Ik ben altijd al dol geweest op dieren. Toen ik opgroeide hadden we vissen, kleine schildpadjes en een Japanse Nachtegaal. Mijn vader wilde een hond en hij kreeg van mijn moeder een vogeltje dat zó bang was voor alles, dat we hem Jumpy noemde. Jumpy was mooi, maar zó stressig en hij zong al helemaal geen mooie deuntjes. Hij sprong van het linkse stokje in zijn kooi, naar het rechter. Op en neer, de hele dag door. Het dier was doodongelukkig denk ik. En als we soms het licht uitdeden omdat we naar bed wilden, hoorden we soms een klein plofje omdat hij dan net precies tussen de twee stokjes zweefde toen het ineens donker werd om hem heen. We hebben een kanariepietje gehad maar die kreeg een hersentumor. Mijn ouders lieten een vijver bouwen in de achtertuin. Dat was mooi, maar er kwam na een jaar een kikker in wonen. Wat maakte hij een herrie in zijn eentje ’s nachts! Niemand kon meer slapen. Zelf ons buurmeisje werd er gek van want we hoorden eens, op een zwoele lentenacht, de woorden: “Rot op, %$#@-kikker!” uit haar raam komen, en die woorden kwamen uit haar tenen, dat kon je goed horen. Ik ben de dag erna met de gevangen kikker naar de andere kant van ons dorp gelopen en heb hem daar in het bos gedropt waar hij vast veel vriendinnetjes zou krijgen. Maar binnen drie dagen was hij terug. Ik heb het nog twee keer herhaald en na die laatste keer heeft hij de boodschap begrepen. Ik was gelukkig, want door twéé families elke nacht uitgekafferd worden, deed vast niet veel goeds voor zijn zelfvertrouwen.Maar dat was vroeger.
Sinds ik samen ben met Bart, zijn er honden gekomen, ezeltjes, konijnen, cavia’s, chinchilla’s, een hamster, kippen, hanen en mijn lieve Dotjes (de zijdehoentjes). Toen kon ik mijn hart écht ophalen.Dól ben ik op dieren. Ik had er een dagtaak aan om ze allemaal te verzorgen. Maar met diertjes is het ook zo dat ze niet altijd lang leven. Dat is triest en gaat ons altijd aan het hart. We verhuisden in de tussentijd ook twee keer en moesten daardoor helaas de ezeltjes terugbrengen naar het opvangcentrum waar we ze geadopteerd hadden. Het was ineens erg stil zonder het vrolijk gebalk van ons drietal, Bartje, Molly en Pietertje.
Nu wonen we prachtig, middenin het bos. Maar daar wonen ook vossen en buizerds en marters… Onze veestapel is inmiddels ernstig geslonken. Mede doordat het veel verdriet deed telkens als ik een half opgegeten kip of haan vond in de ren. (“we nemen geen kippen meer hoor”, om na een half jaar toch weer kippen te adopteren. Dat ging dan een tijdje goed, tot de buizerd en de havik ze weer gespot hadden). Maar ook werd ik in 2018 ziek en was het verzorgen van de kippen en de cavia’s en natuurlijk de honden, alles wat ik op kon brengen op een dag.
Nu hebben we nog 5 cavia’s en één Duitse Herder: Irati (een paar weekjes geleden hebben we onze lieve loebas Falco moeten laten gaan). We werken nu allebei weer heel hard en ik ben nog steeds niet hersteld van mijn ziekte. Dus nieuwe diertjes zullen er voorlopig niet komen.Maar ik heb in het verleden veel geschreven over onze diertjes en dat zal ik in deze blog dan ook plaatsen. Ik wens je veel leesplezier en misschien ook wel herkenning, als je zelf ook zo’n groot dierenmoederhart hebt als ik.
