Ons Prulleke leeft niet meer, laat ik daar maar meteen mee beginnen. Dit is eigenlijk een ‘Ode aan Prulleke’. Prulleke was een caviaatje. Een lief, stoer en dapper caviaatje. Wij woonden met onze hele beestenboel in Wallonië, en vlak achter het raam aan de achterzijde, hadden wij een stuk tuin afgezet waar onze konijnen en caviaatjes gelukkig samenleefden. Wij konden van binnen alles wat er buiten gebeurde.
Het stuk tuin was afgezet met van die konijnenhekjes, en we hadden er een aantal hokken instaan, met etages. Er stonden gekantelde bloempotten en piepkleine huisjes voor twee cavia’s of één konijn in. Ook hadden we gezorgd voor schaduwplekjes en verstopplekjes. Er hingen vele flesjes water aan het hekje en er was dagelijks een overvloed aan witlof, wortel en komkommer. Heel gezellig! Na een aantal weken konden we de tent weer helemaal afbreken want konijnen graven graag, ook in Wallonië. Menig keer zag ik Senna, de herder, door de tuin flitsen en kreeg mijn arme dierenmoederhart weer een verzakking. Dus hebben we een worteldeken onder de grond begraven. Daarna hebben we alles weer precies hetzelfde teruggezet. Nu was ik gerust. Senna patrouilleerde er als een sergeant omheen, maar ze kwam er verder niet aan. We hadden 6 konijntjes en 5 caviaatjes. Allemaal meisjes. We hadden ook 2 mannetjes caviaatjes maar die zaten bij Koos Beenloos (ons haantje), ver weg van de meisjes. Wij hadden namelijk ooit eens 20 konijntjes. De meneer van de AVEVE wist pertinent zeker dat ik 4 meisjes konijntjes had gekocht. Na en half jaar kregen we in 1 week 2 nestjes van 5 en 1 nestje van 6 babykonijntjes. Heel schattig, maar écht niet handig met die grote honden. Bovendien kregen we ze aan de straatstenen niet kwijt, maar gelukkig hadden we lieve buren. De vrouwtjes en de mannetjes werden vanaf toen gescheiden, en ik ben inmiddels een expert op het gebied van geslachtsbepaling bij konijnen en caviaatjes. We gingen regelmatig naar AVEVE om voer, stro, hooi en schattige accessoires te kopen voor de beestenboel.
Op een vrijdagmiddag was ik alléén naar de AVEVE gegaan. Er werkt daar een hele aardige meneer, die altijd, ik weet niet waarom, alle zware dingen voor me in de auto legt. Ik verstond geen woord wat hij zei, deels doordat hij Frans sprak, maar ook voor een groot deel omdat hij nog maar 2 tanden in zijn mond had. Ik kon niet anders dan teruglachen als hij naar mij lachte. Maar terwijl ik daar aan het winkelen was viel mijn oog op een piepklein hoopje chocolade en vanillevla, dat in een hoekje verstopt lag. Het bleek een ongelofelijk schattig jong caviaatje te zijn. Bruin en geel, met een hanenkam over haar rug heen. Ze stopte haar kopje in een hoopje stro en dacht vast: ‘als ik haar niet zie, ziet zij mij ook niet’. Maar ik zag haar chocolade en vanillevla lijfje dus nog gewoon zitten. Ik smolt……… En hoewel ik weet dat Bart een enorme dierenvriend is, hoorde ik hem in mijn achterhoofd al zeggen: “denk je niet dat 7 caviaatjes (inclusief de 2 mannetjes bij Koos Beenloos) genoeg is?” Ja, maar dat zijn allemaal gladharige… ja maar dat zijn allemaal broertjes en zusjes… ja maar ze is zó schattig … maar hier zit ze in een glazen doos, da’s toch ook geen leven? Ik vond al mijn excuses ook waardeloos, maar ik kon dat hoopje chocolade en vanillevla daar toch niet alleen achterlaten? Dus bedacht ik een list. Ik gooide al mijn boodschappen terug in de rekken, lachte als een boer met kiespijn naar de lieve, tandeloze Franse meneer (die mijn handelingen verbaasd volgde) en was weg.
