We wonen nu ruim 4 maanden in Laakdal. De zomer staat voor de deur, het zonnetje straalt vaker, er komen eindelijk enkele vogeltjes in onze tuin waar ik stug vogelvoer blijf plaatsen, de caviaatjes hebben het hier goed, we zijn langzaamaan begonnen met de paar plantenbakken die meeverhuisd zijn te vullen met bloemetjes, de parasols staat al op hun plaats, we hebben twee clematissen tegen het schuurtje geplant en 3 passieflora’s tegen het heras hekwerk dat onze tuin scheidt van die van de buren. Kortom, we zijn plannen aan het maken voor ons tuintje, zodat we, als we naar buiten kijken, of buiten zitten, ons ook thuis gaan voelen.
Binnen is zover alles wel in orde. Alleen Bart zijn kantoor wil nog niet zo opschieten, maar als hij de kans heeft om thuis te werken, zitten we gezellig samen beneden te werken. Ik werk sowieso beneden, met zicht op de tuin. Dus hoe gezelliger die wordt, hoe leuker mijn uitzicht! Hoe meer bloemetjes, vogeltjes en vlindertjes, hoe blijer ik word.
We zoeken inmiddels niet meer naar de lichtknopjes. Dat is een raar fenomeen trouwens. Als je 12 jaar in hetzelfde huis hebt gewoond, dan voelt je hand automatisch rechts of links naar het lichtknopje. Hier hebben we bij de badkamer en het toilet aan de buitenkant het lichtknopje waarin dan ook nog eens een piepklein blauw lichtje zit zodat je kunt zien of het toilet bezet is. Er zitten namelijk geen sloten op. Nu is dat geen probleem als we maar met zijn tweetjes zijn, maar als er meer mensen zijn is dat toch wel even wennen. Maar de keren dat Bart en ik in een pikdonkere wc hebben gestaan, zoekend naar het licht waren ontelbaar! Hilarisch!
We wennen aan het feit dat we van alles nog maar een beetje hebben want klein huis, weinig ruimte. En dat we veel behoefte hebben om alles meteen op te ruimen want we leven eigenlijk maar op 38m². We zoeken ons wel vaak een ongeluk naar dingen. Vooral tuin gerelateerde dingen en gereedschap dingen. Hadden we die nu nog, of zijn die ook weg? Oh, oh, en dan moet ik eigenlijk heel hard denken, ben ik dat nu nog tegengekomen de laatste 4 maanden en waar hebben we dat indertijd toch ‘logisch opgeruimd’? Maar dat geldt misschien wel voor meer mensen. We missen dingen zoals onze zaagmachine en onze hoge drukspuit, maar dat kunnen we vast wel eens van iemand lenen, zou het nodig zijn.
Af en toe (deze week nog) vergeet ik nog wel eens dat mensen ons van alle kanten kunnen zien, en dat ik niet zomaar mijn broek of truitje meer kan uittrekken beneden. Trouwens, dat geld ook voor boven. Er is een raam in de gang precies tegenover het raam van de buren. Zij hebben spiegelglas, maar ik ben toch, in het begin, vaak genoeg bloot van de badkamer naar de kleed/hobbyruimte gelopen. Tot ik eens een hoofd zag in het raam van de buren. Nu denk ik er gelukkig aan om eerst mijn 12 jaar ongebruikte kamerjas aan te trekken die we in de badkamer hebben gehangen.
Ik wen er maar moeilijk aan dat ik mijn kont niet kan keren als ik mijn was moet ophangen in onze miniberging. Eigenlijk is die berging best groot, maar vanwege weinig opbergruimte staat die aan één kant vol met wasmachine en droger, twee opbergkasten en een diepvries. En boven de droger en de wasmachine heeft mijn broer een mooi blad gemonteerd waar we ook spulletjes op kunnen zetten. Maar mijn wasrek én ik er nog naast om de was op te hangen is zeer krapjes, dus doe ik dat half in de berging en half in de keuken om mijn rug niet te verpesten. Dus het kan.
