In 2005 leerde ik je kennen lieve schat. Je zat in een piepkleine tuin met allemaal grote honden om je heen. Je was de jongste. We hadden je gezien op marktplaats, we vonden je prachtig en wilde je zo snel mogelijk ontmoeten om te zien of het klikte. Toen we je bezochten tussen al die grote en dominante honden, op een postzegel aan ruimte voor 11 van jullie (jullie mochten niet binnen in huis) moest ik wel even slikken. Ik zocht je tussen al dat lawaai en vond je tegen een deur liggend. Je tong hing uit je bek, er zat een zwarte vlek op. Je keek me aan met die prachtige hazelnoot ogen en ik voelde vanbinnen: ‘jij bent het, mijn ziel heeft jouw ziel gevonden’. Ik was stapelverliefd om mijn eerste Duitse Herder.
Onze labrador die zéér ongeduldig in de auto wachtte op ons, bleek op slag verliefd op je (wat achteraf gezien ook niet vreemd was, want je bleek loops). Jullie waren twee handen op één buik. Jessie heeft je geleerd dat je bij ons wél binnen mocht, dat je een eigen slaapplaats had en dat je mijn aandacht alleen hoefde te delen met Bart en Jessie, en wij waren allemaal verliefd. We waren een écht gezin. Zeker toen je nog een broertje kreeg: Falco. Als Bart weg moest voor zaken of voor boodschappen zei hij áltijd tegen je: “Goed op het vrouwtje passen, hè meid!” En gaf je een aai over je bol. Je had het begrepen.
En dat heb je járen en járen gedaan. Je hebt je werk bloedserieus genomen en bent nooit verder dat drie meter van mijn zijde geweken. Je was niet van het uitgebreid knuffelen want dat was jouw taak niet. Jij moest op het vrouwtje passen en dat deed je met hart en ziel. Je lag met je koppie naar mij gericht, 3 meter van me af, waar ik ook was. Je observeerde me en begreep me zonder woorden. En ik jou. Je was de makkelijkste hond in de héle wereld om van te houden. We hadden een fantastisch leven met jou. Je hebt me zoveel geleerd. Ik ben een beter mens door jou lief moppie. Je heette Senna, maar je was, liefkozend, ‘mijn moppie’, en je luisterde feilloos naar beide namen.
Je werd een dametje op leeftijd met je langzaam aftakelend lichaam, en ik koesterde je. Je koppie werd wat grijzer en ik ging nóg meer van je houden, van elk afgestompt tandje, van elke afgebroken snorhaar, van je bijzondere manier van lopen omdat niet alles meer meewerkte. Ik riep wat harder zodat je me ook hoorde en ik snoof elke dag diep in je pels omdat je geur me rust gaf. Het leven was heerlijk!
Tot ik borstkanker kreeg. De diagnose veranderde me in één dag in een minder vrolijk vrouwtje die in geen tijd een operatie kreeg, verdrietig was, angstig was, ziek was, niet meer met je kon spelen. Nadat ik de diagnose kreeg pakte ik met twee handen je dikke kraag vast en verborg mijn gezicht in je vacht. Ik huilde en huilde en zei: “alsjebliéft lieve schat, laat me niet alleen, hou alsjeblieft vol, ik kan dit niet zonder jou, moppie”.
En jij, trouw als je was, deed dat. “Goed op het vrouwtje passen, hè meid”, gonsde het ongetwijfeld door je hoofd. “Laat me niet alleen moppie, ik kan het niet zonder jou”........
En zo heb je volgehouden. Tijdens de operatie, de chemo, de bestralingen en tenslotte de hormoontherapie. We hoopten dat het snel beter ging na de bestralingen maar de hormoontherapie was mijn nekslag. Ik kon bijna niets, moest veel rusten. Mijn spieren en gewrichten deden erg veel pijn. Ik raakte depressief, maar ook omdat ik jouw lijfje zag afzien (je was inmiddels dik 14).
Jij, die je hele leven voor mij had gezorgd, was er niet goed aan toe. En hoe hard je je best deed, ik zag het aan alles.
Jij deed zó je best, maar je lijfje wilde niet meer. Het was tijd om de zware beslissing te nemen. Ik besloot, simpelweg omdat ik dat kon, omdat ik het niet meer aan kon zien dat je zo leed, een einde te maken aan je leven in dat pijnlijke lijfje.
Ik loog tegen je en zei: “Het vrouwtje is nu sterk genoeg, ik kan het zelf weer. Falco en het baasje helpen me vanaf nu...”
Het is tijd dat jij rust krijgt, dat je pijn verdwijnt en dat je weer je zotte zelf wordt. Je hebt geen idee wat je voor ons hebt gedaan. Een hond, zó trouw, zó lief en zó diep verankerd in mijn ziel, die ontmoet je maar één keer in je leven. En voor mij was dat jij.
Alles in mij schreeuwt en alles in mij huilt. Ik wil je niet kwijt....
Maar ik maak de beslissing voor je lieve schat. Jij hebt een geweldig leven gehad en je verdient een waardig afscheid. En daarmee mag ik niet aan mezelf denken, maar aan jou. Wat is het beste voor jou....
Dus laat ik je gaan lieve, brave, trouwe, zotte Herder. Jij hebt je hele leven voor mij gezorgd, nu is het mijn beurt om voor jou te zorgen.
Je maakte het me niet makkelijk. Je had je infuus al in je pootje bij de dierenarts, maar plots krabbelde je overeind en liep naar de deur. Je keek om naar mij. Je wilde naar huis. Je keek me lang, recht aan, met diezelfde trouwe, lieve mooie hazelnoot kleurige ogen die ik 13 jaar, elke dag zag. Ik zag in je ogen dat je wilde zeggen: “Ik ben nog niet klaar, jij bent nog niet beter, ik ben de enige die goed voor je kan zorgen, alsjeblieft… doe dit niet, ik hou van jou vrouwtje, ik wil bij je blijven”.
Ik liep naar haar toe en pakte haar kraag vast en fluisterde: “Ga alsjeblieft lieve schat, ik verlos je van je lijf, maar jij gaat nooit weg. Je zult áltijd bij me blijven en van waar je ook bent, mij kracht geven en over me waken”.
Je zakte ter plekke door je pootjes. Uiteindelijk mocht ik je weer terugbrengen naar de dierenarts die geduldig wachtend, op haar knieën op de grond zat. Ik ging voor je koppie zitten en bleef je aankijken, kroelend door je vacht. Ik was kalm en jij uiteindelijk ook.
Mijn hart ligt, 6 maanden later, nog steeds in stukjes. Niet alleen mijn hart maar ook dat van het baasje. Ik kon het niet opbrengen eerder over je te schrijven. Het doet zo zeer je niet meer te kunnen zien en aaien.
Maar moppie, heb je het gezien? Het werkt!
Jij geeft me kracht, jij bent er voor mij, ik voel jou! En het gaat beter, ik voel me sterker. Sterker dan ooit.
Dank je moppie, dat je mij uitgekozen hebt indertijd. Ik had je nodig, en jij mij.
