper was toch geestig!
Afijn, vannacht is de laatste nacht dat ze op de oprit staat, mijn mooie auto. Ik zal haar missen… En toch zijn er vele vlindertjes een dansje aan het doen in mijn buik, en weet ik dat ik niet zo heel goed ga slapen vannacht. Maar dat geeft niet. Ik voel me als een kind zo blij. Al maanden ben ik aan het wachten en nu gaat het gebeuren. Ik heb al een matching poppetje voor aan het spiegeltje gekocht (mijn vorige was een geel-grijs uiltje), en ik heb ook al een nieuw doosje snoep (2 eigenlijk) voor in de nieuwe vakjes. Ik kan niet wachten!
