Velen van jullie wisten dat niet, maar wij waren, bij het uittreden van onze oude huurwoning, zwaar in conflict geraakt met onze oude huurbaas.
Dat begon al vlak nadat Bart vorig jaar Mei, met zijn ziel onder zijn armen, naar de huurbaas was gestapt en ons hele financiële drama open en bloot bij hem op tafel legde. Dit is ons overkomen en dus moeten we weg uit het mooie maar dure huis in het bos. Hij reageerde er aanvankelijk wel op. Hij zou kijken of het mogelijk was om de huurverhoging met €133.85 (!) die wij de maand ervoor hadden gekregen, niet door te voeren. We hoorden er uiteraard nooit meer iets van.
Onze huurbaas is een zeer rijke man van (toen) 85 jaar. Hij was onze huurbaas en ook onze buurman. Hij leeft daar in luxe met zijn lieve vrouw. We liepen de deur niet plat maar ik had een oppervlakkige maar fijne relatie met de buurvrouw. Voor hem was ik altijd een beetje bang. Je wist namelijk nooit hoe hij zou reageren en dat vind ik niet fijn. Bart kon er iets beter mee overweg, met die wispelturigheid dan. We hebben 12 jaar fijn naast elkaar gewoond. Tot het moment dat Bart, in al zijn kwetsbaarheid, dus bij hem langsging in Mei 2022.
Al gauw kwam hij onaangekondigd langs met in zijn kielzog, laten we hem knechtje Tom noemen, zijn rechterhand ‘in dit soort zaken’, mevrouw Makelaar én mijnheer Financiële-Man. Compleet overdonderd liet Bart ze binnen. Ze wilden het huis zien, maar ik sliep nog dus Bart zei dat ze alleen beneden konden bekijken. Nou, de commentaren waren niet van de lucht. “Wat is het hier afgeleefd” “Ik heb nooit toestemming gegeven voor een open haard” “Wat hebben jullie het huis slecht onderhouden” “De muren zien er niet uit” “De tuin is overwoekerd”.
De mood was gezet door de huurbaas en zijn knechtje Tom. Vanaf toen is de ellende begonnen. Om de haverklap kwam de roedel langs en kregen we mail na mail en bezoek na bezoek van knechtje Tom. De Financiële man had het wel gezien na het tweede bezoek. Hij had daar niets te doen. Slimme man.
De mails werden steeds dreigender. Wij legden vele malen uit aan de huurbaas en knechtje Tom dat we totaal afhankelijk waren van vrienden en familie om ons te helpen verhuizen, de tuin opknappen (die helemaal niet overwoekerd was, maar waar wel onkruid groeide tussen de witte steentjes bij het terras) en het huis schoonmaken. Bart en ik konden dat zelf niet (meer).
Onze vrienden kwamen langs elk ander weekend en poetsten erop los de hele zaterdag. Maandenlang hebben ze dat gedaan. Ze deden zoveel mogelijk binnen maar ook buiten.
We zegden officieel de huur op per 1 november en Bart heeft nog gevraagd of we in plaats van 3 maanden huur opzeg, misschien 2 maanden huur opzeg mochten hebben maar daar was geen spráke van.
Bart hield zich sterk, maar ik was een wrak. Hoe kon iemand nu zó harteloos zijn? We hadden ons zo kwetsbaar opgesteld door eerlijk te vertellen in welke miserie we beland waren en de man werd alleen maar woester en onredelijker. Ik kon met die onmacht nergens heen en verdronk bijna letterlijk in ons verdriet. Elke dag leven met die druk op je schouders plus het feit dat mijn lichaam van de stress natuurlijk niet beter werd was écht verschrikkelijk.
Ik heb het al eerder geschreven: het was hartverwarmend hoeveel mensen ons hebben geholpen. Het was een gigantisch huis, waarin zoveel weg moest en weggeven werd en verkocht werd online en naar de kringloop werd gebracht, álles deden zij voor ons. Het was balsem voor mijn ziel! Terwijl aan de andere kant de huurbaas en knechtje Tom ons bleven bestoken met mails, lijstjes die we moesten maken van dingen die we ‘veranderd’ hadden aan het huis (in iedereen anders zijn mening ‘verbeteringen’) en ga zo maar door.
Inmiddels kwam de verhuisdatum dichterbij en Bart kon ook zijn emoties niet meer goed onder controle houden. Vandaar dat we een derde hadden gevraagd om ons bij te staan bij de sleuteloverdracht. De huurbaas had al duidelijk laten weten wat hij van ons verwachtte, namelijk ‘het huis in originele staat terugbrengen’, wat wettelijk gezien niet eens kan, en al helemaal niet als je er nog eens 12 jaar hebt gewoond. Ik kon niets meer hebben. Ik moést me onttrekken uit die gigantische stress en dat ziekmakende gevoel van onmacht. Ik was zo kwaad!
Dus het plan was dat ik van het ene op het andere moment uit het ene huis naar dit huis zou gaan en nooit meer terug zou gaan, ook niet toen onze vrienden nog een maand lang hebben gezwoegd om alles in orde te krijgen. Dat vond Bart (en iedereen anders trouwens) beter. We hebben op de valreep nog een officieel bedrijf laten komen om onze muren en plafonds schoon te laten spuiten. Het was magnifiek gedaan, daar kon de huurbaas nooit iets over zeggen.
