Eigenlijk wilde ik vertellen over de wespen die maar bleven terugkomen nadat de brandweer hier was geweest. En dat ik de dag erna twee keer in mijn enkel was gestoken door een wesp die in mijn schoen was gevallen. Dat ik de brandweer wéér had gebeld (want er was een week ‘garantie’) in de hoop dat de twee knappe mannen weer terug zouden komen zodat ik deze keer een foto kon maken voor mijn vriendin. Ze kwamen ook, maar niet de twee knappe, meer ‘de dikke en de dunne’ met bijbehorend grappig gedrag. Reuze aardig en vriendelijk, en ze hebben nog 6 nesten behandeld. Ondertussen zaten er heel veel Europese hoornaars in onze zelfgemaakte wespenvallen. Maar die wonen in de omgevallen boom in de wei. Daar doen ze niets tegen. Ook niet toen we vertelden dat we elke nacht als we de hondjes uitlaten, worden aangevallen door een overijverige bewaker, en dat dat best eng is.
Maar daar kan ik nu niet over schrijven. Mijn hart doet té veel pijn…. Ons hart doet zóveel pijn. Vanuit het niets is mijn maatje, onze lieve, zachtmoedige, sterke, grote loebas zó ziek geworden dat we midden in de nacht met hem naar de dierenarts zijn gegaan omdat we zijn lijden niet meer konden aanzien.
Hij wilde niet eten. Onze Falco die niet wilde eten? Een paar weken geleden had hij nog een ontstoken pancreas en dat doet reuze pijn. Hij kreeg wekenlang rijst en kip en heeft telkens smakelijk zijn bak leeggegeten. Hij wilde snoepjes en koekjes en bedelde erop los terwijl ik toegaf omdat mijn dierenmoederhart al smolt als ik naar hem keek. Hij is als enige van al onze honden als puppy bij ons gekomen. Zijn hele leven was hij bij mij. Vierentwintig uur per dag, twaalf jaar lang.
Hij was niet zo dol op mensen (na een traumatische ervaring bij onze, toen nog, Waalse botte dierenarts). Hij vertrouwde niemand behalve mij en Bart, en later sommige vriendinnen die een kalme, rustige energie uitstraalden. Maar verder was het hij en ik, én natuurlijk onze Senna en Jessie en later Andra en Irati, onze Spaanse furies. Falco had de zachtste vacht die je je maar kon voorstellen. Het was heerlijk om hem te aaien, of je gezicht in zijn kraag te duwen. Zijn oren hingen naar beneden en hij kon heel schattig kijken, dus was ook nog iedereen verliefd op hem. En dat mocht, maar dan wel van een fikse afstand.
Hij was onze Gentle Giant. Rustig, nieuwsgierig, tolerant, verliefd op je vrouwtje, de dikste vrienden met Senna, en de laatste jaren van levensbelang voor Irati. Zij heeft een Tia gehad, ziet niet zo goed en hoor al helemaal niet meer goed. Na haar Tia is ze meer naar Falco toegetrokken dan naar ons. Hij was tenslotte altijd dichtbij haar. Falco deed zijn ding en Irati volgde. Waar hij ging liggen, ging zij ook liggen. Two peas in a pot.
Omdat Irati al drie keer teruggehaald is van de dood sinds ze hier aankwam, voor alles allergisch is, een heel zwakke achterhand heeft en dus die Tia kreeg een paar jaar geleden, waren we ervan overtuigd dat zij de volgende in de rij zou zijn die ons zou verlaten. Niets, maar dan ook niets deed ons vermoeden dat Falco heel ziek was, tot het te laat was……We hebben dan ook snel de knoop doorgehakt. Want een hond die ons zoveel liefde, vertrouwen, rust en energie gaf, die onze steun en toeverlaat was tijdens tegenslagen en ziekte, die gun je een pijnloos einde van zijn leven.
Dus toen hij op een avond niet wilde eten en op zijn zij ging liggen en plots moest vechten voor elke teugje adem, stonden wij aan de grond genageld. De tranen van onmacht en ongeloof liepen over onze wangen terwijl we naast onze grote zachte lieve Falco op de grond gingen liggen. Ons hoofd en ons hart konden niet mee. Dit kon toch niet? Please jongen, sta op en ga lekker eten want we zijn nog láng niet klaar om jou af te geven!! Twee keer heb ik onze dierenarts gebeld en zijn instructies opgevolgd, maar niets hielp. Ik zei tegen Bart: “als ik nu terugbel naar de dierenarts is het omdat we hem uit zijn lijden gaan helpen, want hij redt het niet tot de ochtend”. We hielden elkaar en Falco vast en huilden… We hebben het voor jou gedaan lieve schat. Jij bent zo lang onze rots in de branding geweest, dit is het laatste dat we voor je konden doen. We hadden je nog zó graag hier gehad. Je wordt ontzettend gemist… Je was de laatste van onze drie musketiers…
Het geeft me rust dat jullie nu alle drie herenigd zijn, waar jullie nu ook zijn, maar jongen toch, wat laat je een leegte achter……