We wonen hier nu fijn, we hebben absoluut de juiste keuze gemaakt door naar hier te verhuizen. Het voorschotbedrag voor elektriciteit is nog maar €21 per maand en ook betalen we veel minder voor het water omdat ons toilet beneden wordt doorgespoeld met regenwater en €0 aan stookolie! Dat is pure winst! Daar hebben we onszelf een groot plezier mee gedaan. Je went aan een klein huis, zei iedereen, en dat is waar. Je went aan het lawaai, zei iedereen, en dat is ook waar! Gelukkig maar. Achter onze tuin is een weitje waar twee grote mooie eiken in staan en nog een boom met dieprode, bijna paarse, blaadjes. Het weitje wordt regelmatig gemaaid door de huurbaas dus we hebben ook nog steeds een mooi uitzicht als je de 8 windturbines wegdenkt. Maar eerlijk gezegd zien we er nu nog maar 3,5 want vóór de anderen bloeien nu bomen.
We wandelen nu elke dag. Niet ver, maar we doen het, door weer en wind. We wandelen ’s avonds naar het kanaal, zien de mooie lichtjes aan de brug, kijken naar boten die langskomen, mensen die aan het vissen zijn, we zien de sluizen in de verte en we horen het geklots van het water tegen de kade lang nadat er een boot voorbij is gekomen. Als we verder wandelen zien we schapen en lammetjes en 5 koeien en best veel groen. Zeker als we niet naar links kijken want daar torenen de gigántisch gebouwen van NIKE boven alles uit, dus we kijken niet naar links en luisteren gewoon naar de vogeltjes en bekijken alle bomen en struiken en bloemen die we tegenkomen.
Er hangt nog niets aan de muur, dat wel. Ik vind het zo al druk genoeg en als we schilderijen op gaan hangen dan denk ik dat het nóg drukker wordt. Maar de schilderijen en vooral foto’s van de hondjes staan in mijn hobbykamer. Een heleboel. Ik zie mijn lieve Senna, Jessie en Falco en onze Spaanse furies elke dag tegen de muur staan. Klaar om ergens te pronken. Van de week moest ik zo huilen toen ik een foto zag van Falco waarop hij me recht aankijkt. Ik mis hem zo verschrikkelijk. Het lijkt wel alsof ik me nu pas realiseer dat ze er allemaal niet meer zijn, mijn Duitse herder schatjes. Dat komt waarschijnlijk omdat ik langzaam weer open bloei, als het danseresje in de lelie uit het sprookje van Fabiola waar ik het al eens over had. Mijn gevoel komt weer terug, maar dan komt ook het gemis van mijn maatjes even hard binnen. Dat hoort erbij. Mijn Osteopate zei van de week: “Jij bent weer terug in je lichaam Sofie”. En dat zijn mooie, ware woorden.
De laatste 5 jaar waren zo stressvol, lichamelijk en mentaal. Vooral het laatste jaar lijkt nu een grote grijze waas. Ik denk dat we nu pas écht tot rust komen. Lichamelijk gaat het nog steeds niet goed, maar daar werk ik hard aan. Maar mentaal wordt het rustiger, langzaamaan. Ik voel me sterk, ik ben vrolijker, het eten gaat beter, ik geniet eigenlijk als vanouds van dingen. Ik focus op de mooie kleine dingen en ik ben dankbaar.
Ik neem langzaam maar zeker afscheid van de laatste paar jaren en Bart trouwens ook. Die is hartstikke blij dat zijn vrouwtje weer grapjes maakt, hem wijst op kleine nieuwe bloemetjes, hem vrolijk ‘goeiemorgen schatje’ wenst, die weer babbelt tegen hem over onbenullige dingen, die weer schrijft en ruimte in haar hoofd heeft voor leuke plannen, en ‘creatief met een kleine tuin’ nu als haar nieuwe project heeft omarmd. Hij geniet van ‘zijn’ Sofietje en dat geeft hem bergen energie.
En ik? Ik geniet weer van de Sofie die ik ooit was en nu weer ben. Ietwat gehavend, maar in de kern toch hetzelfde gebleven.
