Vandaag is het Wereldwensendag!
Weer zo’n prachtige dag: Wereld-wensen-dag. Daar krijg ik een warm gevoel van vanbinnen.
Vandaag is het ook de verjaardag van mijn Oma, die helaas al 23 jaar niet meer
leeft op deze wereld, zoals jij en ik. Ze zou vandaag de respectabele leeftijd
van 108 hebben, mocht ze nog leven.
Ik mis haar heel erg, de moeder van mijn moeder.
Oma (en Opa) woonden in Kaatsheuvel. Op loopafstand van de Efteling. Hoe cool
was dat?
Ik kan heel veel leuke verhalen vertellen over onze jeugd, dichtbij de Efteling.
Maar ook de logeerpartijtjes en barbecues in hun mooie tuin vol vogeltjes. Vooral het roodborstje was de favoriet van
mijn Oma. Ook gingen we vaak varen met bootjes. Lange tochten naar eilandjes en
daar barbecueën op een eiland waar niemand anders was, samen met mijn oom en
tante en hun twee Cocker Spanieltjes (Flip en Flap). En ’s nachts slapen in de
boot. Zoveel verhalen…
Maar het liefst zat ik naast haar, of liever, tegen haar aan, op de bank,
terwijl ze aan het praten was met mijn moeder of een boekje aan het lezen was.
Ik hoorde altijd haar buik rommelen. Zoveel verschillende geluiden kwamen er
uit haar buik, ik vond dat erg rustgevend en vertrouwd aanvoelen. Ook kon ik
genieten van haar prachtige pianospel. Haar roodgelakte lange nagels tikten op
de toetsen en ze speelde ‘Bagatelle Nº25 Fur Elise’ en ‘Ballade pour Adeline’, mijn
absolute favorieten. Ik kon uren naar haar handen kijken die over de toetsen
gleden en naar haar gezicht als ze helemaal in het stuk zat. Ik vond haar dan
zo mooi! Ze kon het ook zo goed!
En terwijl ik ouder werd, kon ik fijn met haar praten. Mijn oma was een hele
mooie vrouw. Ze kleedde zich goed, had oog voor make-up en haar haar zat altijd
perfect en haar nagels mooi gelakt. En toen ik bezig was met de opleiding Visagie
was ze maar al te graag model. We hadden veel lol. In mijn hoofd zie ik haar
nog schuddebuiken van het lachen. Zo herinner ik me haar graag.
Na haar overlijden ging ik eens met mijn vriendin naar iemand die helderziend
was. Ik had net mijn Oma’s prachtige saffieren ring met diamantjes geërfd van
mijn tante. Ik had er al vaak met mijn moeder over gesproken en we waren zelfs
al naar een juwelier geweest voor informatie. Ik was in dubio of ik de ring
moest laten zoals hij was (en dat was heel groot) of dat ik er iets van zou
laten maken dat meer bij mijn handen paste.
Ik had altijd het gevoel al dat mijn Oma er nog was. Bij elk roodborstje dat ik
zag en bij elke vlinder die ineens op mijn knie kwam zitten.
Tijdens die sessie vertelde die mevrouw tegen mij dat ik
later kinderboeken zou gaan schrijven (waar ik eigenlijk om moest lachen want ik kon me er niets bij voorstellen, ik schreef nooit iets) maar ook vertelde ze mij dat ik met mijn moeder en een ring naar een
juwelier was geweest. Dat kon niemand weten. Dat wist mijn vriendin niet eens.
Ik had hem wel bij me, verstopt in mijn broekzak, want ik hoopte zó dat mijn
Oma zou komen. Al was de kans klein want we zaten met wel 12 vrouwen in een kring.
En toch kwam ze door. Ik had kippenvel. Ik voelde een vingerprik in mijn
schouder en keek ook daadwerkelijk om, om te zien wie dat deed. Maar er was
niemand. De mevrouw had dat gezien en zei: “Dat is de persoon van de ring. Ze
is bij je."
Ze zei tenslotte dat ik mijn moeder een hele dikke knuffel moest
geven namens haar. Typisch mijn Oma.
Dit hielp me vertrouwen dat ze er nog is, mijn Oma. En toen ik borstkanker
kreeg werd de nood haar bij me te hebben alsmaar groter. Ik was bang dat ze weg
was, ondanks ‘mijn roodborstje’ in de tuin, altijd dezelfde en ik kon van heel
dichtbij foto’s maken. Ik geloofde met heel mijn hart.
Ik moest onder de scanner met contrastvloeistof. Iedereen had de ruimte
verlaten en door mijn hoofdtelefoon kreeg ik bericht dat we zouden beginnen.
Nét voordat ik op mijn buik liggend de scanner in schoof, voelde ik een vingerprik
in mijn bil. Ik schrok, want ik dacht dat iedereen weg was. Maar iedereen was
ook weg…
Toen na 15 minuten de vloeistof werd gelost in mijn lichaam kreeg ik enorme
hartkloppingen. Ik werd angstiger en angstiger. Gelukkig trok het na 10 minuten
weg. Naderhand pas wist ik dat mijn Oma me waarschuwde en met haar vingerprik
zei: ‘alles komt goed meiske’. Ik was zo gelukkig! Ze was er nog.
Ze is er nog want soms zit ik op de bank tv te kijken en dan prikt ze weer met
haar vinger in mijn schouder. Dan moet ik even lachen en zeg ik in stilte: “Hallo
lieve Oma”.
Ik ben ook mijn ouders heel dankbaar dat ze mijn geloof in
dat mijn Oma nog hier is, nooit hebben weggewuifd omdat ze daar zelf niet in
geloven. Mijn vader maakte een mooi schilderij van mijn oma en een roodborstje,
speciaal voor mij.
En ondanks dat ik nu weet dat ze er is, en ik daar vertrouwen uit haal, zou ik op deze Wereldwensendag niets liever wensen dan dat ik nog één keer met mijn Oma zou kunnen praten. Nog één keer naast haar op de bank, samen met mijn moeder. En dat we met zijn drieën zouden kunnen bijkletsen en dat ik haar eindelijk zou kunnen zeggen dat ik denk dat ik op haar lijk in veel dingen, en dat zij dat wel of niet kan beamen. Ik gun het mij en vooral ook mijn moeder zó, om nog één keer van haar een knuffel te krijgen en van haar te horen dat we het goed doen, en om haar te zeggen hoe hard we haar missen en hoeveel we van haar houden….
Dat uitgerekend Wereldwensendag op de verjaardag van mijn Oma valt, dat kan geen toeval zijn...
Fijne Wereldwensendag!
