Het is 27 juni 2024 en ik lig op de tafel bij mijn osteopate wanneer er iets ontzettend bijzonders gebeurt.
Ik voelde me al een paar behandelingen best goed, maar op 27 juni leek er iets in mijn lijf open te gaan wat mijn lichaam vulde met energie. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt.
"Fietje", zei mijn osteopate, "er is iets fantastisch gebeurd vandaag..."
Ze hielp me recht en ik keek haar verwachtingsvol aan.
"Vandaag ben jij uit je trauma gestapt", zei ze.
Ik keek haar aan en zij mij, het was stil. Ik moest haar woorden even door laten dringen. Mijn gedachten gingen alle kanten op om haar woorden een plek te geven.
Maar al snel voelde ik de bom aan energie in mijn buik zowat ontploffen.
Zou ze bedoelen dat ik over mijn trauma van borstkanker heen ben? Of ook over mijn depressie en de gigantische impact die onze financiële ellende heeft veroorzaakt?
Ik vroeg haar welk trauma ze bedoelde.
Ze zei: "ál je trauma's"...
"Alle trauma's die je ooit in je leven hebt gehad, daar ben je nu van weggestapt".
Er gingen vele beelden door mijn hoofd en ik probeerde te vatten wat dat voor mij betekende.
In mijn hoofd keek ik achter me naar de grond en ik zag daar een streep. Een lijn waar ik vanochtend nog achter stond en nu vóór stond.
Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en de tranen rolde over mijn gezicht, toen tot me doordrong dat ik wel heel erg sterk moest zijn om uit mijn trauma te kunnen stappen.
"Dringt het tot je door?" vroeg mijn lieve, betrokken en positieve osteopate aan mij.
Ze voegde eraan toe: "Je zelfhelend vermogen gaat nu voor het eerst in je leven werken om je beter te maken. Eindelijk krijgt het de kans om je te helpen, omdat wij dat stresssysteem van jou stil hebben gekregen". Snikkend viel ik haar in haar armen. "Ja", kon ik nog uitbrengen.
Dit is HUGE!!!
Dit betekent dat ik sterker ben dan ik ooit gedacht had!
Dat mijn lichaam sterker is dan ik ooit gedacht had!
Dat ik alle vertrouwen mag hebben in mijn lichaam, wat ik stiekem toch was verloren in de loop der jaren!
"Dit is niet makkelijk om te bereiken Fietje, dit punt", zei ze. "Ik zou willen dat het me bij iedereen lukt maar de waarheid is dat dat maar zelden het geval is. Ik heb zelf ook helemaal kippenvel".
"Maar wat moet ik dan doen als persoon X een snauw uitdeelt, wat ik inmiddels wel gewend ben, maar die toch nog zeer doet?" vroeg ik haar.
"Dan creëer je 'glimmertjes' Sofie. Je haalt simpelweg mooie momenten zoals deze naar boven en probeer je het fijne gevoel dat je daardoor krijgt, 30 seconden vast te houden. Zo train je je brein dat je liever glimmertjes ziet en voelt, dan die snauw".
Glimmertjes....wat een prachtig en lief woord! Glimmertjes, ja, ik ga glimmertjes gebruiken.
Op wolkjes liep ik naar buiten, de tranen nog steeds in mijn ogen. Blijdschapstranen, gelukstranen, trots-tranen, liefde-voor-mijn-lichaam tranen, respect-voor-mijn-lichaam tranen en een overweldigend gevoel van dankbaarheid.
Ik had het vertrouwen in mijn lichaam in één moment helemaal terug, hoe bijzonder is dat?!!
Ik stapte in mijn auto en sprak, met horten en stoten en helemaal emotioneel mijn verhaal in, bij een vriendin en daarna reed ik over-gelukkig naar huis.
Thuis kwam Bart net naar beneden voor zijn kwartiertje pauze en vroeg, nietsvermoedend of de behandeling goed was gegaan.
