Vandaag is het in Nederland: De dag van de poep. Dat vind ik nou eens leuk, wonende in België!
Voor de Belgische lezers, dit gaat dus over niet over je kont, bips of achterwerk, maar echt over je kakske of kaka. Ongelofelijk dat ze daar in Nederland weer een Nationale dag voor hebben! Hoe kan het toch zijn dat in twee kleine landjes die tegen elkaar aanliggen én dezelfde taal spreken toch zo’n mega verschil kan zijn over het woord ‘poep’?
Voor de Nederlandse lezers gaat deze dag gewoon over dat het belangrijk is dat je poep gezond is. Dat je poep de juiste vorm heeft en de juiste kleur en dat je beter een ‘drijver’ hebt dan een ‘zinker’. En als je poep afwijkt kun je het beste naar de dokter gaan en je poep laten controleren. Daar gaat deze dag over. Als je je poep regelmatig laat controleren kunnen ze in een vroeg stadium akelige dingen in je darmen constateren en daar iets aan doen. Dus laat je vooral niet ontmoedigen door de kleine potjes die je daarvoor meekrijgt, maar doé het gewoon. Leg niet uit achteraf HOE je het gedaan hebt, maar vertel gewoon DAT je het gedaan hebt. Iedereen blij.
Mijn eerste en gelijk ook állergrootste blunder hier in België ging namelijk over poep, of eigenlijk over ‘poepen’ (het werkwoord) wat dan weer volledig losstaat van de kont, bips of achterwerk óf kakske en kaka. Ja het kan dus ingewikkelder.
Het ging namelijk mis op de hondenschool. Ik kon daar instromen met mijn lieve Falco, toen we net verhuisd waren van Wallonië naar Meerhout. Een superleuke hondenschool met toffe instructeurs en gezellige medecursisten. Ik liep al een aantal maanden mee, en we hadden inmiddels een heel leuk groepje mensen waarmee we altijd even bleven plakken na de les. Ná ons hadden de gevorderden les, dus wij konden er lekker eentje drinken in de kantine. Die bewuste avond, na onze les plus gezellig drankje, liep ik tussen twee meiden in richting onze auto’s toen ik in het kleine plasweitje (waar honden eventueel hun laatste plasje voor de les konden doen) mijn instructeur B zag plassen in de struikjes die daar stonden. Zijn labrador in zijn kielzog. Toen ik net iets wilde zeggen tegen één van de meiden zag ik dat de labrador rondjes aan het draaien was en direct achter de nietsvermoedende plassende instructeur ging zitten om te poepen. Ik dacht: ik moet B waarschuwen, want als hij klaar is en hij stapt achteruit, stapt hij zo in de poep van zijn labrador. Ik zag het al helemaal voor me.
Dus ik riep: “Hé B, je hond zit achter je te poepen”. Meteen kreeg ik van links
en van rechts een por in mijn lijf. Ik schrok me wild!
“Sofié, dat zeg je niet…” fluisterden ze zowat.
Ook instructeur B leek van de leg door mijn bezorgde waarschuwing.
“Zeg Sofie”, riep hij gegeneerd, “als je hier in België wil wonen moet je eerst
de taal goed leren.”
De meiden trokken me snel mee naar mijn auto, maar ik zag toch ook dat het hele
veld met gevorderden stil was gevallen.
Dus ik vroeg: “wat is er aan de hand? Wat heb ik fout gedaan?”
“Uh…Sofie…uhm…hier betekent ‘poepen’ iets heel anders…” zeiden ze tegen mij.
Omdat ze verder niets zeiden, en volgens mij niets liever deden dan direct de
auto inspringen, vroeg ik: “wat betekent het dan?”
“Uh…nou ja…uh, poepen betekent uhm…seks hebben met elkaar, vrijen met elkaar,
maar dat zég je niet”.
Oh, wat moest ik lachen toen ik niet veel later terug thuiskwam en in geuren en kleuren vertelde wat ik nu weer had meegemaakt. Bart zei dat poepen een woord is dat mensen gewoon niet hardop zeggen, alleen zachtjes in het oor van hun partner fluisteren: ‘heb je zin om te poepen, schatje?’
Blunder eerste klas, niet?
Ik gebruik het woord poep en poepen al mijn hele leven. En de bijbehorende beelden zijn voor eeuwig met elkaar gelinkt. Het is heel moeilijk om daar nu over te moeten nadenken. Al jaren zeg ik tegen onze honden: “kom, even snel poepen en dan zijn we klaar”. Jessie kon het zelfs op commando. Poepen is een gewoon woord voor je behoefte doen, in ons huishouden, óndanks dat ik met een Belg ben getrouwd.
Ik probeerde het buitenshuis toch echt wel te vermijden. Ik zou wel leren om kakske te zeggen op de hondenschool. Ik kan toch vast ook een beeld van poep vastplakken aan kakske, hoe moeilijk kon dat zijn?
Zelf vond ik dat ik het best goed deed totdat, tijdens een bruiloft, iemand ineens tegen mij zei: “zal ik de stoel even onder uw poep schuiven?” Toen kwam er een beeld naar boven waarvan ik zó hard moest lachen dat ik terplekke besloot het op te gegeven. Dat hele poep-gedoe, ik leer het nooit!
Fijne dag van de poep!