De volgende dag (zaterdag) zei ik met een diepe zucht en zo ongeïnteresseerd mogelijk tegen Bart: “Verdikkie, nu heb ik deze week nog geen tijd gehad om naar de AVEVE te gaan. Ga je mee?” Nietsvermoedend stemde Bart in en we vertrokken meteen. Stap 1 gelukt! We kwamen bij de winkel en we begonnen de enorme kar vol te laden met stro, houtsnippers, hooi, voer en een grote zak wortels. Ik liep voor de wagen uit, ‘dit moet mee, dat moet nog mee’ en leidde hem als een volleerd actrice linea recta naar mijn chocolade en vanillevla-bolletje. Mijn hart maakte een sprongetje, ze was er nog. Nu kwam het moeilijkste deel. ‘Och, kijk nu toch eens schatje’…. ’wat een lief caviaatje!’ Zo vlug als ik kon deed ik het deksel van het aquarium, waar ze in zat, omhoog en zette haar op mijn handpalm. Ze was zo klein dat ze er precies op paste. Hoe kun je dat weerstaan vroeg ik mezelf nog af. “Schatje”, zei Bart, “denk je niet dat we al genoeg caviaatjes hebben?” Ik pakte zijn hand en propte het caviaatje in zijn hand. Daar stond hij dan, met dat kleine ding in zijn grote hand en ik zag hem smelten. Vertederd, als een vader en moeder die naar hun nieuwe baby kijken, stonden we daar in de winkel, met een caviaatje in onze hand. Ik dacht bij mezelf: Stap 2 gelukt! Bart vroeg me of ik wel heel zeker wist dat het een vrouwtje was, en ik keek heel geleerd onder haar buikje, terwijl ik dat natuurlijk gisteren al had gedaan. “Ja”, zei ik, “het is een meisje”. “Nou vooruit dan maar”, stemde Bart toe. Ik pakte een doosje, dat speciaal klaar stond om de diertjes in te vervoeren en deed haar daar voorzichtig in. We kwamen bij de kassa en daar stond de lachende tandeloze fransman klaar om ons te helpen. Enthousiast sloeg hij wat kreten uit, en Bart leek hem te kunnen verstaan (Bart spreekt vloeiend Frans). Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken. De tandeloze fransman deed enthousiast uit de doeken hoe ik daar gisteren was geweest, wat ik precies gedaan had, en dat ik vreemd genoeg alle boodschappen weer terug had gezet. Hij vond het zo raar want hij hielp mij toch altijd met de zware dingen? Ik voelde me betrapt. Bart knikte vriendelijk naar de tandeloze Fransman en ik zag aan zijn blik dat hij goed doorhad wat voor spelletje ik had gespeeld. Ik deed alsof mijn neus bloedde en betaalde snel de boodschappen, inclusief mijn kleine chocolade en vanillevla-bolletje. Met zijn drieën liepen we naar de auto. Ik ging in de auto zitten met mijn caviaatje op schoot terwijl ik Bart en de tandeloze Fransman heel hard hoorde lachen terwijl ze de auto vol laadden. Het kon me ook eigenlijk niets schelen, uiteindelijk was mijn plan geslaagd. We reden terug naar huis en Bart keek opzij naar mij. Ik keek een beetje beschaamd terug maar uiteindelijk zei hij: “nou, hoe ga je haar noemen?”. Ik vouwde voorzichtig het doosje open en keek naar haar. “Prulleke”, zei ik, “ze heet Prulleke”! En zo ben jij bij ons terecht gekomen! Jij bleek ontzettend populair te zijn bij ons andere vee. Ik waakte als een havik over je en we moesten kippengaas rondom het konijnenhok plaatsen om te zorgen dat je er niet uit glipte. Je werd steeds vrolijker en zelfstandiger en je kon een potje breken bij de konijnen. Als het wat frisser werd mocht jij lekker warm tussen de konijnen zitten terwijl de andere caviaatjes dat niet mochten. Je stoere hanenkam paste goed bij je karakter. Het werd winter en ik timmerde jullie kooien bijna helemaal dicht. Ik propte jullie hokken vol met hooi, stro, vacht van de honden en handdoekjes. Extra dosissen vitamine C en voldoende liefde brachten jullie de winter door. In het voorjaar lag je lekker uitgestrekt in het zonnetjes. Het leven was geweldig!
