Vandaag is het precies 4 maanden geleden dat we ontslagen werden.
Ik had heel erg gehoopt dat het een 'blessing in disguise' zou zijn en dat we beter en leuker werk zouden vinden. We waren wellicht te lang blijven hangen bij onze vorige werkgever, maar ik kreeg nèt een beetje rust in mijn lijf dat we het wel zouden redden financieel, toen we ontslagen werden.
De eerste paar weken dachten we nog, nu kan Bart even afschakelen van de immens drukke laatste weken/ maanden bij ons vorige werk. En dat deed hij ook want dat was nodig. Maar daarna was het elke dag hard werken om te zoeken naar nieuw werk.
Inmiddels heeft Bart al meer dan 50 sollicitaties de deur uitgedaan.
Van bijna niemand krijgt hij een antwoord. Ik vind dat onbegrijpelijk, maar goed. Als er dan toch een reactie kwam was dat in de trant van: ‘u bent niet juist gekwalificeerd, u bent overgekwalificeerd’ (dat weten we zelf ook wel, maar dat doet er niet toe, werk is werk). Het kwam er vaak gewoon op neer dat Bart te oud wordt bevonden. En dat maakt me furieus!
Bart heeft zo ontzettend veel te bieden. Iedereen die hem kent, beaamt dat. Het is niet eerlijk, maar het is zoals het is.
Waar ik eerst nog redelijk positief was en nog niet zo gestrest als nu, genoten we van het zoeken naar werk en de vrije tijd die we daarna hadden, heerlijk tijdens de zomermaanden. Maar op een gegeven moment worden dagen weken, en weken maanden. En alleen met Bart zijn pensioen redden we het niet.
Er moét geld binnenkomen. En dan kijk je naar alles wat je maar kunt vinden en ben je minder op je qui-vive.
Zo reageerde Bart, op een door mij gevonden advertentie, op een baan waarbij je volledig thuis kon werken. Dit bedrijf maakte met de hulp van artificiële intelligentie programma’s voor hun klanten (meestal grote bedrijven) die in bitcoins en andere virtuele valuta beleggen. Nu moesten die programma’s wel gecontroleerd en nagekeken worden door echte mensen om te zien of de AI inderdaad op het juiste moment aankocht en verkocht. En dat zou Bart gaan doen.
Hij kreeg een buddy, moest zich inschrijven op twee Bitcoin platforms en hij communiceerde via mail maar vooral via Telegram met zijn buddy. Oké de buddy sprak niet altijd even goed Nederlands, maar het was dan ook een Amerikaans bedrijf dat graag voet aan de grond kreeg in Europa. We hadden een contract gekregen, het bedrijf uiteraard opgezocht en alles wat de buddy had gezegd klopte. Een mooie duidelijke website hadden ze.
Niet veel later verschenen er kleine bedragen op Bart zijn rekening. Soms wel 7 op een dag variërend van € 23 tot € 300. Hij moest dat geld dan in één keer op dat bitcoin platform zetten en naar ‘iemand’ doorsturen. Zelf mocht hij dan de ene keer € 50 en de andere keer € 20 zelf houden. Regelmatig moest hij een deel van het geld naar dezelfde persoon overmaken en de rest op het platform zetten en soms moest hij delen van het geld naar anderen overmaken.
Ik begon kriebels te krijgen en ik zei, “volgens mij zijn dit witwaspraktijken”.
Bart bleef maar geld op zijn rekening krijgen en hij volgde de opdrachten van zijn buddy netjes. Wel vroegen we ons af wanneer zijn werk nu echt zou beginnen.
Ik begon in paniek te raken en Bart dacht ook: ‘hier klopt iets niet’.
Snel maakte Bart enkele screenshots van de gesprekken en archiveerde hij de gesprekken via Telegram. Hij liet ook merken dat hij het allemaal een beetje raar vond, en stelde moeilijke vragen, maar zijn buddy stelde hem gerust, althans, dat probeerde hij. Maar de buddy was ook niet dom. Hij haalde heel Bart zijn archief leeg. Dat kun je dus doen met een speciaal aan te vragen code. Alles was ineens weg. Toen wisten we het zeker.
Na nog geen twee ‘werken’ daar stapte Bart naar de politie om een melding te doen van fraude. Ook ging hij naar de bank met dezelfde uitleg. De politie maakte netjes een heel dossier en was heel blij met zoveel ‘bewijsmateriaal’ dat we hadden verzameld, ondanks dat zijn archief niet meer bleek te bestaan. We werden geclassificeerd en behandeld als slachtoffer en de zaak wordt momenteel onderzocht. De politie was trots op Bart dat hij het zo snel had ingezien. De meeste van dit soort zaken lopen veel langer voordat mensen het doorhebben.
