Vandaag is het World Per Memorial Day. Vandaag staan we even extra stil bij onze geliefde overleden huisdier(en).
Nou kan ik je vertellen dat het soms nog steeds voelt alsof wij gisteren afscheid moesten nemen van mijn lieve trouwe Duitse Herder Senna, die morgen preciés 4 jaar geleden overleed, net nadat ik mijn hele borstkankertraject achter de kiezen had. Ik kan er nog om huilen…
Toen ik de diagnose kreeg, pakte ik Senna bij haar kraag, duwde mijn hele gezicht in haar vacht en huilde tot ik niet meer kon. Ik fluisterde: “Alsjeblieft lieve schat, blijf bij mij, ik kan dit niet zonder jou…”
En dat was niet fair van mij, want ze liep al zo moeilijk en zag niet meer zo goed. Want ik wist dat ze me zou verstaan en omdat ze haar hele leven op mij gepast had, vol overgave, wist ik dat ze de kracht in haarzelf zou vinden om door te gaan. Dat was niet eerlijk tegenover haar. Dat was erg egoïstisch van mij. Maar ik was radeloos op dat moment.
Ze heeft het volgehouden, zij heeft gevochten en ik heb gevochten, we vochten allebei. Ik overwon. En zij ook, maar dat was maar voor heel even, toen verloren we haar toch. Moe gestreden, helemaal op, alle kracht uit haar lijfje weg. Maar toen we de beslissing maakten dat het voor haar geen kwaliteit van leven meer was, en we met haar bij de dierenarts waren om haar te laten gaan, draaide ze tot tweemaal toe krachtig weg van de dierenarts, liep naar de deur en keek me aan als om te zeggen, jij bent nog niet beter, ik moet nog blijven…
Dat maakte het des te moeilijker, want binnenin Bart en mij schreeuwde alles om haar mee terug naar huis te nemen. Ik legde haar uit dat ze genoeg gedaan had voor me, dat ik het verder wel alleen kon. Bart ging naast haar zitten en zei: “je hebt fantastisch voor het vrouwtje gezorgd, jij en ik hebben haar veilig gehouden. Jíj toen ik veel weg was, en ik zal het nu van je overnemen zodat jij je welverdiende rust krijgt…” Ze begreep Bart en liep terug naar de dierenarts en liet het allemaal over haar heenkomen.
Ik zeg altijd dat ze mijn hond was, maar ik denk eigenlijk dat ze Bart zijn hond
was. Zij had de taak gekregen van Bart om mij te beschermen, vanaf de dag dat
ze bij ons kwam. Elke keer als hij vertrok zei hij, terwijl hij over haar bol
aaide: “Goed op het vrouwtje passen hè Senna!”
En nooit, maar dan ook nooit, heeft ze die belofte verbroken aan hem.
We hebben onze honden nooit mee naar huis genomen omdat we altijd in een
huurpand woonden en ik het niet zou kunnen uitstaan als er andere mensen ooit
over de plek zouden lopen waar onze allergrootste liefdes begraven liggen.
We gaan nu op zoek naar een grote steen/ kei en daarop gaan we alle namen van
onze 5 honden laten zetten en die leggen we in de tuin, zodat ik iets heb om
aan te raken. Om verbinding met hen te zoeken en die we voor eeuwig mee kunnen nemen
naar waar we ook naartoe gaan. Ik kijk ernaar uit. Ik heb heel veel nood aan zo’n
steen/ kei/ plek. Ik wil aanraken en hun energie even voelen en terugdenken aan
de fantastische 15 jaren dat wij Jessie, Senna, Falco, Andra en Irati in ons
leven mochten hebben. Dat gaan we doen, als we weer wat geld hebben. Bart ziet
het ook zitten.
En als die dag komt, zal ik er uiteraard een stukje over schrijven. Dat is nu al beloofd!
Voor nu wil ik jullie een dikke warme knuffel geven voor het verlies van jullie
oh, zo geliefde huisdier. Ik weet dat jullie honderden mooie verhalen kunnen
vertellen over jullie kanjers,
net als ik.
Laten we vandaag vooral vieren hoe fijn het was om baasje of vrouwtje te mogen zijn van een huisdier waar je zoveel van hebt gehouden!
Ze verdienen een glimlach op ons gezicht!
Fijne World Pet Memorial-dag
|
