Afgelopen zaterdag waren Bart en ik uitgenodigd bij een vriendin die haar huis opgeknapt heeft en een opendeurdag hield. Hartstikke slim, zo kreeg ze in één dag iedereen over de vloer om te komen kijken en daarna keert de rust weer.
We hadden een lief kaartje geschreven en een mooie plant gekocht en we reden door het fijne zonnetje naar haar huis toe. De straat stond vol, dus er was veel volk.
Nadat we het huis hadden bekeken en onder de indruk waren van alle veranderingen, gingen we zitten aan één van de tafels die er stonden. Er zaten overal mensen gezellig te kletsen en er was iets te drinken en te snoepen, dus dat viel bij ons wel goed.
We schoven aan bij een klein groepje dat ik ken via de hondenschool waar ik altijd naartoe ging met Falco. Het was superleuk hen weer te zien! We hebben een beetje bijgekletst en al gauw ging het gesprek over de wandelingen die ze samen maken, waar ik vroeger ook gewoon met Falco aan meedeed. Ze hadden hun telefoons erbij om weer een nieuwe te plannen.
Ik vond het heerlijk die wandelingen die we vroeger maakten. We wandelden soms in de buurt, en soms reden we ergens naartoe en wandelden we met een grote groep met veel honden door de bossen en door de velden.
Ik was zó trots op mijn Falco, die keurig al zijn klasjes had gehaald en steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Hij vond het fantastisch om mee te gaan met het vrouwtje en sprong elke keer, met zijn eigen rugzakje om, enthousiast in de achterbak. Hij zat dan precies in het midden te kijken naar de mensen die achter mij reden. Dus als ik in mijn achteruitrijspiegel keek, zag ik zijn flapoortjes op en neer gaan elke keer als we over een hobbel reden. Hij kon nog net rechtop zitten. Het waren mooie, bijzondere tijden.
Eenmaal terug van mijn vriendin moest ik even rusten op de bank en dus keken we naar de kwalificaties van de F1. Maar echt kijken deed ik niet. Door mijn hoofd (en hart) schoten de beelden van toen, en de herinneringen volgden elkaar aan één stuk op. Die grote groep leuke mensen, de honden die elkaar allemaal kenden, de hondenschool, het huis waar we toen woonden met onze Senna en Jessie die altijd blij waren als Falco en ik weer thuis kwamen. De tuin, de kippetjes, de grappige capriolen van onze honden, het zwembad dat ik ooit eens zelf had gebouwd van planken en tegels en een megagroot zijl. Ik keek foto's en filmpjes terug van de honden en de wandelingen. Uiteindelijk moest ik mezelf echt even tot rust manen om te kalmeren. Dus foto's weg, kijken naar de tv en rustig buikademhalen tot ik voelde dat mijn energie weer naar een normaal niveau daalde.
Zondag was een werkdag voor Bart en dus voor mij ook. Ik had me voorgenomen verder te werken aan mijn project, maar het ging al helemaal mis toen ik wakker werd. Het was of al mijn gevoel, mijn verdriet om het missen van de honden, het missen van die fijne woning, het missen van überhaupt lange wandelingen te maken, rauw op mijn dak viel en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik kon niet stoppen en heb lang in bed liggen huilen. Waarom huil ik nou, waarom heb ik zoveel verdriet ineens? Ik hoorde in mijn hoofd de stem van mijn Osteopate die vaak tegen me zegt: "Er moet nog een hoop verdriet uit Fietje, laat maar gaan als het komt". Dus ik liet het gaan.......
Uiteindelijk stond ik op, met een zwaar hoofd en ogen die bijna dichtzaten van het vocht. Bart was, zoals ik al zei, aan het werk, daar kon ik niet even naar binnen lopen en uithuilen, maar ik wilde niets liever dan naar hem toe gaan en door hem vastgehouden worden. Op de badkamer kwamen mijn tranen weer.
