Deze dag zou wel eens voor mij uitgeroepen kunnen zijn.
Ik
maak veel van die momenten mee.
Ik heb een klasgenootje, die haar brood was vergeten, verteld dat er een
Leenbakker in de buurt ligt. Oké, dat is heel lang geleden en ik had alleen de
naam zien staan in grote letters en niet door de ramen naar binnen gekeken. In
ieder geval heeft iedereen er de rest van het schooljaar nog grapjes over
gemaakt.
Ook ging ik eens met mijn moeder naar Amerika. We moesten bij de douane onder een metaaldetector heen. Ineens besefte ik dat ik een beugel-bh aanhad en het zweet brak me uit. Dadelijk gaan ze me fouilleren of denken ze dat ik iets smokkel in mijn bh. Dus toen ik aan de beurt was liep ik naar de nors kijkende douane-meneer toe en fluisterde in zijn oor: ‘ik heb een beugel-bh aan’, Hij zei: wát zeg je? En boog naar mij toe. Ik zei iets harder: ‘ik heb een beugel-bh aan’. De man keek me aan met grote ogen, draaide zich snel weg van mij en riep: ‘De volgende!’ Dat was ik dus. Ik liep onder de detector door en er gebeurde niets…helemaal niets! Ik durfde niet meer achterom te kijken, wat zou die man wel niet gedacht hebben…
Maar wat me het meeste is bijgebleven is de dag dat ik naar een basisschool in Meerhout mocht komen omdat ik twee kinderboekjes had geschreven. Ik mocht daar een middag over komen praten op Basisschool De Duizendpoot. We zouden uit één van mijn boekjes lezen maar we zouden ook met zijn alleen een nieuw verhaal verzinnen. De kinderen zouden tekeningen maken bij ons verhaal en ze mochten me allemaal vragen stellen.
Ik had een mooie duizendpoot geknutseld de dagen
ervoor omdat het me leuk leek een verhaal te verzinnen over een duizendpoot. Ik
was enorm zenuwachtig want ik wist niet wat ik moest verwachten. Ik heb geen
kinderen, ik weet niet veel van kinderen, wat snappen ze wel al en wat nog niet?
Vol goede moed en met een grote kleurrijke duizendpoot in een doos, trok in
naar De Duizendpoot. Allemaal schattige kleine klasjes, stoeltjes, kleerhaakjes,
rugzakjes en natuurlijk kindjes. Ik liep mee met Juf Tamara.
Toen bijna iedereen binnen was, op twee kindjes na die ruzie bleken te hebben en waar de juf even mee bezig was op de gang, vroeg ik of ik nog even naar de wc mocht gaan. Juf Tamara vroeg aan een jongetje of hij mij de wc even wilde wijzen. Ik volgde het jongetje dat met een rap tempo, zijn armen recht langs zijn lijf en zijn vuistjes gebald, door de gang beende. Hij keek af en toe even om of ik nog volgde en kriskraste door het gebouw. Uiteindelijk stopte hij en wees met zijn wijsvinger naar rechts. Ik zei: “Dank je wel”, en voor ik het wist was hij alweer weg. Ik liep een gangetje in en zag mini-wc’tjes aan de linkerkant. De deuren waren eruit gehaald en ik kon alle wc’tjes zien. De schotten tussen de wc’tjes waren zo laag dat ik drie wc’tjes verder nog kon zien. Maar er was gelukkig niemand. Ik koos de linkse en hurkte boven het kleine potje. Er zaten geen brilletjes op, maar ik hurk altijd, brilletjes of geen brilletjes. Ik moest echter zó diep hurken dat mijn bovenbenen acuut protesteerden. Met één hand tilde ik mijn kleding op en met de andere probeerde ik me tegen het schotje in evenwicht te houden. ‘Opschieten Sofie want dit hou je zo niet lang vol’. Volledig geconcentreerd en met trillende bovenbenen hing ik boven het potje. Toen ik klaar was en met een laatste inspanning toiletpapier pakte, keek ik op en zag ik een jongetje recht voor me staan. Ik voelde me betrapt en mega-ongemakkelijk.
Hij keek me aan en zei:
“Jij bent geen Juf”.
O jee, je had geen twee seconde later moeten komen want dan was het helemáál
gênant geweest.
“Nee dat klopt”, zei ik, en ik vroeg me angstig af hoe lang mijn bovenbenen dit
nog vol hielden. Kan ik straks nog fatsoenlijk lopen?
Hij bleef rustig staan terwijl alles aan mij begon te trillen.
“Wie ben jij dan?”
“Ik kom Juf Tamara helpen vandaag”, zei ik met een geknepen stemmetje.
Buikspieren, bilspieren, bovenbeenspieren, totaal verzuurd…
“Oké”, zei hij tenslotte en verdween in het wc’tje naast me.
Met schuddende benen kwam ik terug recht en zo snel als ik
kon knoopte ik mijn broek dicht. Ik fatsoeneerde mezelf en liep langzaam terug
naar de klas.
Ik schoot in de lach. Het manneke zal het zich niet meer herinneren, maar ik
vergeet het nóóit meer.
Fijne dag van de ongemakkelijke situaties!
