Ik stond zojuist onder de douche en had net shampoo in mijn haar gemasseerd, toen ik ineens mijn kale rechterhand zag…
OMG, waar is mijn trouwring…?!?
Ik keek op de grond en voelde met mijn voet in elk hoekje, maar; geen ring.
Duizenden beelden met bijbehorende emoties vlogen voor mijn ogen. Wat heb ik gedaan allemaal? Waar ben ik geweest? Waar kan die nu zijn en de ergste van allemaal: hoe lang heb ik hem al niet meer om? Wat erg dat ik dat niet weet!
Dit kan betekenen dat ik hem kwijt ben geraakt tijdens de dagelijkse wandeling die Bart en ik ’s avonds maken, waarbij we langs de weg gras plukken en paardebloemblaadjes voor ons roedeltje cavia’s. Bart neemt altijd handschoenen mee omdat we, als we gaan plukken, niet per ongeluk met blote handen in een hondendrol willen grijpen of een bosje volgepiest gras vast willen houden voor de resterende duur van de wandeling.
Zou mijn trouwring in zijn handschoen zitten? We hebben vorig weekend hard gewerkt in de tuin waarbij ik schroeven en spijkers uit planken heb zitten slaan en boren, met planken, latten en balkjes heb gegooid. Later heb ik samen met Bart alle planken en balkjes keurig opgestapeld Zeg alsjeblieft niet dat ik hem toen al kwijt was en dat hij dus overal en nergens kan liggen…
We hebben gisteren de tuin gemaaid. Daarvoor moeten er een hoop spulletjes opzij gezet worden en lampjes uit het gras gehaald worden. Ik heb toen ook wat gras geplukt voor de meisjes, maar ook geharkt, naaktslakken verwijderd, onkruid uitgetrokken en molshopen weggeschept. Ik zag mijn ring al in de groencontainer liggen, opgezogen door de grasmaaier, en ik die die hele container vol gras en ander rottend groenafval zou gaan doorzoeken. Of hij zou nog in het gras kunnen liggen helemaal kapotgeslagen tegen de metalen bladen van de grasmachine. Zou mijn trouwring in het gras liggen of in de container zitten?
We hebben boodschappen gedaan. Zou hij in de superkoude versafdeling van mijn vinger zijn gegleden toen ik tomaatjes, komkommer, of kastanjechampignons pakte? Of ben ik hem in de auto verloren of erger nog; voordat ik in de auto stapte? Lag mijn trouwring in de winkel, op de parkeerplaats of in de auto?
Ik heb gisteren een wokje gemaakt, hij zou toch niet in de prullenbak zijn beland, waar Bart juist de zak uitgehaald had en in de grijze container heeft gedaan die al aan de straat staat? Ik ben in staat om alles eruit te halen en door twee weken afval te zoeken naar mijn emotioneel megawaardevolle trouwring. Maar ik stond nog gewoon onder de douche. Zou mijn ring in de vuilcontainer liggen?
Ik heb wasjes gedaan, gevouwen en in de kast gelegd, zou ik hem daar zijn verloren? Ik heb gestofzuigd en gedweild, ik heb hem toch niet met het water en alles in de put naast ons huis hebben gegooid?
Hoe lang was ik hem al kwijt? De tranen duwden achter mijn ogen.
Het was de mooiste dag uit mijn leven, de dag dat ik met Bart trouwde. De dag dat hij met de meest bijzondere woorden, de ring liefdevol om mijn vinger schoof en beloofde er altijd voor me te zijn, me te beschermen en me vleugels te geven. Hij had zich aan alles gehouden, en zoveel meer. En dan was ik nu ineens de ring kwijt die me zoveel geluk gaf, steun bij mijn ziekte, depressie en de financiële ellende. Ik wist elke keer als ik naar mijn ring keek: met Bart naast me, kan ik alles aan.
Wat zou Bart zeggen? Hoe zou hij reageren? Ach, ik weet wel hoe hij zou reageren. Hij zou superhard meezoeken ècht waar, maar hij zou zeggen dat hij de ring, of ons trouwboekje of zelfs de foto’s en herinneringen aan onze trouwdag niet nodig heeft om te weten hoeveel ik van hem hou. Hij zegt het elke dag: “elke ochtend naast jou wakker worden is het grootste geschenk ooit”. Elke ochtend jouw gezichtje zien lachen als je me ziet, daar heb ik geen trouwring, boekje of fotoalbum voor nodig.
Ik wist dat hij het voor mij wel heel erg zou vinden omdat hij weet hoeveel meer emoties erachter zitten. Dat ik me schuldig en een onoplettend mens zou voelen en heel erg verdrietig.
Toen ik schoon, fris en aangekleed was heb ik, met de handdoek nog om mijn hoofd, de hele bovenverdieping ondersteboven gehaald. Alle prullenbakjes omgekiept, overal waar ik was geweest en elk stapeltje truitjes dat ik in de kast had gelegd werden nauwkeurig onderzocht. De wasmand werd op zijn kop gehouden en alles werd doorzocht. De tranen liepen inmiddels over mijn wangen. Hoe kan ik mijn trouwring nu kwijtraken? Dit is me nog nooit gebeurd, wat betekent dat? Wil het universum me iets vertellen? Vind ik hem nog terug, ooit?
Voordat ik naar beneden ging, naar Bart, liep ik onze slaapkamer in, deed het lichtje aan en daar lag hij, prachtig te schitteren, midden op mijn matras. Niet te missen. Zo duidelijk en mooi, alsof hij wilde zeggen: “Sofie, kalmeer, rustig maar, geloof toch niet altijd wat je hoofd zegt, het geeft je zelden goed advies. Vertrouw op jezelf, dan komt het áltijd goed!”
