De verhuizing van een huis met 5 slaapkamers en 3 badkamers, een loei van een woonkamer en keuken inclusief op die grootte aangepaste meubels was een mammoet-uitdaging. Ik kon niets zelf. Nog niet eens dingen oppakken en inpakken. Niets. Bart met zijn 72 jaar heeft zo hard gewerkt als hij kon, ik was zwaar onder de indruk! Maar verder moest alles, maar dan ook ècht álles door anderen gedaan worden.
Het is altijd stress als je gaat verhuizen. Dat geldt voor iedereen. Maar zó’n grote verhuizing zonder professionele hulp (te kunnen betalen) is een heel ander verhaal.
We wilden op 7 en 8 januari verhuizen zodat de ploeg nog ruim de tijd had het
huis te poetsen, wat heel erg nodig was omdat Bart en ik het al maanden niet
meer geregeld kregen en helaas de poetsvrouw niet meer konden betalen.
Dus die tijd hadden onze vrienden en familie hard nodig.
De stress, frustratie, het verdriet, de onmacht en de angst om het niet te halen vóór 31 januari was zo groot en had zo’n impact op mijn lichaam dat ik op een zondag tegen Bart zei: “ik denk dat we het beste naar de spoed gaan”. Ik kan niet meer. Mijn lijf wil niet meer, mijn hoofd tolt, al maanden. Bart zei: “Dan word je opgenomen en stoppen ze je vol met antidepressiva, zware pijnmedicatie en kalmeringsmiddelen, dat is niet wat je wilt Fietje”. En dat was waar. Ik moest er eigenlijk niet aan denken om ergens in een ziekenhuiskamer te liggen, maar ik was radeloos. We besloten door te zetten, erop vertrouwen dat het ooit ook weer achter ons zou liggen, deze stress volste periode in ons leven.
Ik zag geen lichtpuntje. We moesten weg van die mooie plek, naar een klein huisje middenin een industrieterrein. Ik wist wel in mijn hoofd dat het goed voor ons zou zijn, maar mijn hart zei wat anders.
Om een lang verhaal kort te maken: het lichtpuntje kwam wèl. En niet eentje, maar velen, bleek.
Stuk voor stuk bleken die lichtpuntjes vrienden, familie en kennissen te zijn. Echt waar, ik kan er nu nog steeds de tranen van in mijn ogen krijgen als ik denk aan wat al die mensen voor ons gedaan hebben.
Spullen verkocht, dozen verzameld en ingepakt, kasten die meekonden uit elkaar gehaald en in het nieuwe huisje weer in elkaar gezet, auto’s met aanhangers vol met spullen voor de kringloop en ook voor het containerpark. De giga taak om ons huis schoon te maken.
Toen puntje bij paaltje kwam waren mijn vriendinnen Sandra en Ans als twee tijgers die niet zijn gestopt tot ze compleet kapot, maar tevreden dat de deadline gehaald was, namelijk het oude huis leeg én schoon en het nieuwe huisje leefbaar, de deur van het oude huis achter zich dicht konden doen.
Vrienden, familie en kennissen (zelfs enkelen die na 4 jaar radiostilte van mijn kant, toch mee kwamen helpen) zijn die dagen ons houvast geweest. Wij voelden eeuwige dankbaarheid, vriendschap en liefde en ik kreeg schouders om op uit te huilen, maar ook energie die die dagen maar bleef komen elke keer als we weer iemand zagen binnenkomen. Er werd gelachen, bijgepraat, begrip getoond en grapjes gemaakt. Oh wat had ik het gemist om tussen de mensen te zijn. En speciaal, tussen dié mensen!
Wij willen Sandra, Rimmy, Henk, Job, Lieke en Thomas, Ans en Martien, Johny en Louis, Thijs, Marie-José en Anne en natuurlijk ook mijn lieve ouders die er o.a. voor hadden gezorgd dat er een kist vol lekkers ‘voor de werkers’ in het oude huis stond, bedanken voor álles wat ze voor ons hebben gedaan! Wij weten dat de klus nog zwaarder was dan gepland, maar niemand gaf op tot het helemaal gedaan was. Ook de mentale hulp van Laura en Adri en de familie van Ans en Martien vergeten we nooit.
Hoe kunnen we jullie óóit bedanken?
Door jullie is er weer rust ontstaan in ons leven, ruimte om tot onszelf te komen en we hebben weer lichtpuntjes gezien en die houden we vast. Daar trekken we ons aan op. Aan jullie. Aan wat jullie zomaar voor ons gedaan hebben.
Het is niet waar je woont, hoeveel geld je hebt, of je een groot huis hebt of welke auto je rijdt. Het is wie er voor je klaarstaan, in één van de moeilijkste tijden in ons leven, die ertoe doen.
Mensen die je helpen omdat ze vinden dat je dat verdient, omdat ze je graag zien en van je houden. Wát een rijkdom❤️