Ik had een machtiging geschreven dat Bart namens mij alles mocht beslissen en tekenen als de plaatsbeschrijver kwam en gelukkig had hij dus iemand die samen met hem tegenover de roedel van de huurbaas stond die bewuste 1 februari jl.
De plaatsbeschrijver zei, toen hij terug buiten kwam: “Dat ziet er allemaal prima uit binnen, alleen moet de woonkamer en keuken wellicht geverfd worden en de gaatjes overal gedicht. De tuin stond niet in de vorige plaatsbeschrijving dus die wordt nu ook niet beoordeeld en er kan uiteraard niet geverfd worden over de vochtplekken.” (Oh ja, dat was ik nog vergeten te vertellen: we hebben jaren natte kringen in het plafond van Bart zijn kantoor gehad. Huurbaas heeft 2x een mannetje gestuurd en het daarbij gelaten. Totdat in de zomer vorig jaar het water naar binnenkwam en ik met emmers moest gaan werken, aan de andere kant van het huis trouwens. Huurbaas stuurde een mannetje die zei dat de dakgoot verkeerd om was gemonteerd en er geen regenpijp was, dus dat alle water logischerwijs naar binnen stroomde. Vervolgens begonnen de natte plekken in de plafonds van onze hal en wasplaats ook al kringen te vertonen en viel ook daar de pleister al naar beneden)
De plaatsbeschrijver (die onpartijdig moet zijn) bleek ook niet bestand tegen de dreiging van de huurbaas en zijn knechtje Tom en tot onze stomme verbazing werd er een compromis opgesteld waarin wij €18.900 moesten betalen en waarin de tuin was opgenomen, het hele huis moest ineens geschilderd, de elektrische poort (al sinds 2015 kapot met medeweten van de huurbaas) moest gerepareerd etc.
We zaten inmiddels al een paar weken in ons nieuwe huisje en de stress ging dus gewoon verder. Bart stond bij elke meeting tegenover een briesende huurbaas en knechtje Tom, en werd voor alles (wat ik niet zal herhalen) uitgemaakt. Zo zielig, mijn hart bloedde voor hem. Het was niet meer te doen en we namen een advocaat. Zij zei dat we een zeer grote kans hadden een zaak te winnen want de onredelijkheid spatte van het compromis af. Dus voor onze rust en welbevinden, gingen we een rechtszaak aan.
Alles lag nu bij de advocaten en het kon best lang duren voordat de zaak voorkwam. Misschien pas in oktober. De rust keerde weer en beetje terug want we werden niet meer geconfronteerd met boosheid, woede en onredelijkheid.
De weken gingen voorbij en we begonnen ons hier goed te voelen. We zouden nog één keer ons zegje mogen doen, maar dat was pas in oktober dus dat zorgde voor lucht, al hing die €18,900 als een Zwaard van Damocles nog boven ons hoofd. Tot op een middag, ik was alleen thuis, de telefoon ging en ik de naam van onze huurbaas in het display zag. Ik schrok me kapot. ‘Wij mogen geen contact met elkaar hebben’, dacht ik meteen, maar mijn gevoel zei dat ik moest opnemen. En dat deed ik ook. Na enkele awkward momenten zei de huurbaas dat hij de zaak wilde laten vallen. Ik verstond hem niet goed want mijn brein was zeker niet op die woorden voorbereidt, dus ik vroeg hem: “Wat zegt u?” Hij wilde de zaak laten vallen, zei hij nogmaals. “Jullie hebben het al zwaar genoeg, en jij bent zo ziek geweest en Bart nu ook want ‘iemand’ had hem gezien bij de apotheek met een zak vol medicijnen”. Ik begon te huilen en het leek alsof alle stress eruit kwam. Ik vroeg hem waarom hij van gedachte was veranderd. Hij zei dat hij Bart niet had geloofd toen hij bij hem zijn verhaal kwam doen in Mei vorig jaar… Hij dacht dat wij oneerlijk waren en hem een oor wilde aannaaien. Maar nu heeft hij via via gehoord dat het wel degelijk waar was…
Ik was opgelucht en boos tegelijk. Hoe kon iemand nu denken dat wij zoiets zouden doen?? Dat wij zo’n verhaal zouden verzinnen om…..ja, waarom?? Hij vroeg enkel de huurwaarborg aan hem over te maken en dan was het voor hem én voor zijn opgeluchte vrouw wel goed geweest. Ik accepteerde meteen zijn voorwaarde en legde de telefoon op.
Ik heb Bart meteen gebeld. Die zat bij een klant. Maar als ik bel terwijl ik weet dat hij bij een klant zit dan weet hij dat er écht iets is. Ik liet het hem kort weten en hij antwoorde kort terug. Hij kon onmogelijk uit zijn dak gaan bij die klant natuurlijk.
De zaak is officieel geseponeerd. Wij hebben de huurwaarborg vrijgegeven voor hem en dat was het dan. Een gigantisch pak van mijn hart, van ons hart.
Closure…wat hadden we dát nodig!
