Vanochtend werd ik wakker gemaakt (met en heerlijk kopje thee) door een zeer wakkere en enthousiaste Bart. Hij is deze morgen opa geworden, van een klein meisje! Wat héérlijk is dat toch! Wat een fantastisch nieuws. De ouders van het meisje zijn in de wolken met hun eerste kindje! We mogen vanmiddag al eventjes gaan kijken en ik kan niet wachten. Toen ik een tijdje geleden met mijn moeder in San Diego was, heb ik al babywinkeltjes afgestruind voor kleertjes voor dit specifieke meisje. Het ligt allemaal al een tijdje, ingepakt en wel, klaar en ik keek uit naar de dag dat ze geboren werd, vandaag dus. Ik ben heel blij met dit kleinkindje voor Bart. Terwijl ik in bed zit te luisteren naar Bart zijn enthousiaste verhaal met mijn kopje thee in mijn handen, denk ik (met een grote glimlach op mijn gezicht) terug aan één van de mooiste ervaringen van mijn leven.
Mijn beste vriendin woonde samen met haar partner, en was hoogzwanger toen ik nog op vakantie ging. Ze had beloofd dat ze zou wachten met het krijgen van haar kindje tot ik terug was. Dat was spannend want ze was uitgerekend toen ik op vakantie vertrok. Ze wilde namelijk graag thuis bevallen en ze wilde mij daarbij hebben! Ik was enorm vereerd, maar wist natuurlijk totaal niet wat haar (en mij) te wachten stond. Het was oktober 2002. Ik was juiste terug van vakantie toen ik op een ochtend hét telefoontje kreeg. Het zou gaan beginnen, mijn vriendin voelde het. Ik begon als een kip zonder kop spullen bij elkaar te zoeken, deed die in een tas, sprong in mijn auto en reed naar haar huis. Niet veel later stond ik voor haar deur. Ze deed open en ze keek me aan met een blik die ik nooit meer zou vergeten. Het was een blik van opwinding, angst, onzekerheid en rust. Ik gaf haar een dikke knuffel en voelde gelijk de spanning die in het huis hing. We gingen op de bank zitten en ze vertelde dat ze voelde dat het kindje ging komen.
Mijn vriendin is een fantastische vrouw, en ze was tijdens haar zwangerschap nog mooier geworden. Ze was ook prachtig zwanger, haar buikje mooi naar voren. Dit kindje was een geschenk uit de hemel, want ze had gevreesd dat moeder worden niet meer voor haar was weggelegd. De blik in haar ogen was zacht en haar huid straalde. Zachtjes wrijvend over haar buik zat ze op de bank en eigenlijk wist ik niet wat ik tegen haar moest zeggen. Het was stil terwijl we een kopje theedronken, maar het was een prettige stilte. We leken allebei met onze gedachten bij wat komen zou. Zij was onzeker, het was haar eerste kindje, maar ik zag dat ze popelde om het in haar armen te kunnen nemen. Ik was ook onzeker, wat zou ik voor haar kunnen doen? Wat gaat er gebeuren de komende uren? Ik weet nog zó goed hoe de spanning van ingehouden opwinding, blijdschap, onzekerheid en intimiteit voelde. Ik voelde me zo vreselijk dicht bij haar en alleen dat al was bijzonder!
Ik begon tekenen te zien dat ze het af en toe even moeilijk had. Ze had last van haar rug en kon moeilijk stilzitten. Ze werd onrustiger en liep langzaam door het huis, van boven naar beneden en weer terug. Ze at nog een paar hapjes yoghurt, maar dat smaakte al niet meer. Na een paar uur werd het moeizamer en moeizamer. De uitdrukking op haar gezicht veranderde (ik hield alles aan haar nauwlettend in de gaten) en haar partner masseerde af en toe haar rug. Ze ging alleen naar boven om te kijken of ze een paar uurtjes op bed kon gaan liggen. Ik zat beneden en probeerde hardnekkig dat ene artikel in dat tijdschrift uit te lezen, maar mijn gedachten dwaalden steeds af. De radio stond heel zacht aan, maar ik had mijn oren gespitst of ik geen beweging hoorde boven. Af en toe ging ik kijken, maar ik kon niets voor haar doen.
Langzaam maar zeker voelde ik het contact met haar wegebben. Ze zat in haar eigen wereld en had het zwaar. Ze was helemaal geconcentreerd op haar pijn en pufte de weeën die langzaam opkwamen dapper weg. Wat had ik een respect voor haar! Wat is ze toch sterk, dacht ik bij mezelf, terwijl ik voor tigste keer de fluitketel op het vuur zette om nog maar eens een kopje thee te maken. Ze wilde nu echt niets meer eten of drinken en we besloten de vroedvrouw te bellen. ’s Avonds laat kwam ze langs. Ze onderzocht mijn vriendin en de baby, en zei dat we haar moesten terugbellen als de weeën elkaar sneller opvolgden. Ik probeerde ’s nachts te slapen maar hoorde hoe moeilijk ze het had, dus ik deed geen oog dicht.
Ik zette nog maar eens thee en bedacht me hoe het leven vanaf nu anders zou zijn. Voor haar vooral, maar ook voor mij. Er zou straks een kindje zijn, een kindje waar ze zo vreselijk naar uitgekeken had. Het zou haar leven zo veel rijker maken, dat wist ik toen al. Zou ze een jongetje krijgen? Of een meisje? Ze dacht eerst zelf dat ze een jongetje zou krijgen, maar omdat iedereen zei dat het een meisje werd, dacht ze dat nu zelf ook. Ik was al dol op het kindje dat er nog niet was: omdat mijn vriendin het zo graag wilde maar voorál omdat het háár kindje zou zijn. Ik dacht: haar kindje zal vast net zo gevoelig en lief zijn als zij, ze zal haar kindje overladen met liefde en het altijd het gevoel geven dat niets in de wereld belangrijker voor haar is, ze zal haar kindje beschermen, vrijlaten en vleugels geven. Dat was wel zeker voor mij. En ik zou naast haar staan.
Toen het tenslotte zover was dat we de vroedvrouw weer belden, werd het allemaal wel heel spannend. Liggen, zitten, staan, hangen, het viel niet mee, tot het moment dat ze het leven schonk aan een perfect, mooi roze en piepklein jongetje. Ik wist niet wat ik zag en merkte dat ze het zelf ook nog niet kon bevatten. Ik keek van het perfecte baby’tje dat huilend op bed lag, naar mijn lieve vriendin, die uitgeput was van de bevalling.
Langzaam drong het tot haar door: ze was moeder geworden! Een uurtje later lagen mijn vriendin en ik op bed met tussen ons in dat prachtige, gezonde jonge ventje. Dat vergeet ik nooit meer. Dat was een van de mooiste momenten uit mijn leven. Het grootste cadeau ooit dat ik van iemand kreeg, kreeg ik van mijn lieve beste vriendin.
Ik geef Bart een enorme knuffel en kijk uit naar ons tripje vanmiddag naar het lieve kleine meisje waar we allemaal zo naar uitgekeken hebben.
Voor superleuke cadeautjes voor kinderen van 0 tot 5 jaar, of geboorte-aankondigingen moet je echt eens op deze prachtige webshop kijken van een oud-klasgenootje van mij. Wat een mooie cadeautjes en een zeer goede service!
|
Mijn
blogs kunnen affiliate links bevatten. Als je op een dergelijke link klikt en
vervolgens een product of dienst aanschaft, ontvang ik een kleine commissie
zonder dat het jou iets extra’s kost. Dank je wel daarvoor!
|
