Vandaag heeft Bart vrij. Dat is op zich niets raars, want hij heeft de ene week, vrijdag en zaterdag vrij en de andere week, zaterdag en zondag. Nu is het in België komende zondag de nationale feestdag en heeft Bart dus 3 dagen vrij. En als Bart meer dan 2 dagen vrij heeft spreken wij van ‘vakantie’.
Wij besloten de eerste dag van onze vakantie niet aan de administratie te werken vanwege de problemen bij Microsoft, dus gingen wij ons tekort aan kaas en boterhamvlees aanvullen bij de Jumbo in Tessenderlo. Wij weten pas sinds kort dat deze fijne winkel met heerlijke Nederlandse producten, dicht bij ons ligt (hoera!).
We komen echter niet zo heel vaak in Tessenderlo. We zijn dus al een keer naar de Jumbo geweest, naar de Aveve, naar de Action en ik ben eens naar de kapper geweest in Tessenderlo wat ècht niet voor herhaling vatbaar was, want ze had het helemaal niet gesnapt, ondanks dat ik van tevoren foto’s van mezelf had opgezocht en zowel de telefoon als de iPad had meegenomen om te laten zien wat ik graag wilde. Indertijd geknipt bij een kapsalon van dezelfde keten… maar ik wijk af.
Al met al zijn we een keer of 4-5 in Tessenderlo geweest en onze Flo haar Nederlandstalige navigatiesysteem heeft ons daar telkens ‘zo ongeveer’ naartoe gebracht. Ze heeft namelijk al een paar jaar geen update gehad, want te oud met haar 11 jaar. Maar op zich hebben we altijd zelf onze omleidingen kunnen uitpuzzelen.
Er stonden nog twee adressen in Tessenderlo in het geheugen van het navigatiesysteem. Bart reed, dus ik moest de keuze maken tussen die twee. Nu weten jullie van mij dat ik in zo’n situatie altijd de verkeerde keuze maak. Maar nu dacht ik dat ik bijna zeker wist dat het de Diesterstraat moest zijn en niet de Hulsterweg, dus ik dacht: ik ga mijn brein voor de gek houden en koos voor de Hulsterweg. Bart had zijn twijfels, maar ik wist het zeker. Hij wist immers niet dat ik mijn brein voor de gek had gehouden.
“Kijk hier reden we de vorige keer ook”, en “hier staat dat huis met een giga-elektriciteitspaal in de tuin, we rijden ècht goed!”.
We kwamen op een weg waar je kon rijden, maar wel maar één kant op. Op de andere rijstrook lag geen asfalt en werd gewerkt. We reden langs de Aveve.
“Zie je schatje? Hier is de Aveve, dus we zitten goed. Het is nu alleen nog rechtdoor…..” Famous last words.
We reden dus helemaal verkeerd en moesten weer, net als de vorige keer, zelf een nieuwe weg vinden nadat ik dan maar de Diesterstraat had geprogrammeerd. We reden een flink stuk om, maar dan zie je ook nog wat van het land, zeggen we maar.
Toen we er bijna waren zag ik een loei groot bord op de zijkant van een huis hangen van wel 5 bij 7 meter waarop stond: “Jumbo Tessenderlo over 2,5 kilometer” en eronder stond “Wij ontvangen u met open armen”.
Oh, dacht ik, hoe leuk!!!
Ik las het hardop voor aan Bart en die vond het ook erg vriendelijk en aardig van die Jumbomensen. Zie je wel, het was gewoon de bedoeling dat we verkeerd reden anders had ik deze fijne boodschap nooit gezien. Toeval bestaat niet.
We kwamen aan, pakten een karretje en een scan-ding (zo leuk!) en we liepen de winkel in. We scanden onze banaantjes en ik keek rond bij het fruit toen ik een Jumbojuffrouw zag.
Met mijn armen wijd open en een grote lach op mijn gezicht liep ik op de verbouwereerde Jumbojuffrouw af en zei: “Dat vind ik nu zó leuk en aardig van jullie!” en naderde haar persoonlijke space. Ze deed een stap naar achter, maar haar bips botste tegen de bak met gele paprika’s aan. Aan de grond genageld bleef ze staan terwijl ik haar een dikke knuffel gaf en uitlegde dat ik het zo leuk vond dat ze ons met open armen ontvangen bij Jumbo en vertelde van het bord dat ik gezien had. Ze knuffelde me terug en moest uiteindelijk wel erg lachen.
Wij liepen naar de aardappeltjes en ik zei tegen Bart dat dit als een lopend vuurtje rond zou gaan en dat vonden we allebei grappig. We liepen verder naar het boterhamvlees toen ik een jongere Jumbojuffrouw tegenkwam bij wie ik mijn enthousiaste gemeende knuffel ook wilde komen halen. Ze knuffelde me terug, maar keek wel een beetje raar naar Bart.
Ik legde nogmaals uit waarom ik dat deed en dat ik verwacht had dat het initiatief van hun zou moeten komen als het op een bord van 5 bij 7 meter vermeld staat.
Ik werd op mijn schouder getikt en de verbouwereerde Jumbojuffrouw, inmiddels helemaal omgedraaid, duwde een puistige knul met een rode kop mijn richting in.
“Nou, doe het dan! Dit is die mevrouw!”
De knul heeft denk ik al héél lang niets zó ‘tegen zijn goesting’ moeten doen, maar ik kreeg een flitsknuffel van hem met een meter tussen ons, en hij wist niet hoe gauw hij weg moest lopen.
Hij schaamde zich waarschijnlijk kapot want we hebben vervolgens de ene na de andere Jumbomedewerker achter toonbanken of door flap deuren zien wegschieten. Jammer hè?
Het kon mijn humeur echter niet verpesten. We hebben vakantie, we zijn uiteindelijk bij de Jumbo uitgekomen, we hebben heus niet per ongeluk dat bord gezien, we hebben kaas en lekker boterhamvlees en ik heb mijn hart gevolgd. En dat is altijd goed.
Ik hoop wel dat ze óf de tekst op het bord veranderen óf de volgende keer met open armen op ons wachten. Ik hoop het laatste, want we kunnen altijd wel een gemeende knuffel gebruiken, niet?
