Het is (weer eens) een druilerige dag, het lijkt maar niet op te houden. Het zomergevoel voelt ver weg. Maar ik heb gehoord dat het écht nog wel komt, dus we houden de moed erin.
Ook samen houden Bart en ik de moed erin. Soms gaat dat goed
en soms gaat dat minder. Maar is dat niet met alles in het leven?
Bart is deze week gaan praten met iemand van een uitzendbureau. Hij heeft er
gewoon een afspraak gemaakt en is daar gaan praten, zichzelf verkopen, uitleg en
aanvullingen gaan geven op zijn CV, maar vooral gewoon gaan praten met een echt persoon.
Hij krijgt de ene
na de andere afwijzing op sollicitaties en dat zijn 9 van de 10 keer standaard
no-reply mailtjes met de woorden: “we zijn al met andere mensen in gesprek, we
houden u in ons achterhoofd”, of “we hebben al iemand gevonden voor de positie
waarop u had gesolliciteerd”. Niemand neemt de moeite om met hem in gesprek te gaan.
Hij is één keer op sollicitatiegesprek geweest voor callcenter medewerker, iets waar hij natuurlijk alles van weet, omdat hij zo'n beetje zo'n center heeft gerund, en daar kreeg hij te horen dat hij overgekwalificeerd was. Verder krijgt hij van niemand een reden, dus gaan we ervanuit dat ze allemaal toch stiekem aan leeftijds-racisme doen. Maar hij blijft onverminderd doorgaan en we denken allebei dat een gesprek met die aardige mevrouw in Geel van het uitzendbureau goed is geweest. Ze hebben 2 uur gesproken en nu weet ze precies wat voor vlees ze in de kuip heeft met Bart. Ze weet van onze situatie en ze zei letterlijk: “Het lijkt me toch sterk dat ik voor jou geen baan kan vinden", dus dat was erg positief. Daar houden we ook de moed erin.
Ondertussen zitten we niet stil en hebben we (met name ik) cursussen gedaan, workshops gevolgd, en informatie verzameld, gelezen en bestudeerd. Ik had al verteld dat ik aan affiliate marketing ga doen, en je kunt op deze website binnen een paar dagen al zien hoe dat eruit gaat zien.
Ik heb een aparte pagina, die Sofie’s Choice heet en daar staan 6 producten op die ik leuk vind om aan jullie te tonen omdat ik er óf zelf gebruik van maak of denk dat jullie die zouden kunnen waarderen. Die pagina komt binnenkort. Verder val ik jullie er niet mee lastig, zoals al eerder gezegd: jullie zijn me heilig en ik wil jullie niet met de Bol-punt-com’s en de Coolblues om de oren meppen. Niet mijn stijl op deze website, maar ook niet op een volgende website.
Er is natuurlijk meer dan werk om over te praten.
Mijn plantjes op de hobbykamer groeien als kool. Mijn op sterven na dode Dieffenbachia krijg nieuw blad na nieuw blad en heeft het enorm naar haar zin op die kamer. Elke ochtend zie ik het en word ik er mega vrolijk van.
Ook is het vogelvoer niet aan te slepen😊 Waar ik eerst bang was dat ze niet zouden komen, de vogeltjes, zitten er nu dagelijks groepen van wel 30 tot 40 musjes op ons grasveldje rondom de schalen met pitjes en de drinkbadjes. Mijnheer en mevrouw Tortelduif hebben hun plekje opgeëist, een koppeltje groenlingen met één kleintje komen regelmatig eten en ik heb ook al één koolmeesje gezien. Het is een zaligheid en ik moet lachen als ze weer eens een teleurgesteld komen kijken naar het bord met pitjessoep omdat het weer zo hard heeft geregend. Twee keer per dag voer ik ze, en zij zijn dankbaar, maar ik nog meer voor al dat leven in de tuin.
Elke avond gaan Bart en ik een wandelingetje doen en vanaf 20uur begint mama cavia te fluiten (we hebben een mama en dochter gekregen van onze poetsvrouw een aantal maanden geleden en dan hebben we nog ons laatste héél oude, blinde en dove, maar o-zo-happy caviaatje). Mama cavia fluit terwijl ze in de opening van het hok zit en blijft dat doen tot we vertrekken rond 20.30u. We wandelen ons rondje en nemen altijd een fikse hand gras en paardenbloembladen mee terug. En dat weten ze inmiddels heel goed. Het moment dat we onze oprit terug oplopen naar de achtertuin fluit ik en dan worden we begroet door fluitende mama en dochter die druk door de ren op en neer lopen, wetende wat komen gaat.
Oude, blinde en dove cavia is zich van niets bewust, maar wordt, eens we het gras en de blaadjes in de ren hebben gegooid, liefdevol opgehaald van binnen en naar buiten geloodst door mama en dan zitten ze schattig op een rijtje te smikkelen.
Daar worden we dus echt gelukkig van. Soms zijn het de kleine dingen die het hem doen. De cavia’s hebben ons routines aangeleerd, en de musjes en duiven ook trouwens, dát, samen met de geweldig groeiende plantjes doen ons lachen en genieten.
Ze houden ons alert, ze houden ons bezig, ze maken moeilijke tijden zoveel gemakkelijker. Gewoon blijven doorgaan, elke dag weer. En zo houden we de moed erin!
