Zoals elke nacht loop ik, met een klein lampje op mijn hoofd, het laatste poeprondje. Het is stil buiten en mijn Duitse Herders volgen onzichtbare sporen in de wei en doen hun laatste behoeften. Maar ineens zie ik Irati als een dolle door de wei schieten met iets van een rare, natte, bruine tennisbal in haar bek. Ik schijn mijn lullig lichtje in haar richting en knijp mijn ogen tot spleetjes om te zien wat ze in haar bek heeft.
Het balletje heeft stekeltjes? Wij hebben geen balletje met ste....
Irátiiiiiiiiiiii LOS! Haar naam echoot door het bos. Irati vindt het een keileuk spelletje en springt en danst door de wei. “Ik heb lekker iets wat jij niet hebt” zie ik in haar oogjes.
Ze scheurt van links naar rechts terwijl mijn hart stilstaat en ik denk aan dat hummeltje dat tussen de (gelukkig mega scheve) tanden van Irati meedeint op haar vrolijke pasjes.
“Los Irati, los!” brul ik naar haar en ik hoor mijn eigen boze stem weer ongepast door de stille nacht sneren. Ze is niet in het minst geïnteresseerd in wat ik van haar wil, en ze doet er nog een schepje bovenop. Ik heb Andra aan de riem vast want voor haar is de wei één groot koud buffet van zand, vogelpoepjes, konijnendrolletjes, grasworteltjes en eikeltjes. Bovendien ziet ze geen steek en loopt ze alleen naar voren als ik mijn lichtje voor haar op de grond schijn en ze, soort van, ziet waar ze kan lopen. Maar mijn lichtje schiet alle kanten op om Irati te kunnen volgen. Ik ren achter Irati aan en struikel over Andra die stilstaat omdat ze geen lichtje meer ziet.
Op de meest boze toon gooi ik uiteindelijk in vloeiend Russisch een duidelijke boodschap de wereld in, en toen liet ze haar ‘prijs’ op de grond vallen. Ik ren, voor de tweede keer struikelend over een totaal verdwaasde Andra, naar het bolletje op de grond en schep het voorzichtig op met mijn handschoenen. Het is een jong egeltje dat zich oprolt als ze mijn lichtje ziet. Zo blijft ze even liggen terwijl ik in tien passen, een volkomen verbaasde Andra met me meetrekkend, bij de keuken ben. Daar staat Bart me op te wachten. Hij had mijn Russisch binnen gehoord en kwam toch maar eens kijken. Ik duw de riem van Andra in zijn handen terwijl het bolletje in mijn hand zich langzaam ontspant. Er verschijnt een ontzettend schattig kopje dat nieuwsgierig om zich heen begint te kijken. Ik onderzoek haar terwijl Falco en Irati ongeveer óp mijn voeten zitten en met glanzende oogjes en hun neuzen dichtbij het lieve egeltje ‘mee willen onderzoeken’. Ze lijkt gelukkig helemaal in orde, oef....
Na een fotoshoot zet ik haar, onder grote interesse van Falco en Irati, aan de andere kant van het hekwerk, tussen een hoop blaadjes. Maar ze is niet geïnteresseerd in de berg blaadjes, ze gaat enthousiast weer op stap. Ik hoor alleen nog maar het diepe gesnuif van Falco en Irati die haar proberen te volgen aan de andere kant van het hek, in de weer stille rustige nacht.