Tot die vreselijke nacht. Ik kwam ’s ochtends de kamer binnen en ging eerst eventjes naar jullie kijken, door het raam. Ik vond jullie allemaal wel erg lui. Jullie lagen te slapen in het zonnetje, állemaal… Ik keek nog eens goed en kreeg toen de schrik van mijn leven!! Ik gilde naar Bart en vloog naar buiten. Ik wist niet wat ik zag! Alle caviaatjes lagen dood in het hok. De konijnen zaten op een hoopje bij elkaar. Bart kwam ook naar buiten gerend. Ik begon te tellen; 1, 2, 3, 4, 5. Vijf dode caviaatjes en jij was nergens te bekennen! Het was verschrikkelijk. Ik sprong in het hok en begon elke steen om te draaien, ik keek in alle hokken totdat ik je, godzijdank, vond in een omgekeerde bloempot. Je leefde nog. Maar wat was je geschrokken. Je kroop op mijn schouder en onder mijn haar. Daar heb je uren zitten bibberen. We bleken bezoek te hebben gehad van een marter. Dat zijn van die ellendelingen die alleen komen om te moorden. Ik was er kapot van en Bart ook trouwens. We hebben de andere caviaatjes begraven helemaal achter in de wei. Jij was er ook kapot van. Je was angstig en kroop constant dicht tussen de konijnen. Dit allemaal juist voordat we zouden verhuizen naar Meerhout. Wat een drama. Ik vond je zo triestig en zei tegen Bart dat ik dacht dat je echt getraumatiseerd was. Voor jou moet dat een verschrikkelijke ervaring geweest zijn, dus ik vertroetelde je nog maar eens extra.
Uiteindelijk verhuisden we naar Meerhout. Bart reed met de het camionneke met daarin Senna, de wagenzieke herder, Koos Beenloos en zijn harem, de konijnen en jij met de 2 mannetjes cavia’s. Ik in mijn auto met Falco en Jessie. Precies 72 dagen na de verhuis (ik vond al dat je dik was) kreeg je een nestje met 5 jonkies. Dju toch, was er weer iets fout gelopen. Afijn, je bleek een geweldige moeder en het verwarmde mijn dierenmoederhart dat je zo lief voor je kindjes bleek. Ik zette gekleurde windmolentjes in jullie hok, en legde grote takken op de grond. Zo kon de buizerd, die in de grote eik naast ons huis woont, en die ik menig keer naar jullie zag loeren, niet landen in jullie hok. Genoeg trauma gehad voor een cavia leven hè Prulleke? Echt, ik ben helemaal vóór de ‘circel of life’ maar liever niet met mijn Prulleke. Echter dat liep toch even anders, maar gelukkig weet jij dat niet meer.
Op een dag werd jij ziek. Je had ook al zoveel meegemaakt in je korte leventje. En je stierf. Bart en ik waren er allebei heel triestig van. Een aantal weken daarvoor had ik van mijn vader een 3 meter hoge voederpaal gekregen. We hadden die samen in de wei gezet. Ik had er al eens een paar stukjes frikandel opgelegd voor de roofvogels, maar die waren niet bepaald geïnteresseerd.
Bart zei: “buizerds eten vlees”. Ik keek hem aan en begreep meteen wat hij bedoelde. Ik dacht: ‘ze is nu toch dood’. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar in de groenbak te doen. Met de grootste eerbied hebben wij Prulleke op het plateautje gelegd, 3 meter boven de grond.
