Ik had het verhaal van de Tijger geschreven en ik ben daar toch een paar dagen slecht van geweest, omdat alles weer in detail naar boven kwam en het opnieuw gebeurde. En dat ondanks alle vréselijk lieve berichtjes die ik kreeg van mensen die ons het beste wensten.
Gewoon het verhaal opnieuw doen en het zelfs opschrijven zorgde weer voor veel onrustige nachten en huilbuien. ‘Onrecht’ is hier eigenlijk de titel van het grote plaatje dat ons leven is nu. Vuile criminelen die niet eens wakker liggen over Bartje en Sofietje die al hun hebben en houden in dat bedrijf hadden gestoken, op aanraden van onze financiële adviseur, want die had het bedrijf toch zeker wel gescreend. Ik ben er zó verdrietig van. En Bart is er zó boos over dat hij het liefst iemand in elkaar timmert om van dat nare gevoel in zijn lijf af te komen.
Maar dat helpt allemaal niet.
We moesten eroverheen stappen. Kijken naar de toekomst.
In het begin word je dagelijks geconfronteerd met het hele drama.
Calvé mayonaise (Mmm) wordt Boni mayonaise. Heinz ketchup (helemaal Mmm) wordt tomatenketchup/ waterige saus. Geen grote heerlijke blokken Hollandse kaas meer voor mijn Belgische kaaskop.
Koeken, sausen, pizza’s, gerookte zalm (goed voor mijn herstellend lijf en spieren), naar de slager en de viswinkel… nee het zat er niet meer in. En gek genoeg wen je daaraan, vrij vlot. Het helpt dat mijn eetlust nog steeds niet geweldig is én dat Bart minutieus de boodschappen doet. Hier zijn we dus vrij snel aan gewend. Allemaal te doen.
Wassen, drogen, douchen, afwasmachine en broodbakmachine brommen alleen ‘s nachts. Een keertje minder douchen, temperatuur een graadje lager en de zon maximaal naar binnen laten schijnen. Alle hout verzamelen om de haard aan te doen op kille avonden, een extra vestje en een dekentje op de bank, en alle lichten uit in elk deel van de woning. Onze duizenden kerstlampjes langs de dakgoten en in de tuin, uit.
Allemaal te doen.
Hondenvoer voor Irati, die niets anders kan verdragen dan speciaal dieet voer van Hill’s, anders wordt ze héél ziek. Kost wel even €93 per zak bij de dierenarts. En hoe leuk ik mijn dierenarts ook vindt, ik heb hetzelfde voer gevonden voor €64 per zak online. Scheelt toch een hoop. We zijn grote fan geworden van Farmaline en Newpharma, waar we de vracht load aan supplementen die ik nodig heb, nét iets goedkoper kunnen krijgen dan bij de apotheek. Vaak geven ze ook nog fijne kortingen. Hartstikke goed, dus allemaal te doen.
Geen nieuwe kleding, geen kapper, geen nieuwe sloffen, geen verjaardagscadeau maar een simpel kaartje (heel moeilijk want ik geef graag, maar het kan even niet anders). Allemaal te doen.
Verzekeringen doorspitten en aanpassen. Energiecontract, tja, wat moet ik daarover zeggen…… stookolie, ik zei het al, zonnetje binnenlaten, truitje, dekentje, koude badkamer. Ook allemaal te doen.
Werk zoeken voor Bart. Uitdaging. Veel gesprekken met uitzendbureaus, uren samen zoeken op internet naar werk. Heel demotiverend. We hebben geld nodig, en wel nu. Vanuit een onverwachte hoek kwam er een mogelijkheid. Bart liep een paar dagen mee met collega’s, zou een contract tekenen afgelopen vrijdag. Ik stond klaar met een vlag en een appelkoek, maar het contract kwam niet. Weer opnieuw beginnen. Jammer want we hadden gehoopt dat Bart deze week geld zou verdienen. Dat zou héél goed uitkomen namelijk. Iets minder te doen dus.
Huisjes zoeken, niet makkelijk. We pissen, op zijn Hollands gezegd, altijd nét naast de pot. Kijkdagen zijn al vol. Immo kantoren bellen of mailen niet op tijd terug. We hebben alleen nog maar afmeldingen gehad de dag vóór de kijkdag omdat de huizen al verhuurd bleken. Ik ga er nu bovenop zitten en blijf mailen en bellen en lastig doen tot we ooit een huis gaan zien, of meerdere hopelijk. Het moet nu wel. Binnen 3 maanden moéten we een nieuw huisje hebben als we niet vlug geld gaan verdienen.
Fingers crossed, hopelijk te doen.
En ik heb het al eens vaker verteld, wat mijn vriendin S. en haar gezin al zolang voor ons doen. Ze werken hele zaterdagen buiten om onze tuin bij te houden, om kippenhokken en kippenrennen af te breken, de voortuin, achtertuin én wei te maaien. Om de hokken te verschonen en bladeren weg te harken. Om te stofzuigen, om te helpen met zoeken naar huizen, om telkens weer moed in te spreken en om soms mee te huilen. Om de duizenden lichtjes te verwijderen die ze zelf een paar jaar geleden voor ons hebben opgehangen. Om hout te zagen zodat wij ons kunnen warmen voor ons haardje. Om afleiding te bieden en om onze ziel te smeren. Vriendin S. heeft al bijna een klein legertje bij elkaar die ons gaan verhuizen. Want dat kunnen we zelf niet. Hoeveel liefde kun je voelen voor haar en haar gezin?
Hoe dichterbij het einde van het kleine beetje spaargeld dat we nog hadden, we komen, hoe stressvoller het wordt en hoe moeilijker het is om vertrouwen te blijven houden dat alles goed komt. Ik zie zóveel beren op de weg! Moeilijk te doen dus ook.
Maar dan komt vriendin S. met haar gezin…
En mijn ouders met twee manden en een koelbox vol blokken kaas, gerookte zalm,
koekjes, chocola, boterhamvlees, wok sausjes en nog zoveel meer lekkere dingen
uit Nederland, voor mijn verjaardag. Zij proberen de beren die ik maar blijf
zien op de weg, te vervagen of weg te halen. En dan ben ik, nee, dan zijn Bart
en ik, écht even stil. En moet ik ‘s avonds even hard huilen om zoveel liefs.
En dat is heel goed te doen!