Ik raapte mezelf bij elkaar en kleedde me aan. Ik dacht te horen dat Bart even niemand aan de telefoon had dus voorzichtig ging ik naar binnen om hem een kusje te geven (meestal op zijn bol) maar hij draaide zich om en schrok zich een hoedje natuurlijk toen hij mij zag. Heel even heb ik in zijn armen kunnen huilen, en vertellen dat ik niet wist wat ik allemaal voelde, maar dat ik erg verdrietig was. Hij troostte me even, maar had blijkbaar een mevrouw in de wacht staan en het is natuurlijk niet de bedoeling dat die mevrouw langer naar een muziekje moet luisteren omdat ik toevallig zo verdrietig was, dus ben ik naar beneden gegaan. Ik kon niet stoppen met huilen en snotterde het halve tissuedoosje bij elkaar. Ik sprak in bij een vriendin via whatsapp, want ik wist dat die hele leuke dingen aan het doen was en ik wilde haar niet lastig vallen.
Ik heb een boterhammetje gemaakt en een theetje gedronken en lekker naar buiten het zonnetje ingegaan om de diertjes te voeren en de vogeltjes eten te geven. Ik haalde een paar keer diep adem en voelde het gras kriebelen onder mijn voeten. Toen leek ik eindelijk rustiger te worden. Ik deed nog een wasje en uiteindelijk kwam Bart voor de lunch naar beneden. Hij vroeg hoe het ging en ik antwoordde dat ik dacht dat het wel weer over was.
Toen zei Bart: "Je raadt nooit wat iemand net tegen mij gezegd heeft!"
"Vertel", zei ik.
"Een Hollandse vrouw heeft net tegen mij gezegd: 'Rot toch een eind op, stomme Belg'!"
Hij wilde het hele verhaal gaan uitleggen, maar ik lag alweer jankend om zijn nek. Hoe kan iemand die hem niet eens kent zo ontzettend gemeen zijn tegen mijn lieve man, die alleen maar mensen wil helpen??
Bart kan daar prima mee omgaan en is inmiddels wel wat gewend van de Nederlanders die soms enorm kunnen schelden en uitschelden, maar het raakte mijn gevoelige hartje enorm. Toen dacht ik: dit gaat een hele lange dag worden.....
Ik probeerde wat te werken aan mijn project, maar dat lukte niet zo goed. Ik was maar aan het nadenken waarom ik zo verdrietig was.
Als je ineens weer geconfronteerd wordt met mensen die je niet meer hebt gezien sinds de diagnose, dan komt er zoveel terug. Mooie herinneringen, onze hondjes, het fijne huis in het bos, maar vooral de onbezorgdheid van toen. Het is dát dat ik denk ik nog steeds mis en dus altijd ga blijven missen.
Ik was gezond, een blije blogger, een lieve dierenmoeder en echtgenote en ik hield van ons leven. Maar ik had een tumor en mijn leven veranderde van het ene op het andere moment. Vanaf toen was het amputatie, chemo, bestraling, ruzie met de oncologen omdat ik de hormoontherapie stopte, Corona, depressie, al ons spaargeld weg, honden overleden, verhuizen.
Wanneer had ik in hemelsnaam kunnen rouwen om het leven dat er niet meer is? Dat zo abrupt vervangen werd door járen van zo-hadden-wij-het-ons-niet-voorgesteld.....
De dingen gaan zoals ze gaan. Dat weet ik heel goed. En elk deurtje dat sluit, opent automatisch een ander deurtje. We zijn er nog en we gaan ook hier iets moois van maken. Ik ben enorm gegroeid als mens. Ik wist niet dat ik zo sterk was en zo'n mooi mens van binnen (positieve affirmatie). Ik heb heel veel levenservaring opgedaan de laatste 6 jaar.
En toch zal ik er rekening mee moeten houden dat personen, situaties en herinneringen me plots weer even platwalsen. Dat is pijnlijk, maar ook goed. Daar word je nog sterker van, dat weet ik, dat voel ik. En daar ben ik trots op. Ik sta hier toch maar!
Maar tjonge wat kan het af en toe hard binnenkomen.
Ik zie deze situatie als een hoopje messed-up energie die ik weer kwijtraak, wat dan weer ruimte maakt voor zonnetjes, glimmertjes en positieve energietjes die dat plaatsje in mijn lijf innemen. En uiteindelijk ga ik daar mezelf beter mee maken.
Glimmertje voor glimmertje
