We zijn weer een paar weekjes verder. De huizenjacht gaat moeizaam. De huizen die hier te koop of te huur zijn, zijn allemaal vrij duur, of héél ouderwets, maar vooral is bij allen de EPC-waarde heel hoog. Als we zouden huren en er per maand die enorme rekeningen voor gas en elektriciteit erbij zouden krijgen dan betalen we hetzelfde of zelfs meer dan nu hier. Maar ik geef niet op. We moeten hier weg, we willen hier weg, en we worden hier nu ook weggekeken door onze huisbaas. We gaan wat vinden, ik geloof erin!
En toch kom ik wéér met goed nieuws. Ik heb nu ook werk! De vorige keer had ik verteld dat ik stukjes mocht schrijven voor de website van het bedrijf waar Bart werkt. Nu heeft Bart zijn bazin besloten dat ik de Facebookpagina én de gloednieuwe website die er binnenkort komt, mag beheren. Alles wat er geschreven moet worden doe ik. Vacatures, promotiecampagnes, blogs, enz. Ze vindt dat ik fijn schrijf en wil graag een huisstijl voor al haar communicatie. Ik vond het zo een eer!
Dus nu werk ik voor hetzelfde bedrijf als Bart. We praten en brainstormen veel.
We moeten nog even leren dat de avonden voor ontspanning zijn en als we een aflevering Outlander hebben gekeken, dat er dan niet weer een uur wordt gepraat over werk.
Ik was vergeten hoe zalig het is met Bart samen te werken. Dat deden we 17 jaar geleden bij Mercedes, en nu weer. We zijn een goed team, wij tweetjes. Bart is van de structuur en ik van het ‘out of the box’ denken. Ik geniet ervan, ik leef nog meer op. Ik voel dat ik weer deel uitmaak van de wereld, dat ik iets kan betekenen. Ik ben deel van een team. Een klein team (nog), er komen hopelijk nog enkele mensen bij. Bart is druk met sollicitaties. Ik heb nog niemand ontmoet van het team. Het is nog even te zwaar om bij de verkoop meetings te geraken. Maar het gevoel deel uit te maken van een klein maar heel mooi bedrijf geeft me weer een beetje zelfvertrouwen en dat had ik zó nodig! Dus ik geniet en ik schrijf en ik denk en ik bedenk. En ondanks dat ik Bart zijn welverdiende pensioen zó had gegund, moeten we roeien met de riemen die we hebben. Maar ó wat geniet ik van het samenwerken met hem! Het geeft me zoveel energie!
Het leek Bart en mij een leuk idee om iedereen die bij of voor ons werkt met een fotootje op de nieuwe website te plaatsen. Zo weten onze klanten en de mensen die onze website bezoeken, precies met wie ze te maken krijgen.
En aangezien ik de website ga beheren, moet ik de informatie bij elkaar krijgen.
Vorige week was er een heuse fotoshoot. Ik had gevraagd aan Bart of er iemand een paar foto’s van de fotoshoot wilde maken zodat ik die op Facebook kon zetten, in aanloop van onze nieuwe website. Zelf was ik er niet bij, maar Bart zijn bazin wilde ook dat ik met een foto op de website kwam, als ‘beheerder van social media’. Ik had al tegen Bart gezegd, die dat vorige week voorstelde, dat ik het niet nodig vond om op de website te staan. Laat mij maar lekker op de achtergrond werken. Maar ‘mijn’ bazin (nu toch ook) vond dat wel nodig.
En toen kwamen er ineens traantjes….
Ik vind mijzelf niet meer zo mooi na al die chemo. Mijn lijf heeft geleden onder de amputatie en de chemo en de bestralingen, maar op mijn gezicht zijn de naweeën van het gif in mijn lijf en de zorgen, de angst en het gewichtsverlies duidelijk te zien. Het is getekend door die rotzooi en het is niet meer wat het was 4 jaar geleden. Ik heb geen blond lang golvend haar meer. Ik heb nu donker haar met krulletjes. Ik zie er moe uit. Mijn haar is enkele maanden geleden geknipt door mijn lieve vriendin die op mijn vraag alles korter heeft gemaakt en uitgedund zodat ik het makkelijker kan wassen. Haren wassen is gewoon nog zwaar, met twee handen boven je hoofd.
“Dan zet je er toch een oude foto op”, zei Bart lief, toen hij verschrikt mijn traantjes zag komen.
Maar dat zou ik niet eerlijk vinden. Het is zoals het is nu, dus ga ik met mijn korte donkere kopje op de foto. Vandaag ben ik naar de kapper geweest, voor het eerst en helemaal alleen. Alweer een stukje verder onder de steen uit gekropen, best trots op mezelf.
Het zat eigenlijk best leuk, zeker in combinatie met een beetje make-up op mijn gezicht.
En eigenlijk is het dan ook niet eerlijk om de profielfoto die op deze Facebookpagina staat, te laten staan. Die Sofie is niet meer. De blonde, onbezorgde, financieel onafhankelijke en zelfzekere meid is veranderd. Niet persé in de negatieve zin hoor, maar de afgelopen vier jaar waren niet makkelijk.
Maar zoals jullie hebben kunnen lezen zijn er ook heel veel mooie dingen op mijn (ons) pad gekomen. Ik leef weer, ik lach weer en ik zie het allemaal weer zitten. Samen met mijn grote liefde kan ik alles aan.
Ik ben wie ik ben, door wat ik heb meegemaakt en hoe ik ermee om ga.
En dus heb ik besloten hier mijn profielfoto te veranderen.
