Wij hadden, nog tijdens de verhuizing, van Ans en Sandra drie kamerplanten gekregen. Dat fleurde het huis meteen op, nog voordat alles goed en wel zijn plaats had gekregen. Ik voelde me meteen veel beter en het gaf een huiselijk gevoel. Sandra had dat goed ingeschat, ze wist wel dat dat me zou opvrolijken.
Bij ons super dichtbij ligt Floralux, een gigantisch tuincentrum. Dat had Sandra gezien toen ze voor het eerst naar ons nieuwe huisje gereden kwam. Dus toen Ans en Sandra ineens weg waren en niemand wist waar ze waren, bleken ze kamerplanten voor ons aan het kopen. Zo lief! Het deed me, zoals gezegd, meteen heel goed. En toen mijn broer een paar dagen later met een hele grote Lepelplant kwam, was onze woonkamer voorzien van veel groen. Héérlijk!
In ons vorige huis met een huiskamer van 95m² (i.p.v. 38m²) hadden we maar één plant (12 jaar geleden gekregen van mijn ouders) en dat was de enige die het deed. En geloof me, we hebben het geprobeerd. De vloerverwarming was niet goed voor ze en de rest bezweek door de zon die binnen vlamde door de zee aan ramen. En vast nog andere redenen. Maar die ene plant (een Zamioculcas, lang leve Google Lens) bleef het maar goed doen, ook in de volle zon. Die is uiteraard meeverhuisd en doet het hier ook weer fantastisch.
We kregen van Ans en Sandra een Blauwe Varen, en een tropische plant die vorige week zelfs een bloem kreeg. Geen mooie bloem overigens, meer een wit pieleke, en we lazen op internet dat we die het beste weg konden snijden, dus dat deden we maar. Het pieleke was overigens een teken dat hij het in ieder geval heel erg naar zijn zin heeft hier. En dat is fijn!
En we kregen een Dieffenbachia. Deze heeft op twee plekken gestaan beneden, maar vond het te warm, te koud of te donker. Dus die verplaatsten we naar de gang in een niet al te beste staat. Daar leek hij even te herstellen, of misschien was dat omdat we dat zo graag wilden. Toen er uiteindelijk een krom slap stammetje in de pot stond met twee vreemd gevormde blaadjes, hebben we hem tenslotte naar boven gebracht, zodat hij (mocht het gebeuren) in ieder geval in mijn gezellige hobby/ kleedkamer zou sterven. Ik zetten hem liefdevol op een mooie houten schijf op mijn tafel in het ochtendzonnetje en zei dat ik het wel heel sneu zou vinden als hij het hier niet zou redden. Elke dag sprak ik hem moed in, tegen beter weten in.
Tot ik op een dag ineens een piekje zag dat ik eerst niet zag. Het bleek het begin van een gloednieuw en prachtig vers blad. Wat was ik trots op mijn Dieffenbachia! Ik riep Bart erbij en samen bewonderden we zijn kracht en doorzettingsvermogen. Ik was verliefd op mijn zielig uitziende plant. Ik was elke dag zo blij om hem te zien.
“Ik denk dat mijn hobbykamer een fijne ruimte is voor plantjes”, zei ik tegen Bart. Meteen keek ik verwachtingsvol naar Bart: “zouden we hier nog wat plantjes kunnen neerzetten? Er is genoeg plaats, genoeg licht en zon en ik zou er zó gelukkig van worden!” “Natuurlijk kan dat”, zei Bart. En dus gingen wij, afgelopen vrijdag, naar Floralux.
Omdat ik niets weet van kamerplanten, want ik heb ze eigenlijk nooit veel gehad, stond ik een beetje beduusd te kijken naar al die kamerplanten in die grote hal. Bart pakte uit de uitverkoop-bak drie hele mooie potjes en vroeg: “Welke wil je graag Fietje?” Ik wilde graag een Varen. We liepen naar de Varens, bekeken er enkele en ik koos er eentje. Paste perfect in het mooie uitverkooppotje. De kleuren matchten mooi. Bart, die wél veel verstand heeft van bloemen en planten omdat hij opgroeide in de bloemenzaak van zijn ouders, liep al snel door andere gangetjes heen. Hij riep mij bij zich en liet een mooi plantje zien, een plant die uiteindelijk, als hij wat groter is, gaat hangen. En dat leek me mooi, langs mijn witte kast. Ook die past in het uitverkooppotje. Bart liep weg om de plant in de winkelwagen-van-hel te zetten (waarom kun je toch nooit gewoon met die dingen rijden en zwiert hij alle kanten uit die je niet wil??).
Ik stond tussen de planten en keek mijn ogen uit. Ik wist gewoon niet welke te kiezen. Ze waren allemaal zo mooi! Ik dacht aan alle huizen waar we nauwelijks planten hadden en hoe ik dat miste, en ik zag ook voor me hoe mijn geliefde Dieffenbachia gezelschap zou krijgen van mijn nieuwe planten en ze samen mijn knusse hobbykamer nóg gezelliger gingen maken en voordat ik het wist liepen de tranen over mijn wangen. Ik voelde me ineens zó gelukkig met mijn nieuwe plantjes en het idee dat ik elke dag zo vrolijk zal zijn als ik ze zie. Het kwam uit het niets.
Bart zag me van een afstandje en schrok natuurlijk. Hij liep naar me toe en vroeg bezorgd: “wat is er Fietje, wat is er aan de hand?” Ik zei: “het is niets ergs, ik ben gewoon zo blij en gelukkig en het gaat zo leuk worden boven, en toen moest ik gewoon huilen…” Bart sloeg zijn armen om me heen en ik liet mijn traatjes even de vrij loop. Dat moet er toch stom hebben uitgezien, maar het zij zo.
Toen Bart zag dat ik er zo emotioneel over was, pakte hij nóg een uitverkooppotje uit de bak en kozen we dezelfde hangplant maar dan in een heel andere kleur. De plantjes werden voorzichtig in de winkelwagen-van-hel gezet en met de grootste glimlach om mijn mond, liepen we naar de kassa. Toen we eenmaal in de auto zaten en terug naar huis reden zei ik tegen Bart: “Sorry schatje, dat ik moest huilen in de winkel...”
Hij antwoorde, terwijl hij zacht in mijn bovenbeen kneep: “maar dat is toch helemaal niet erg! Jij bent gewoon Sofietje!”
