Afgelopen zondag, 17 maart 2024, was het precies 50 jaar geleden dat ik geboren werd.
Het was ook de dag dat mijn ouders voor het eerst ouders werden. Ook wel even iets om bij stil te staan. Ik heb het zelf nooit ervaren, maar het moet een levensveranderende situatie zijn geweest voor de jongeman en jongedame die tot dan toe alle tijd samen konden doorbrengen.
Die jongeman trouwens, bereikte afgelopen 14 maart de prachtige leeftijd van 80 jaar! Reden voor een feestje vonden mijn ouders!
We kregen een mooie uitnodiging die gericht was aan onze familie. Ooms en tantes, mijn broer en schoonzusje en mijn neef en nicht.
Het zou plaatsvinden in Kasteel Elsloo op mijn verjaardag.
En in het jaar waarin ik besloten heb aan mijn sociale revalidatie te gaan werken, en daardoor al naar de bruiloft van een vriendin was geweest, wilde ik dit natuurlijk niet missen.
Maar de afgelopen vijf jaar was ik niet meer tot bij mijn ouders geraakt, of bij mijn broer of oom for that matter, die allemaal in Nederland wonen. Op den duur krijg je het gevoel dat je er niet meer toe doet. Dat was moeilijk, ook al deed ik het mezelf aan.
Nu heb ik fantastische ouders, die met een bijzonder lief gebaar, een hotelkamer in het kasteel hadden geboekt, zodat ik tussendoor zou kunnen rusten. Ik zag het meteen zitten en kon niet anders dan uitkijken naar mijn verjaardag, de dag van het feest.
Ik had er zoveel zin in! Ik wist dat het ook emotioneel zou gaan worden, want ik had veel mensen al heel lang (veel te lang) niet gezien. We kwamen aanrijden op de grote parkeerplaats en ik zocht welk zaaltje voor ons gereserveerd was. Maar dat was al snel gevonden want er zat een Sarah buiten en er hing een groot bord met '50' naast! Dat had ik totaal niet verwacht en nog voordat Bart de auto had geparkeerd slikte ik mijn traantjes al weg.
Het was heerlijk om mijn familie daar te zien en te knuffelen en de traantjes van gemis en blijdschap ongegeneerd te laten lopen. Gelukkig is mijn familie een familie van 'jenkers' zoals we altijd al zeiden. We hebben cadeautjes gekregen en gegeven. Er zijn twee mooie speeches gehouden voor mijn vader, we hebben lekker gegeten en ik heb tussendoor een flinke poos in de hotelkamer kunnen rusten. Op die manier kon ik het dessert en de verrassing van de bediening voor de jarigen meemaken.
Wat gaf me dat een hoop energie! Wat was het heerlijk om iedereen weer te zien, bij te praten en vast te kunnen houden. Ik voelde toen pas écht hoeveel ik hen gemist had. Ik heb me zó jarig gevoeld! Door mijn lieve broer en mijn schoonzusje die voor de Sarah hadden gezorgd, mijn ouders die mij mijn rust gunde, en mijn lieve Bart, die wist dat mij dit enorm goed zou doen, me op alle gebieden hielp, en heel trots op me was.
Eenmaal 's avonds thuis op ons bankje keek ik naar het tv-kastje waar ik de kaartjes had neergezet en zag ineens het getal 50 overal op staan. En pas toen realiseerde ik me dat die 50 voortaan bij mij hoorde.
Het is zo gek, ik voel me geen 50.
Het voelt ook alsof dat cijfer niet bij mij hoort, maar dat is natuurlijk wel zo. Mijn lichaam is 50 jaar, maar mijn geest niet!
Mijn hoofd matcht niet met mijn lijf. Ik zal niet zeggen dat ik me 30 of zelfs 40 voel, maar zeker nog geen vijftig. Nu heeft mijn lijf wel het een en ander doorstaan en dat is zichtbaar en voelbaar, maar al ver over de helft van mijn leven zijn, is een raar gevoel.
Ik sprak er van de week over met een paar vriendinnen waar ik mee op de lagere school heb gezeten en die dit jaar vrijwel allemaal 50 worden en ze zeggen allemaal hetzelfde: Ik voel me nog geen vijftig!
Maar weet je wat het is? Iemand heeft ooit de 'tijd' uitgevonden. Secondes, minuten, uren, dagen, weken en jaren. En we leven volgens, of eigenlijk, mét die tijd. Zo is het duidelijk en gelijk voor iedereen.
We zeggen wel vaker: 'tjonge wat vliegt de tijd, er is alweer een week om'.
Ik denk gewoon dat mijn geest geen haast heeft, geen boodschap heeft aan iets dat 'vliegt'. Het ritme van mijn geest bevalt me wel, de groei en ontwikkeling van mijn intuïtie, spiritualiteit, de zoektocht naar mijn eigen 'ik' doe ik in mijn eigen tempo, want soms, soms komt het leven even tussenbeide, en dan staat alles even stil. Maar de tijd, die vliegt ongenadig door.
Afgelopen zaterdag voelde als voeding voor mijn geest en mijn ziel en deed me zo goed!
Familie, vrienden, onbekenden die iets liefs voor je doen uit naastenliefde, fijne gesprekken, buikpijn van het lachen, herkenning, genieten van kleine dingen, blij zijn dat je elke dag wakker wordt naast je partner, dat staat allemaal los van die vliegende tijd.
Dus die vliegende tijd, en die 50, laat ik gewoon ergens liggen.
Liever focus ik me op het voeden van mijn ziel, het opladen van mijn batterijtje met positieve energie die ik krijg of mag geven, de helende kracht van de natuur, het plezier van diertjes om me heen, de warme gevoelens die ik krijg van mijn familie en vrienden die mijn zelfvertrouwen weer wat terug opvijzelen en mij liefde geven.
Ik doe er dus toch toe.....
Misschien moest ik voor deze 'wijsheid' dan toch 50 worden?
