Van dag is
het de Europese dag van de Onafhankelijke Platenzaken. Heerlijke
nostalgische gevoelens en beelden dringen zich aan mij op.
Ik denk dat het veel te maken heeft met het feit dat de
platenzaken van vroeger er niet meer zijn, al popt er af en toe weer eentje
ergens uit de grond. Zeker omdat het steeds meer terug lijkt te komen, het
draaien van Lp’s.
Vinyl is tegenwoordig weer heel hip. Ik heb spijt dat ik mijn oude (jeugd) Lp’s
weg heb gedaan jaren geleden. Wij hadden vroeger een kast vol en ik was fan van
musicals als Hair, Westside Story en Jezus Christ Superstar. Ik kon alle
liedjes meezingen. En natuurlijk was ik ook fan van de Dolly Dots en ABBA. Ook
had we verhalen zoals Frank & Frey en andere sprookjes op LP. Ik had een
mooie roze LP-speler op mijn bureautje staan en daar was ik heel blij mee.
Bart had een hele stapel Lp’s variërend van Franse chansonniers, Earth Wind & Fire, en Nederlandse en Vlaamse artiesten. De zoon van mijn vriendin studeert in Leuven en was blijkbaar helemaal into vinyls. Hij heeft voor zijn verjaardag een LP-speler gekregen en die staat op zijn kleine kamertje in Leuven. Oké hij heeft er dan wel een koptelefoon bij die via Bluetooth werkt, maar het blijft natuurlijk magisch. Bart besloot de stapel Lp’s aan hem te geven en één dag later kregen we al een foto van hem met zijn lp-speler en een aantal covers aan de muur terwijl hij met zijn voeten op zijn bureau zat te luisteren naar een Franse chansonnier. Zálig toch! Dat hij er maar veel plezier aan heeft.
Het leukste wat ik voor me zag, toen ik zag dat het vandaag de dag van de onafhankelijke Platenzaak was, was een herinnering van toen ik nog jong was en we met ons gezin op vakantie waren in Frankrijk.
Tijdens de leuke animatie die ze in dat vakantiepark organiseerden kwam telkens hetzelfde liedje terug, ‘Het vakantie lied’. Iedereen herkent het fenomeen wel. Mijn broertje was gek van het nummer en eenmaal thuis wilde hij het graag kopen in de platenzaak. We wisten echter allemaal niet hoe het nummer heette en van wie het was.
Toch gingen we naar de winkel en mijn vader moedigde mijn broertje aan om het nummer te zingen tegen de (ietwat verbaasde) meneer.
En daar stond het kleine manneke met wit haar en gebruind koppie hardop
te zingen in de platenzaak: 'Owé owejowejowejowé jowé, Owé owejowejowejowé jowé…'
Gelukkig wist die meneer meteen welke plaat mijn broertje zo graag wilde want
hij herkende het direct, wat fijn was want de rest van het liedje wist mijn
broertje niet meer.
En terwijl ik dit stukje zat te schrijven, was ik ervan overtuigd dat ik tijdens het schrijven wel weer op de titel van het nummer zou komen, maar helaas. Ik wist het niet meer. Dus ik belde mijn ouders. Zij konden het zich nog heel goed herinneren maar wisten ook niet meer hoe het nummer heette. Vervolgens vroeg ik het aan Bart, en moest ik het dus zingen…. Bart wist het ook niet. Daarna heb ik nog gezongen voor Siri en de app Shazam. Maar beiden bleven rondjes draaien na mijn gezang. Nu had ik alle opties wel gehad. Ik had gezongen in mijn eigen veilige woonkamer, bij veilige mensen en machines (had ik al gezegd dat ik écht niet kan zingen?) maar nu moest ik wel iemand anders bellen om het aan te vragen, anders kon ik dit stukje ook wel in de prullenbak gooien. Dus belde ik naar mijn vriendin en haar man in Zweden. Zij zijn van mijn leeftijd dus die moesten dat liedje toch kennen? Ik legde mijn probleem uit en ze wilden graag helpen.
Ik gooide ál mijn trots en gêne overboord en zong: ‘Owé owejowejowejowé jowé,
Owé owejowejowejowé jowé……’
De man van mijn vriendin riep gelijk iets en rende naar zijn
telefoon om het op te zoeken. Het was Tarzan Boy van Baltimora.
Héél even voelde ik me dat kleine zingende jongetje dat persé dat nummer wilde hebben. Hij om ernaar te luisteren en ik om dit stukje toch te kunnen afmaken😉
Fijne Dag van de Onafhankelijke Platenzaak!
