In een half uurtje ben ik bij de Nederlandse grens, zo ver is dat helemaal niet. Maar het verschil in taal is soms enorm. Dat zorgt bij mij soms voor de slappe lach, bijna gênant (zeker als niemand anders meelacht) maar het zorgt bij mijn medemens soms ook voor rare blikken, zure gezichten of op hun beurt, de slappe lach. Ik heb mijzelf al volledig voor schut gezet bij een bruiloftsfeest waar er een frietkot aanwezig was. Een frietkar die de hele avond bij je feestlocatie blijft staan zodat je gasten een lekker frietje kunnen eten tussen de biertjes door. Heel leuk en heel lekker. Je kunt daar ook een ‘vleesje’ bij bestellen. Ik stond tijdens het feestje dus ook een keer in de rij en zag het ene na het andere onherkenbare ‘vleesje’ voorbijkomen. Een boulette, een cervela, zuurvlees (ken ik) maar dan met mayonaise met groene stukjes erin, een soort gele snottige saus. Nou ja, het was verwarrend.
Toen ik aan de beurt was zag ik een plaatje op de muur hangen waar een frikandel op stond en waar ook het woord ‘frikandel’ onder stond. Dus ik bestel, helemaal opgelucht dat ik iets kende, een frikandel. Vóór mij waren zeker nog 6 man aan het wachten op hun ‘vleesje’ dus ik stond daar rustig tussen. Ik hoorde de madam roepen “voor wie is de curryworst?” Stoïcijns bleef ik voor mij uitkijken terwijl ik van rechts een por kreeg. ‘Die is voor jou Sofie’, zei iemand naast mij. ‘Nee hoor’, zei ik, ‘ik heb een frikandel besteld’. De mensen vielen bijna om van het lachen. Een curryworst is een frikandel. Hoe kon ik dat nou weten?
Afijn, vanmiddag lig ik op de tafel bij mijn kinesiste (fysiotherapeute) en terwijl zij mijn nek masseert, vertel ik van mijn frietkotblunder. Ze lacht met me mee en dan vertel ik haar ook over mijn allereerste mega blunder toen ik net in Meerhout woonde. Ik was op de hondenschool en zat in het A klasje met Falco. Ik was na de les wat blijven drinken en toen bijna iedereen van mijn les weg was, liep ik samen met nog 2 andere meiden terug over de parkeerplaats naar mijn auto. Aan de rechterkant kregen ‘de gevorderden’ les en aan de linkerkant van de parkeerplaats stond B, de leraar van mijn A klasje, in een bosje te plassen, zich niet bewust van het feit dat wij daar langsliepen. Hij had zijn hond bij zich en die was met grote precisie, recht achter B, rondjes aan het draaien om te gaan poepen.
Ik denk, ik moet mijn leraar even waarschuwen, want ik zag al een heel filmpje in mijn hoofd verschijnen waarin hij zijn gulp dichtritst, achteruit stapt en middenin de drol van zijn hond trapt, vervolgens vloekt en even later met een klein takje, verwoed, de poep tussen de ribbels van zijn wandelschoenen zit te peuteren terwijl zijn hond vrolijk om hem heen danst. Dus ik riep: ‘B, je hond zit achter je te poepen!!’. Met een ruk draaide hij zich om en riep verontwaardigd terug: ‘hey Sofie, als je hier wilt wonen dan moet je je wel een beetje aanpassen aan ons dialect’. Al het gevorderde volk stond stil naar ons te kijken. Ik kreeg een por van de twee meiden. Een beetje geschrokken van iedereens reactie vroeg ik wat ik verkeerd gedaan had. Zachtjes werd mij uitgelegd dat poepen in België ‘seks hebben’ betekent, maar dat je dat woord zéker niet in het openbaar gebruikt. Ik kon dat natuurlijk niet weten, maar ik schaamde me toch diep met al die gezichten op mij gericht.
Mijn kinesiste komt niet meer bij! ‘Maar’, zegt ze, ‘je hebt ook hele mooie Belgische woorden zoals ‘goesting’’. Dat is ook een mooi woord. Goesting in een sigaretje, of goesting in een stukje chocola. ‘Ja, goesting is een mooi woord’, zeg ik. ‘Ja’ zegt ze, ‘maar je kunt het ook heel lief en zachtjes in het oor van je partner fluisteren: ik heb goesting’. Ik kijk haar niet begrijpend aan ’Om te poepen’, zegt ze er zachtjes giechelend achteraan. Nu lachen we allebei heel hard! En toch kan ik het niet helpen. Ik zie automatisch iets héél anders voor me…
