Mijn hart stond wagenwijd open, en ze stapte er, zonder een moment te twijfelen, direct in, zocht een fijn warm en veilig hoekje en ging heerlijk liggen...........
Het was een woensdagavond, dat weet ik nog heel goed. Ik zat op mijn gemakje tv te kijken en ik kreeg een filmpje doorgestuurd van een vriendin (ik kan je niet meer zeggen waar het precies over ging) maar het raakte me recht in mijn totaal-niet-op-zulke-emoties-voorbereide hart. Ik bekeek het filmpje nogmaals en nogmaals en de tranen liepen over mijn wangen. In mijn buik woont mijn intuitie-stemmetje en dat sprak zachtjes tegen mij: 'we hebben een hond nodig'.
Ik draaide me om naar de niets vermoedende Bart, die schrok van mijn betraand gezicht en vroeg bezorgd wat er was. Ik prevelde: "We hebben een hondje nodig.....".
Met ogen als schoteltjes keek hij mij aan. Al zolang we hier wonen wil hij graag weer een hondje, maar ik had de deur gesloten en had ook allerlei goede redenen om op tafel te gooien. Ik huil soms nog om het verlies van onze drie musketiers.
Klein huisje, klein tuintje, klein portemonneetje, we werken veel en hard, geen tijd…..nee, mijn hartje zat op slot. Er was 2,5 jaar gewoon geen sprake van totdat mijn stemmetje me iets heel anders zei, na het zien van dat filmpje.
Ik liet Bart het filmpje zien en vertelde in tranen wat mijn stemmetje ineens zei. We spraken erover tot diep in de nacht.
Deze keer wilde ik het anders aanpakken. Ik wilde niet op zoek gaan naar een ras, maar naar opvangcentra gaan en mijn hart openen en mijn energie laten stromen. Ik wilde graag zien welk hondje op onze energie zou reageren en van daaruit verder gaan.
Maar tegenwoordig mag je niet meer binnen bij een asiel. Je kunt foto’s zien op de website en dan kun je een pak papierwerk invullen als je een hondje had gevonden dat je leuk vond. Zij zouden dan bepalen of het een match is, of dat een ander hondje beter matcht. Ik vond dat niet fijn. Ik heb op een avond alle asiels en opvangcentra doorgekeken en na uren zoeken zakte de moed in mijn schoenen. Ik snap het wel hoor. Heel goed zelfs. Het is erg stressvol voor de honden om dag in dag uit mensen langs de hokken te zien lopen. Alle respect voor het werk dat ze doen in asielen en hoe ze tegenwoordig zorg dragen voor het welzijn van de honden (en katten).
Ik zei tegen Bart: "mijn hart staat open, en ik heb er alle vertrouwen in dat er een hondje is dat ons pad gaat kruisen in de toekomst. Een hondje dat ons nodig heeft en dat wij nodig hebben. Ik zet het in het universum en ik wacht geduldig af, en heb er alle vertrouwen in dat dit goed komt. Wanneer en hoe, dat weet ik niet, maar het gaat gebeuren. Ik ben er zeker van." Bart was het met me eens. Hij vertrouwt mijn intuitie-stemmetje blindelings. We lieten het los en gingen door met ons leven.
Tot we een week of 7 of 8 later een appje kregen van een vriendin: “Zeg, willen jullie niet opnieuw een hondje?”. Ik voelde een zacht kriebeltje in mijn buik. Ik antwoordde: “ons hartje staat open”.
Ze vertelde dat er twee hondjes zijn die een nieuw huisje nodig hebben, en zij zou de Golden Retriever in huis nemen, een knuffel hond, perfect voor haar dochtertje. Maar er was nog een Labrador van 7 jaar, genaamd Roxy, die baat zou hebben bij een rustig huishouden. "Ze is een beetje schuchter in het begin, maar als ze je eenmaal kent, is het een hele lieve", zei ze er nog bij. We konden haar eventueel een weekje te logeren krijgen om te zien of het klikt en of het bevalt. Ik vroeg of het mogelijk was om haar eerst te ontmoeten. Ik wilde namelijk erg graag ‘voelen’ of dit het hondje is waarop we geduldig hebben gewacht. Dat was geen probleem. We spraken af op de hondenschool zondagmiddag, daar konden we op ons gemak kennismaken.
Op zondag reden Bart en ik naar de hondenschool. We knepen even zachtjes in elkaars hand. Zou dit haar zijn, vroeg ik me af. Zou ze in ons leven passen? Of is Roxy een wilde krullenbol, een dolle mina, een wildebras die ongelukkig zou zijn in ons huisje met dito tuintje? Misschien klikt het helemaal niet en negeert ze ons volledig, en hoe moet ik dat dan zeggen? En wat als we het lichamelijk allemaal niet aankunnen? Maar ik wist heel goed dat het mijn hoofd was die op het laatste moment nog roet in het eten wilden gooien.
Eenmaal op de hondenschool zag ik mijn vriendin al. Ze was ook gekomen om te zien hoe het zou gaan. Zij had de Golden Retriever al een paar dagen in huis. Ik besloot mijn hoofd in de auto te laten (so to speak) en alleen mijn hart mee te nemen.
Niet veel later kwam Roxy, ze zat in de achterbak van een grote auto. Toen de achterklep openging, stond Roxy op en snuffelde in de lucht, al die nieuwe geurtjes.....
Bart en ik stonden op een afstandje naar haar te kijken. Wat is ze mooi en schattig! Mijn hart vulde zich met warmte. Na enkele minuten riep ik zachtjes: "Roxy...!" Ze sprong uit de auto, liep op mij af en begroef haar kopje tussen mijn knieën. Zo bleef ze minutenlang staan, terwijl ik haar aaide en zachtjes tegen haar sprak. Daarna ging ze naar Bart en deed precies hetzelfde.
Mijn hart stond wagenwijd open, en ze stapte er, zonder een moment te twijfelen, direct in, zocht een fijn warm en veilig hoekje en ging heerlijk liggen....
Ze was één met onze energie. Dit was het hondje waarop we gewacht hadden. Het was een match made in heaven en dat was voor iedereen duidelijk. We waren alle drie verliefd!
Ze zou de volgende dag al komen voor haar logeerweekje. Ze werd stipt om 14 uur gebracht en toen ik de deur open deed, kwam ze naar binnen en duwde haar kopje opnieuw tussen mijn knieën. Ze wist gewoon dat ze hierheen zou komen. Op de derde dag dat ze hier was hadden we al besloten dat ze nooit meer weg zou gaan. We hadden een hond! We hèbben een hond!
Er kloppen nu drie hartje onder ons dak, en ik zou het niet anders meer willen!
Roxy maakt ons gezinnetje compleet ♥♥♥
