Het is het jaar van de Tijger in de twaalfjarige cyclus van de Chinese dierenriem. Ik lees het in de Libelle.
En aangezien ik een Tijger ben, want geboren in 1974, gaat er een voorzichtig, bijna niet voelbaar golfje van warmte door mijn lichaam. Ik lees het korte artikeltje dat eindigt met de woorden: “wat niet wil zeggen dat dit jouw jaar gaat worden”.
Nee, dat idee had ik ook al niet.
Na een jaar waarin mijn lichaam maar niet wilde meegaan, werd het ook steeds donkerder in mijn hoofd. Ik bleef in mijn veilige coconnetje met Bart. Ik had angsten voor zowat alles, durfde nergens meer heen zonder Bart. Kon nauwelijks genieten van zonnige dagen, de hondjes, de diertjes. Eten bleef een strijd en ga zo maar door.
Ik trok mezelf terug in mijn hoofd en dat was de giftigste plek voor mij. Maar ik leek gevangen. Eigenlijk was ik me er wel van bewust maar ik vond maar niet de kracht om eruit te komen. Ik probeerde hypnotherapie. Eerst bij een man, waar ik al was geweest vlak voordat ik aan mijn chemo begon. Maar na enkele sessies werd de onrust in mijn lichaam alleen maar erger. We besloten dat ik naar een collega zou gaan. Een vrouw. Het zou misschien beter gaan omdat mijn onderbewuste liever met een vrouw werkt dan met een man. Dat leek ook even beter te gaan. De connectie ging veel beter, maar het bleef niet duren.
Pas in november leek het ietsje beter te gaan. Ik deed enkele baby stapjes. Bart zijn verjaardag kwam eraan en Kerst. Het werd donkerder buiten en we versierde de tuin met honderden lichtjes, wat heel sfeervol was als we ‘s avonds de hondjes uitlieten. Het haardje ging aan en we keken leuke films op Netflix.
Het gaf me net even iets meer ademruimte, en ik merkte dat ik weer van sommige kleine dingen kon genieten. Dat was fijn, want een gevecht leveren met jezelf is erg vermoeiend.
Dus vol goede moed gingen we het nieuwe jaar in.
Maar op dag 5 kregen Bart en ik een onverwachte en snoeiharde klap te verwerken waar we allebei een paar weken door gevloerd bleken.
Volledig buiten onze schuld waren al onze spaarcentjes weg. Alles wat we opzij hadden gezet de afgelopen 15 jaar was weg. Bart had het echt goed geregeld allemaal. We hadden erop gerekend om van dat geld te kunnen leven na Bart zijn pensioen.
Nu hadden we alleen nog wat er op onze rekening stond.
Ik ga er uit respect voor Bart niet dieper op in, maar het komt erop neer dat we allebei werk moeten zoeken en zo snel mogelijk moeten verhuizen.
Ik, met een lijf dat niet in staat is buiten de deur te werken, en Bart met zijn 71 jaar die opnieuw op zoek moet naar werk. Ook zijn lichaam is natuurlijk niet meer zo fit na alle ellende dat het heeft moeten doorstaan (en nog steeds) na zijn slokdarm kanker. Het breekt mijn hart dat hem een fijn pensioen ontnomen is.
We wisten natuurlijk al lang dat we hier, op het mooiste plekje van België weg moesten. Het huis is véél te groot en buiten krijgen we het ook niet meer bijgehouden. Maar om nu ineens weg te MOETEN, en op zoek naar werk te MOETEN gaan was wel even een shock van heb ik jou daar.
We zijn vrijwel direct in actie geschoten. Mijn hoofd moest nu aan heel andere dingen denken. Mijn gevoel van vrijheid en rust was op slag weg dus de tranen vloeiden bijna dagelijks. Op zich was dat goed want het hele afgelopen jaar had ik niet eens de energie om te huilen. Dus dat ik nu huil is goed, en waarschijnlijk niet alleen om die verdomde 5e januari, maar ook vanwege het feit dat er weer gevoel vrijkwam (zij het negatief). De tranen vloeiden ook voor de Sofie die maar niet uit die donkere diepte kon komen, en voor de stress die zowel Bart als ik kunnen missen als kiespijn.
Uiteraard staat alles vandaag in perspectief. Er is oorlog niet zo ver van ons. We worden geconfronteerd met afschuwelijke beelden, en ik huil nu ook voor de mensen die in zo’n angst moeten leven, of die vluchten met alleen een telefoon en een plastic tasje, gescheiden van hun echtgenoot, en soms ook verscheurd door onbegrip van Russische familie.
Wij hebben eten, drinken, een dak boven ons hoofd, en zijn niet getraumatiseerd door sirenes, luchtalarmen, bloed, doden, verwoeste huizen en angst van het hoogste niveau. Dus we mogen onszelf gelukkig prijzen. En dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Bart zoekt werk en heeft al enkele gesprekken gehad om bij callcenters te werken. Maar Bart moet eigenlijk van thuis uit kunnen werken.
Ik moet ook van thuis uit werken. Wat kan ik nu eigenlijk met een lichaam dat niet wil? Schrijven, dat is wat ik kan. Dat is zelfs iets wat ik leuk vind! Maar het afgelopen jaar was er niets om te schrijven, tenminste niet iets dat mensen nou gezellig willen lezen. Toch hebben we besloten om een website te maken, een blog. Er zullen stukjes op komen uit mijn leven. Het gaat ook gewoon De wereld van Sofie heten. We zijn nu bezig om die te maken. Twee leken die een website maken kost veel tijd en energie. We hebben dan ook besloten dat we er 2 uur per dag aan werken. Meer kan mijn lijf ook niet aan. Ik wil proberen een beetje geld te verdienen met mijn website door ‘affiliate marketing’ doen. Er komen soms links op naar winkels. En als een lezer van mijn blog na het lezen doorklikt op zo’n link en iets koopt, krijg ik een klein percentage.
Ondertussen ben ik naarstig op zoek naar een nieuw huurhuis. Maar dat is moeilijk, verdrietig en zwaar. Waar vind ik ooit nog die ongerepte natuur om ons heen? Ik heb die visuele vrijheid nodig om me veilig te voelen. We hebben dieren en die gaan mee, hoe dan ook. Maar waar gaan we naartoe? En hoe moet dat met de verhuizing? Mijn lieve vriendin Sandra is mijn held. Zij heeft het in haar hoofd allemaal geregeld. Ik leun op haar. Wij allebei. Want zelf kunnen we het niet.
We proberen dingetjes te verkopen, al lukt dat niet geweldig. Ja, een gietijzeren poffertjespan, die hebben we wel verkocht!
Ik weet dat er ergere dingen zijn in de wereld, écht!
Toch hebben we het zwaar Bart en ik. En ik kon niet anders dan dat aan jullie te laten weten.
Maar ik ga door met schrijven, en voor Bart hebben we ook een mooi concept, daarover later misschien meer. Er zal in ieder geval weer een hoop zijn waar ik over kan schrijven.
Ik strijd nu niet meer alleen tegen mezelf. Nu strijden Bart en ik samen een strijd.
Ik las laatst de volgende quote:
“Het volgende hoofdstuk in je leven zou door nieuwe inzichten en persoonlijke groei zo maar eens verrassend mooi kunnen worden.”
