O, voelen jullie het ook? De Lente komt eraan!
In de herfst van vorig jaar hebben Bart en ik honderden bolletjes geplant in onze tuin en ze beginnen stuk voor stuk open te bloeien. De paasbloemen waren er eerst, vrij snel daarna, nu dus, komen de krokusjes in alle kleuren uit. Toch leuk dat je een bolletje in de grond stopt en er een paar maanden later bloemetjes verschijnen. Wij genieten er in ieder geval erg van!
Ik heb even een postje geplaatst omdat ik wilde weten of ik van Facebook weer mocht posten na mijn 'blog vol geweld'. Ik weet niet hoe het werkt, maar echt lezen doen ze mijn blog toch niet, daar bij Facebook, want dan hadden ze wel gezien dat er geen geweld in mijn blogs te vinden is. Ik denk eerder aan enkele mannen die mij via deze website privéberichtjes sturen met: 'hallo' of een zwaaiend handje, een keer of vijf, zes achter elkaar.
En omdat ik niet reageer op dat soort berichtjes, zou het zo maar kunnen dat er eentje een beetje, laten we het netjes zeggen: geïrriteerd was, en mijn pagina heeft gemeld bij Facebook.
Afijn, het is weer voorbij, dus ik kan weer lekker schrijven.
Ik ben heel druk met het schrijven voor mijn leuke nieuwe opdrachtgeefster, en dat is hartstikke leuk! Ik doe het met zoveel plezier en dat is ook heel belangrijk. Ook voor Dierenmaatjes schrijf ik elke week drie blogs en ook dat is leuk en herkenbaar en leerzaam.
Bart is gezellig boven aan de telefoon, voor de klantenservice van een groot bedrijf. Hij vindt het leuk werk en zijn bazin is enorm tevreden over hem. Dat is natuurlijk altijd heel leuk om te horen! Bart blijft altijd rustig aan de telefoon, ook al wordt hij soms door Nederlanders (want Belgen doen dat niet) voor ik-weet-niet-wat uitgemaakt. Gelukkig worden die telefoontjes allemaal opgenomen en Bart zijn opnames zijn al regelmatig gebruikt voor collega's om te leren hoe je met moeilijke klanten omgaat. Ik ben heel trots op hem. Hij doet het toch maar allemaal op zijn 73e!
Elke avond gaan we wandelen en dan vertelt Bart over de klanten die hij die dag aan de telefoon heeft gehad. En ik kan het niet laten om één van die gesprekken met jullie te delen, want voor mij zijn Bart zijn klanten een bron van inspiratie, dat begrijpen jullie vast wel.
Mevrouw X heeft een laptop gekocht bij het bedrijf waar Bart werkt en haar man heeft daar Windows 11 op gezet. Mevrouw X is helemaal over haar toeren, want ze kan niets meer terugvinden en het werkt allemaal niet en dus wil ze een nieuwe laptop met Windows 10 erop.
Bart zegt dat ze geen laptops meer verkopen met Windows 10, maar dat ze zélf Windows 10 terug kan zetten op haar laptop.
Bart begint uit te leggen hoe dat moet, maar dan vertelt ze dat ze in een rolstoel zit en niet overal aan kan komen.
"Maar", zegt mevrouw X, "als mijn man vanavond thuiskomt zet ik een bak hondenbrokken op tafel. Ik ga tegen hem zeggen dat hij Windows 10 moet terugzetten op mijn laptop en zolang dat niet gebeurt kan hij hondenbrokken eten".
Ze zei dat er ook iets lekker in de oven staat, maar dat krijgt hij alleen als het hem gelukt is.
Bart en Mevrouw X schieten beiden keihard in de lach!
Ze vraagt: "hoe is jouw naam?"
-"Bart".
"Bart wie?"
-"Dat mag ik u helaas niet meedelen".
"Dat geeft niet, er zullen daar toch wel niet veel Bartten werken. Ik hou je op de hoogte", zei ze.
De volgende dag belt mevrouw X terug, maar ze kunnen klanten niet onderling doorverbinden, dus vroeg ze aan de persoon die ze aan de lijn had een berichtje te sturen 'aan Bart', met de mededeling: "Mijn man heeft gisterenavond geen hondenbrokken gegeten".
Heel Bart zijn team zag dat berichtje en dat was natuurlijk hilarisch, want niemand begreep dat!
Ik zag het helemaal voor me! Maar ja, ik zie dan ook veel voor me.
Ik had al eens verteld dat mijn auto: Flo, niet zomaar een blik met wielen is, maar een entiteit. Elke keer als ze ons ergens naartoe brengt en ook weer veilig thuis brengt zeg ik zachtjes tegen haar: "Dank je wel Flo", en dan veeg ik zachtjes langs het portier alsof je een kind over zijn wang strijkt. Ja, ik weet het, maar ik ben nu eenmaal zo. En zo erg is het niet, want ik heb het niet met de kliko, de eetkamertafel of de wc-rol houder. Dus zo erg is het niet.
Tot ik zojuist, in onze kleine berging, de was stond te doen. Wij hebben in de keuken geen vuilnisbak dus we moeten elke keer naar de naastgelegen berging waar, om de hoek, een prachtexemplaar staat waar je alleen maar lief naar hoeft te zwaaien en dan gaat zijn klep open.
Maar nu is het zo dat als er ook maar iéts in de berging staat, zoals vandaag mijn wasrekje, en je wilt er langs, dat je kont over de vuilnisbak gaat en hij zijn klep opent. Mijn kont kan dus ook vriendelijke zwaaien blijkbaar...
Ik deed een nieuwe was in de wasmachine en de schone was wilde ik op het rekje hangen. Ik moet dan al de deur naar de keuken open doen, anders passen we niet met zijn allen in de berging. Eén voor één hing ik mijn truitjes, broeken, pyjama's over het rekje en elke keer opende hij zijn klep.
Een beetje geïrriteerd deed ik telkens handmatig de klep dicht want ik heb geen zin om te ruiken dat we gisteren kipsateetjes hebben gegeten. Ik schoof het rekje een beetje opzij, zijn klep ging weer open en ineens was het daar: dat gevoel dat hij misschien iets tegen me wilde zeggen. Ineens was hij een entiteit.
Hij staat daar nu al ruim een jaar en elke keer als zijn klep naar mijn idee te lang openstaat als ik in de berging bezig ben, duw ik hem dicht.
Een golf van medelijden, schuldgevoel en herkenning overviel me. Het raakte iets in mij, iets diep in mij, uit mijn verleden. Ik voelde me vaak niet gehoord. Ik had vaak het gevoel beter mijn mond te houden, omdat ik wist dat men mij toch niet begreep. Ik voelde ook vaak dat mij, figuurlijk, de mond gesnoerd werd. Ik wilde iets zeggen en 'iets' of 'iemand' deed mijn mond dicht zoals ik de klep van mijn vuilnisbak dicht deed.
Ik stond een poosje tegen mijn wasmachine aangeleund naar hem te kijken, terwijl al die emoties en herinneringen door mijn hoofd en hart sneden.
Ik zwaaide nog eens lief naar de vuilnisbak en hij opende zijn klep. Ik bleef nét zolang naar hem kijken tot hij uit zichzelf zijn klep weer dicht deed. En ik nam me onmiddellijk voor om nooit meer zelf zijn klep dicht te doen.
Want wie ben ik om voor hem te beslissen wanneer hij wel of niet mag spreken...