De bank, however, had een hele andere aanpak. Zij blokkeerden onmiddellijk Bart zijn bankrekening. Dan denk je nog, dat is logisch want dan kan er geen geld meer bijgestort worden door de witwassers. Maar wat er daarna gedaan werd door de bank bracht ons in een enorm vervelende situatie die we konden missen als kiespijn. De rekening werd geblokkeerd 2 dagen voordat Bart zijn pensioenen gestort zouden worden. Hij heeft 4 pensioentjes uit Nederland en één uit België. Hij heeft de bank gesmeekt die op de rekening aan te laten komen. Dat we er even niet aan zouden kunnen komen was tot daaraan toe, maar laat ze alsjeblieft niet terugsturen, want dan zitten wij met héél veel problemen en héél veel papierwerk om dat geld wie weet wanneer te krijgen.
Boze telefoontjes naar de bank, e-mails, een copy van het PV van de politie, vriendelijke telefoontjes, boze bezoeken, het had allemaal geen enkel nut. De bank hield zich niet aan de regels namelijk; van elke beslissing de klant van tevoren op de hoogte brengen en een gesprek met de afdeling fraude met de klant (allemaal wettelijke verplichtingen van de bank). Wij moesten dus een advocaat in de arm nemen. Helaas kreeg die ook niet veel gedaan.
Bart had al snel een nieuwe rekening geopend bij een andere bank, want onze bank had aangegeven dat ze 6 weken nodig hadden om de afdeling fraude de zaak te laten onderzoeken. Er waren automatische afschrijvingen van Bart zijn rekening die allemaal teruggestuurd werden. We werden als slechteriken behandeld, nou ja, Bart vooral. We merkten dat ze Bart zijn rekening ook geschrapt hadden uit homebanking, dus alle adressen van mensen en bedrijven die bij zijn rekening hoorde waren we ook kwijt.
Uiteindelijke kun je werkelijk niets doen tegen een bank. Ze wanen zich God! Regeltjes zijn er alleen voor ons, niet voor hen.
Bart kwam mij ophalen van de therapie en had een paar papieren bij zich in een mapje en zei: “Ik ben ‘persona non grata’ bij de bank. Ik mag nooit meer een rekening openen bij onze bank én de bank waarmee ze binnenkort fuseren". Zijn naam is uit alles geschrapt, dus ook als mede zaakvoerder van ons bedrijf. De lening aan de bank moeten we wel afbetalen (dat ging normaal van Bart zijn niet-meer-bestaande-rekening af).
Ik ben nog steeds bij die bank en ons bedrijf ook. Het is nu al moeilijk om vast te stellen welke bedrijven Bart zijn nieuwe rekeningnummer moeten krijgen, zijn adressenbestand is immers ook weg.
Dus kregen we brieven en betalingsherinneringen van bedrijven waar we nog niet aan gedacht hadden en is Bart het grootste gedeelte van de dag nog dingen aan het regelen. Hij moet naar Maastricht om een DigiD aan te vragen, zodat zijn Nederlandse pensioenen naar zijn nieuwe rekeningnummer gestuurd kunnen worden.
Ik wist niet waar te blijven met mijn verdriet om de machteloosheid en oneerlijkheid. Het is toch van de zotte dat hij als slechterik behandeld wordt? Zo weinig begrip, medeleven of interesse in onze kant van het verhaal, bij de bank.
Ondertussen kreeg Bart een reactie op een baan die precies voor hem gemaakt leek. Zo een mooie baan! Hij moest testen doen online, en had de week erna een Teams meeting met de baas en iemand van HR. Het gesprek duurde bijna twee uur en Bart straalde toen hij beneden kwam. “Dit gaat hem worden Fietje, ze waren heel erg tevreden over de testen en ze zeiden dat iemand als ik veel kon betekenen voor hun bedrijf. Zoveel kennis, zoveel levenswijsheid, ja, het was een kwestie van tijd”, zei Bart. We waren zó blij! We knuffelden elkaar en Bart ging naar de winkel en kocht twee chocolade broodjes om het te vieren. Na het weekend zou hij telefoon krijgen.
Het werd maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag…geen bericht. De maandag erop belde Bart zelf. Teleurgesteld kwam hij naar beneden. Hij was het niet geworden. ‘Het was een intern dingetje’.
Ondertussen bleven we brieven krijgen en moesten we bewijzen opsturen en mensen bellen om straks niet in de problemen te geraken. Gelukkig kwam er al van één pensioengeld binnen op Bart zijn nieuwe rekening, oef!