Ik was een waterval. Uit mijn trauma gestapt ... energiebommetjes in mijn buik ... stresssysteem de mond gesnoerd ... glimmertjes ... nooit zo sterk gevoeld ... traantjes van geluk.
Bart werd er helemaal stil van.
Ik pakte hem vast en duwde hem dicht tegen me aan. Ooh zei hij verbaasd, ik voel je energie mijn lichaam instromen, wat een fijn gevoel! Zo stonden we minutenlang in stilte tegen elkaar aan tot zijn rot-wekkertje afging en hij naar boven moest om verder te werken.
We zijn nu anderhalve week verder en ik stuiter nog steeds. Er zijn echter ook 'bijwerkingen' aan dit gevoel.
Mijn voelsprietjes staan uit.
Dit betekent dat ik 's ochtends tegen de Dieffenbachia sta te praten die op sterven na dood is, terwijl we zoveel moeite hebben gedaan om haar levend te houden. Je kent het verhaal vast nog van vorig jaar. Ik praat tegen haar en er biggelt een traan over mijn wang. "Je moet het wel halen hoor lieverd, we hebben zoveel meegemaakt en jij hebt me door de eerste maanden in dit nieuwe huis heen getrokken met je plant-vriendinnen. Jij mag niet doodgaan hoor..."
En het moment dat ik in de auto stap, onze Flo, spreek ik liefdevol uit hoe blij ik met haar ben en dat ze ons al 11 jaar veilig en wel overal naartoe brengt en dat ik hoop dat ze dat nog jaren wil doen. Ik aai haar over het dashboard...
En hoe emotioneel ik was toen we tijdens een wandeling ineens: 'mèèè' uit de wei verderop hoorden, terwijl Bart en ik in een gesprek waren over de perenbomen in iemand zijn tuin.
De schaapjes zijn terug!! Die zouden niet meer terugkomen vertelde de eigenaar eind april en nu mekkerden er twee naar ons van op een flinke afstand, ik kon niet geloven dat ze ons hadden gezien over het hoge gras en dacht dat ze ons herkenden. We plukten snel wat gras en liepen op hen af. Er waren er twee. Een van de twee kwam naar me toe en wilde helemaal geen gras, alleen geaaid worden. Nooit heb ik zo lang mogen knuffelen met een lam. Ze bleef doodstil staan terwijl ik lieve woordjes fluisterde en haar zachtjes over haar wangen aaide. Haar staartje trilde er helemaal van.
Met tranen in mijn ogen keek ik naar Bart. Hoe bijzonder is dit? Een echt glimmertje!
Met als bizar hoogtepunt dat Bart ingrediënten in de broodmachine deed en de machine aanzette. Een uurtje later liep hij er langs en zag dat hij nog steeds op standje 'rusten' stond. Bart mopperde dat hij dat rusten in zijn eigen tijd moest doen en dat hij aan het werk moest gaan.
Verontwaardigd zei ik tegen hem dat hij dat niet moest zeggen want die machine maakt al 6 jaar elke twee dagen een heerlijk mooi volkorenbroodje speciaal voor ons en dat we daarom lieve dingen moeten zeggen en geen nare......
Ik schrok zelf van wat ik zei, maar het kwam uit mijn buik.
Eergisteren mopperde ik omdat mijn Etsy winkeltje maar niet open wil. We hadden toch alles juist ingevuld en de juiste papieren uit Duitsland en Frankrijk geupload?
Bart liep de trap op naar boven en riep: "glimmertjes Sofie, glimmertjes!!"
Inmiddels heb ik al enkele glimmertjes opgeschreven in mijn dagboekapp. Met een foto of filmpje erbij. Die staan vast, en het is heerlijk om ze terug te lezen.
Ik ben mijn osteopate zo dankbaar! En ik heb een geweldig respect gekregen voor mijn lichaam en mijn mind. Wat een berg aan positieve energie stroomt er door mijn lijf.
"Levensenergie", zei mijn osteopate deze week. "Dit is nu levensenergie!"
Dju, hier kan ik makkelijk verslaafd aan raken!