Ik hoop dat jullie allemaal de feestdagen zijn doorgekomen. Sommigen van jullie met vrienden en sommigen met familie. Er zullen onder jullie ook mensen zijn die aan tafel hebben gezeten met een akelig lege stoel, dat lijkt me zeer verdrietig en dat gun ik niemand. Mijn hart huilt voor jullie. Dus ik hoop dat jullie de dagen zijn doorgekomen.
Zelf heb ik een mijlpaal gehaald: Kerst bij mijn ouders!
Ja, het heeft jaren geduurd, maar op eerste kerstdag zijn we heerlijk gaan lunchen bij mijn ouders. We waren met zijn viertjes en we zijn gigantisch verwend met allerlei lekkere dingen die we normaal niet eten. De muziek van Mahalia Jackson kwam me tegemoet het moment dat ik de woonkamer instapte. De tranen liepen over mijn gezicht. Ik had tot dan toe niet echt het kerstgevoel gehad omdat we zoveel en zo hard werken allebei, maar bij het horen van Mahalia Jackson kwamen er zoveel mooie en warme herinneringen naar boven dat me dat even bij de keel greep. Wat had ik dat gemist.
Oud en nieuw was knus met zijn tweetjes voor de tv en onze mooie kerstboom.
Dat vond IK dan toch. De man die hem verkocht zei tegen Bart: "weet u wel zeker dat u die wilt hebben? Niet bepaald een mooie boom hoor meneer".
"Maar mijn vrouw wil persé die boom", zei Bart, keurig mijn opdracht om die specifiek boom te kopen, opvolgend. Ze was heel ongewoon en had vanaf de helft twee stammetjes, maar ik was verliefd op haar. Haar energie sprak me meteen aan. Dus die werd het!
Ze stond op een prima plekje en we hadden haar mooi versierd. Maar ondanks de liters water die ze dronk, bogen tegen oud en nieuw al haar takjes naar beneden. Ik moest regelmatig een (glazen) bal redden omdat die anders van haar takjes zou glijden. Ik vond het gewoon zielig. Ze leek wel teleurgesteld. Nooit eerder meegemaakt.
Ik duwde het idee dat ze niet gelukkig was bij ons, weg en weet het aan de vloerverwarming.
Normaal ben ik erg emotioneel naarmate de dag verstrijkt en het nieuwe jaar nadert. De reden dat ik niet emotioneel was met oud en nieuw, komt doordat ik heel veel zin heb in 2025.
Ik ben heel druk bezig een online business uit de grond te stampen. Ik werk daar heel hard aan en moet ook nog heel veel leren. Maar de bedoeling is dat dit op de lange termijn, inkomsten gaat opleveren. Maar daar vertel ik een andere keer wel over.
Wat ik wel had, was dat ik rond half één ineens heel erg de behoefte kreeg om onze buren een nieuwjaarsknuffel te gaan geven. Het kwam uit mijn buik, dus dat moet ik dan volgen. Bart bleef lekker thuis en ik belde aan bij het huis waar de buren samen waren en opende mijn armen zodra de deur open ging.
"Ik kom gezellig even een nieuwjaarsknuffel geven" zei ik enthousiast en trok de verbaasde buurvrouw dicht tegen me aan voor een echte Sofie-knuffel. Ik weet het, zo goed kennen we elkaar eigenlijk niet, maar ik kon het niet laten. Ik ging de kamer binnen waar vier mensen waren die ik niet kende, en de buurman natuurlijk, die kende ik wel.
Het gepraat verstomde en iedereen keek mij aan.
"Ik ken jou niet", zei een van de mannen die aan de grote tafel zat, met een flesje bier in zijn handen.
"Ik ken jou ook niet, maar ik kom even een nieuwjaarsknuffel geven", zei ik.
Hij wilde me een hand geven, maar ik zei: "op, op" en wees met mijn hand dat hij uit zijn stoel moest opstaan. Gedwee deed hij dat en ik gaf hem een welgemeende knuffel. Vervolgens heb ik de anderen ook een knuffel gegeven en ik merkte toch wel dat dat hier in België niet de gewoonte is. Een beetje achterdocht voelde ik, of een gevoel van die spoort niet helemaal, maar ik was gewoon heel vrolijk. Zo blij dat het nieuwe jaar was begonnen dat ik wat positieve energie kon verspreiden.
De buurman vond het geweldig en die bleef maar herhalen hoe leuk hij dit nu vond. Dat hij het nog nooit had meegemaakt en dat het echt heel leuk was en hij liet me niet meer los. Er waren al heel wat pintjes gepasseerd, dat had ik al gauw door. Uiteindelijk vroegen ze me te blijven, maar ik wilde nog andere buren een nieuwjaarsknuffel gaan geven, dus ik zei dat ik alleen maar een knuffel kwam geven en dat ik oprecht hoop dat dit voor iedereen een heel mooi jaar wordt vol glimmertjes, mooie momenten en dat alles natuurlijk in een goede gezondheid.
En snel liet ik mezelf uit.
Ik ging nog naar mijn lieve rustige buurmeisjes en ook zij waren verbaasd, maar van hen kreeg ik meteen een lieve knuffel terug. Ze vonden het lief dat ik daar speciaal voor kwam. Missie geslaagd en mijn behoefte om nieuwjaarsknuffels uit te delen was ook gezakt.
Ik ging vrolijk weer naar huis en vertelde aan Bart dat ik dacht dat de mensen hier in België niet gewend zijn om de buren met oud en nieuw een knuffel te geven. Dat wist ik niet, want wij woonden hiervoor 12 jaar buurloos in het bos.
Bart zei: "Ik denk dat je ze een beetje overvallen hebt."
Hoezo? Ik overval toch nooit iemand?
"Nou, ik herinner me nog wel een paar mensen in de Jumbo in Tessenderloo die daar anders over denken", zei Bart lachend. Och, dat was ik helemaal vergeten.....
Nou ja, zolang ik mezelf blijf en mijn intuïtie volg, kan er toch eigenlijk niets fout gaan?
Het gaf mij in ieder geval een goed gevoel.
En als ik nu soms naar buiten kijk en de buurman zie langslopen en ik zie hem hoopvol naar binnen kijken of hij me ziet, en als hij mij dan ziet met heel zijn lijf enthousiast zwaait, weet ik dat ik in ieder geval nog iemand een goed gevoel heb gegeven.
En is dat niet het belangrijkste in het leven?