Er kwam weer een mooie baan voorbij, een headhunter benaderde hem via LinkedIn. Helemaal op Bart zijn lijf geschreven. In Lommel, als recruitment manager. Weer testen, weer een teams meeting, laaiend enthousiaste reacties van de headhunter en zeker weten dat als hij het niet zou worden, ze het ook niet meer wist. Ze had al 5 kandidaten naar dat bedrijf gestuurd, maar telkens kwamen ze terug met de opmerking: te weinig levenservaring. Dus. Appeltje-eitje. Ze ging hem dinsdag presenteren bij het bedrijf en dan zou ze donderdag of vrijdag wel iets horen.
Het werd donderdag en vrijdag en ook maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en weer vrijdag. Bart belde vrijdag. De headhunter zei dat ze heel veel kandidaten hadden ineens… Maar hij hoefde zich echt geen zorgen te maken. Volgende week zou ze wel wat horen.
Bart kocht een bakje aardbeitjes om het te vieren, want als ze hem niet wilde omdat hij 72 is, hadden ze dat allang laten weten, toch…?
Toen vond Bart een vacature bij een vroegere werkgever. Daar had hij tot zijn
pensioen gewerkt. Die mensen kennen hem, weten wat ze aan hem hebben en kennen
zijn sterke kanten. Er waren veel op te vullen plekken daar, werd hem gezegd.
Hij belde met enkele mensen en zijn baas van indertijd. Ze waren stuk voor stuk erg aardig. Het ging heel snel, in
twee dagen had hij wel 5 mensen gesproken en iedereen belde terug wanneer ze
dat ook beloofd hadden. Dat was erg fijn voor ons. Uiteindelijk zouden we
donderdag gebeld worden met een ‘plan van aanpak’.
Nou, als dat niet overduidelijk positief was, dan
wist ik het ook niet meer! Bart liet de headhunter per mail weten dat hij met
zijn vroegere werknemer in gesprek was, gewoon ter informatie, maar dat hij nog steeds erg geïnteresseerd was in die baan in Lommel.
Het werd donderdag, vrijdag, maandag…
Bart belde met verschillen mensen binnen het bedrijf waar hij al ooit werkte en uiteindelijk kreeg hij te
horen dat er geen plaats voor hem was, er was een aanname-stop.
Terwijl iedereen zei dat er zoveel plekken te vullen vielen. Dezelfde dag belde
Bart met de headhunter (4 weken na het gesprek(!)) en kreeg te horen dat hij de
baan niet kreeg.
Bart blijft doorgaan, als een trein. Maar ik ben helemaal kapot. Van hoop naar teleurstelling, van het wachten en wachten, van het vieren samen en te beseffen dat de situatie éindelijk om gaat draaien, naar de zoveelste mokerslag, van de stress dat nu niet alleen geen inkomen maar ook geen pensioen binnenkwam, door de beláchelijke en mega onterechte behandeling van Bart bij de bank, door het achteruitgaan van mijn lichaam door de stress, door de tranen die elke dag wel vloeien wat ook niet gezond is voor mijn lijf.
Wanneer komt het? Elke dag sta ik op en denk ik: vandaag kan de dag zijn dat alles omdraait. En ik geloof dat ook want het is ook zo. Maar het komt maar niet. Al 4 maanden niet.
Ik haal heel veel plezier uit mijn eigen werk, het opbouwen van mijn online magazine. Het brengt nog geen cent op. Maar ik moet er hard aan blijven werken want binnen enkele jaren gaat dat wèl opleveren en blijven opleveren en dan, pas dán kan Bart ècht stoppen met werken. Dan neem ik het over. Dan zal ik voor hem zorgen zoals hij altijd voor mij heeft gezorgd!
Ik geniet van de tijd die ik nu heb met Bart en van zijn positiviteit. We vieren wel niets meer, we geloven pas als we het zien.
We genieten van onze wandelingetjes, de vogels, gezellig samen netflixen en samen leuke dieren weetjes uitzoeken. Mijn hoofd blijft redelijk sterk, ik zal niet teruggaan naar een depressie, maar dat huilen moet stoppen, de machteloosheid ook, de financiële ellende ook, de pijn in mijn lijf ook.
Ik wil weer lachen en zingen, weer gerust zijn dat we het gaan redden. Samen met die kanjer van een man van mij. Zonder hem was ik nergens.
Zonder zielig te willen zijn vind ik dat we wel beter hebben verdiend.
Hopelijk komt het héél snel, want we worden echt getest.
Ik wilde niet alwéér geen positief nieuws schrijven, maar jullie hebben nu al zolang niets gehoord van mij, dat ik dacht dat ik beter eerlijk kon zijn en schrijven wat er zich in mijn leven afspeelt. Dat doe ik als het goed gaat en dat doe ik dus ook als het slecht gaat.
Op naar de dag dat alles omdraait voor ons!
