Weet je, in 2017 was ik nog jong, stond vol in het leven. Ik genoot van de plek waar ons huis stond. Onze kippen, zijdehoentjes, cavia’s en onze dierbare honden. Ik had een kleine, maar heel fijne groep vrienden van de hondenschool. Bart werkte nog en ik schreef leuke verhaaltjes op Facebook over de dingen die me overkwamen en die ik meemaakte. We waren bezig een huisje voor onszelf te zoeken, mijn eerste koophuis. Het was jammer dat we die mooie plek moesten verlaten, maar het idee van een eigen huis gaf me vlinders in mijn buik. Ik had een moodboard vol met knipsels en een folder in mijn laptop met leuke interieur-dingetjes. Zo wilde ik graag een kleine knusse veranda zodat ik daar allemaal mooie bloemenmanden aan kon hangen en waar we in de herfst en in de lente buiten konden zitten, genietend van de zon. Gewoon een klein huisje op een mooie plek.
Toen kreeg ik kanker. Ik volgde de behandeling, maar mijn sterke lichaam was verdwenen en de behandeling en het herstel gingen niet zoals ik (we) hadden gehoopt. Ik veranderde. Niet zo heel veel natuurlijk. Het was meer iets dat vanbinnen voor eeuwig was vertrapt, verwoest en waarvan ik wist dat het niet meer terug zou komen. En dan was mijn ‘onbevangenheid’. Als je ziek bent (geweest) is niets meer vanzelfsprekend.
Gezondheid staat bovenaan mijn lijstje om gelukkig te zijn.
Vervolgens kwam de grote financiële klap. Bart en ik verloren al het geld dat hij járenlang bij elkaar had gespaard en heel slim had belegd. We hadden genoeg geld om na Bart zijn pensioen te kunnen leven en zelfs een huisje te kopen. Toen dat wegviel en we allebei aan de slag moesten was dat een bittere pil om te slikken. Ik kon niet veel, behalve schrijven, en Bart was net goed en wel van zijn pensioen aan het genieten toen hij weer aan de bak moest.
We zochten noodgedwongen een kleiner huisje met een zeer gunstige EPC en langzaam leken we weer grip op ons leven te krijgen en ook weer een beetje ademruimte. Een zalig gevoel!
Het was inmiddels 2023 en ik begon weer behoefte te krijgen aan meer sociale contacten. Maar ik durfde niet meer. De leuke vriendengroep was natuurlijk gewoon lekker door blijven leven en zij zaten heus niet te wachten op iemand die ze 5 jaar niet gezien of gehoord hadden. Er was één vriendin die bleef aandringen, godzijdank en daar ben ik haar voor eeuwig dankbaar voor. Zij is inmiddels terug in ons leven en dat is erg fijn. Maar mijn angst om oude vrienden op te bellen of een berichtje te sturen was erg groot. Bovendien kan ik nooit lang ergens blijven, dus wat had ik in hemelsnaam nog te bieden? Wat heb ik in hemelsnaam nog te bieden…
Toen werden we ontslagen. En begon het hele circus weer van voor af aan. Bart moest weer werk zoeken. Omdat dat de vorige keer best snel was gegaan, dachten we dat dat nu ook wel snel zou kunnen gaan. Maar niets bleek minder waar. Bart was natuurlijk ook alweer 2 jaar ouder geworden en ondanks dat leeftijdsdiscriminatie niet mag, gebeurt het in alle beroepsgroepen. Dit werd wel duidelijk. We zijn nu echt aan het eind van ons geld. We schuiven zoveel mogelijk met facturen en leven van de 20e tot de 20e tot het pensioen van Bart binnenkomt. Voor het eerst staan we rood.
Lekker (goed) eten, voedingssupplementen, kapper, tandarts, bloemetje voor mijn jarige echtgenoot, filters voor de luchtbevochtiger, vogelvoer, winterbandenwissel, het zit er niet meer in. Elke week eindigt de administratie in een huil/paniekbui van mij, waarbij Bart, de rust zelve, mij weer moet geruststellen, maar ook hij weet niet goed meer wat te zeggen. Vandaag weer een afwijzing op één van de 93 (!) sollicitaties die Bart heeft verstuurd. In ieder geval kregen we deze keer netjes een telefoontje.
Financiële rust staat nu bovenaan mijn lijstje om gelukkig te zijn.
Ik denk aan al die mensen die in financiële zorgen en dus stress zitten en zich voelen zoals wij. Die puzzelen met rekeningen, die hard op zoek zijn naar werk en inmiddels alles willen aannemen om dat gat te gaan aanvullen. Ik denk aan al die mensen uit de toeslagenaffaire en begrijp nu echt hoe ze met hun handen in het haar elke week hun administratie moesten doen én ook nog valselijk beschuldig werden van fraude, je zou voor minder erg depressief worden, uit elkaar gaan of een burn-out krijgen. Het kan iedereen gebeuren. Door een domme zet op het verkeerde moment van een boekhouder, is bij ons ook alles fout gegaan.
Als je bijna 73 bent, ben je echt afgeschreven terwijl mijn slimme, lieve, capabele, veelzijdige, sterke, no-nonsense man, écht nog een paar jaar heel wat mensen en bedrijven op weg kan helpen met zijn gigantische bak aan levenservaring.
Ik moet sterk blijven en probeer keihard mijn mindset te veranderen. We hebben elkaar nog. We wonen in ons knusse warme huisje. Mijn man vecht voor mij als een beer. Ik help hem, laat hem praten, knuffel hem zo vaak ik kan. We genieten van onze wandeling, kijken samen naar spannende series om even ergens anders te zijn. Hij helpt mij zo lief en zorgzaam in bed ’s avonds en vaak lopen de tranen over mijn gezicht als de deur dichtgaat en hij weer naar beneden gaat om nog een wasje te vouwen of een broodje te bakken en nog even lekker tv te kijken. Tranen van liefde voor de man die ooit koos voor mij, dingen in mijn zag. Mij zó bijzonder vond dat hij zijn leven met mij wilde delen. De man die elke dag zegt hoe blij hij ’s ochtends is als hij mij ziet.
Ik wil ook zo sterk zijn. Ik wil ook zo voor hem zorgen als hij voor mij doet. Ik wil zijn kopje driekwartvol zijn. En ik neem me nu voor, terwijl ik dit schrijf, dat ik daar nog harder mijn stinkende best voor ga doen. Want als iemand het verdient, is hij het wel.
En eigenlijk…eigenlijk staat hij bovenaan mijn lijstje om gelukkig te zijn!
