Wij hebben bezoek. Mijn schoonmoeder komt een weekje logeren. Daarna gaat ze voor het eerst in jaren mee op vakantie naar Frankrijk, met haar dochters. Ze is 86 jaar. Ze komt zeker 2 keer per jaar logeren en soms komt ze tussendoor ook nog eens. Ze is een schattig omaatje, met een schattig stemmetje. Ze is een geboren en getogen Antwerpse, en wij noemen haar: Moeke.
Ze komt dus niet vaak, maar de honden kennen haar goed omdat ze altijd een poosje blijft. Moeke heeft pralinekes meegenomen, maar ook 6 grote tassen met spulletjes. Bart en ik sjouwen die de trap op naar haar slaapkamer. Na een lekker kopje koffie gaat ze de pralinekes halen die ze voor ‘ons Sofieke’ heeft meegenomen. Ze is anderhalf uur weg, maar komt uiteindelijk met een grote zak weer terug naar beneden. Ik krijg mijn pralinekes, en de pillendoosjes (‘lundi’ tot en met ‘dimanche’, ze blijft tenslotte een Antwerpse) komen zoals gewoonlijk weer op het aanrecht te staan. Haar brei komt tevoorschijn, haar puzzelboekje met pen, haar bril en haar roze portemonneetje. Ons Moeke heeft veel problemen met haar kortetermijngeheugen. Dat hadden we de vorige keren al gemerkt, maar het gaat hard achteruit.
“Mogen d’hondjes ook een pralineke?” Vraagt Moeke. Mijn hart slaat over, maar ik vertel heel rustig dat chocolade niet goed is voor de hondjes en dat ze er erg ziek van worden, en dat je dat dus beter niet aan hondjes geeft. Ik grapte er nog achteraan dat pralinekes eigenlijk speciaal voor ‘vrouwtjes’ zijn gemaakt. Ik maak nog een kopje koffie voor ons en maak het pakje pralinekes open. Heerlijk zien ze eruit!
“Mogen d’hondjes ook een pralineke?” Vraagt Moeke opnieuw. Ik leg geduldig uit dat chocolade niet goed is voor de hondjes, dat ze er erg ziek van worden, dus dat we dat beter niet kunnen doen. “O, ja? Da wiestekik ni”, zegt Moeke. Moeke is diabetisch, en eet nooit iets met suiker. Ze houdt dat heel goed vol, en ik kan je niet uítleggen hoeveel respect ik daarvoor heb, want ik zou mijn chocolade nóóit kunnen laten. Thee zonder suiker: vies, koffie zonder suiker: vies. Iets lekkers bij de koffie: móet zoet zijn. ’s Avonds op de bank voor de tv met mijn ice-tea zero: daar moét een boucheetje (of 2) bij, anders kan ik niet ontspannen en afschakelen. Moeke drinkt dus anderhalve liter Spa rood op een dag, en af en toe een koffie. Nu was ik een paar dagen geleden bij de Colruyt om boodschappen te doen. Ik had al veel lekkere hapjes voor Moeke gekocht: kaasjes, worstjes, chips en pinda’s en zo, toen ik bij de afdeling frisdrank kwam: 24 blikjes cola voor Bart en 48 blikjes ice-tea zero voor mij, da’s kei goedkoop daar. Ik ging op zoek naar Spa rood want ik had thuis nog maar één fles staan. Maar Spa rood kon je alleen in een pak van 16 flessen kopen. Ik kreeg dat ding met geen mogelijkheid op mijn winkelwagen geleurd, dus ik besloot Chaudfontaine te kopen. Die waren met 6 verpakt. Ik denk: water met bubbeltjes is water met bubbeltjes. Ik schenk een glas Spa rood voor Moeke in en Bart zegt: “Moeke vanaf morgen ist Chaudfontaine”. Ze doet alsof ze vreselijk geambeteerd is en zegt: “Ik sta op Spa”. Bart schiet in de lach, hij weet dat dat een slogan voor Spa was, heel vroeger. Ik zeg prompt: “vanaf nu is het: Ik leef mondain met Chaudfontaine! (Ben ik goed?) Moeke ligt plat van het lachen, ze draagt al jaren geen gebitje meer van boven en dat ziet er schattig uit.
“Zeg Sofiéke, mogen de hondjes een pralineke?” Vraagt Moeke. Ik zeg dat chocolade niet goed is voor de hondjes, dat ze daar erg ziek van worden en dus kunnen we dat beter niet doen. Ik loop de keuken in en zet de pralinekes, de boucheetjes, de mars, de Lions, de after-eight, de M&M’s en voor de zekerheid de hagelslag en de Nutella in de hoogst mogelijke kast weg. Ik pak een bakje met hondenkoekjes en zet deze midden op de tafel. “Deze mogen ze wel Moeke, als u ze iets wil geven, alleen deze koekjes, goed?” Ja, dat was goed.
Onze honden weten dat als Moeke er is, ze zich prima van de domme kunnen houden wat betreft structuur en regeltjes. Het motto wordt: “eerst proberen, dan nog eens proberen, dan nog eens aandringen en als dat niet lukt, uitgebreid gaan liggen mokken in de mand”. Ze weten dat Moeke dan tegen míj gaat mopperen, uit naam van de hondjes: “ja, maar vrouwke, wij hebben net zo’n zin in een nootje. Eén nootje kan toch ginne kwaad?” Daar sta je dan… Ik leg voor de zoveelste keer geduldig uit dat onze hondjes geen nootjes en chips eten. Daar worden onze hondjes ziek van, want die krijgen alleen maar brokken en varkensoren en runderpezen. “Och geer…”, zegt ze. Ik zeg heel beslist: “nee Moeke, onze hondjes mogen echt geen menseneten”. Er volgt een veelzeggende stilte….
De honden volgen Moeke overal, ik ben totáál niet meer belangrijk. Ze kletst de hele tijd, ook als er niemand in de buurt is, en ze vindt het geweldig dat die 3 grote loebassen achter haar aanlopen en om haar heen gaan liggen. Ze vertelt hele verhalen, en de honden liggen met scheve kopjes aandachtig te luisteren. Ik vind het een leuk gezicht en voor haar is het een heerlijke afwisseling. Ze woont nog alleen en ze voelt zich vaak eenzaam. Hier niet en dat doet haar duidelijk goed.
Moeke besluit in de woonkamer te gaan zitten want ze wil de aankomst van De Tour zien. Ze kan als geen ander breien, kletsen en tv kijken tegelijk. Ik zet een nieuw glaasje Spa rood naast haar neer en een bakje met chipjes en nootjes. Blij kijkt ze me aan. Ik zeg: “geniet er maar van hè Moeke” en ik ga de barbecue voorbereiden in de keuken. Ik maak de salade, en rijg de sateetjes terwijl het tot mij doordringt dat het wel héél stil is in huis. Ik was snel mijn handen, loop richting de woonkamer en kijk voorzichtig om de deur.
Moeke zit op de bank, met onze 3 honden netjes zittend voor haar. “Eéntje voor jouououou… ééntje voor jouououou… én ééntje voor jouououou”. Eén voor één voert ze de honden een chipje. Vervolgens een nootje. Ze volgen met hun ogen haar hand terwijl die van- en naar het chips bakje gaat. Het kwijl druipt op de grond. Ik draai me terug en ik ben boos dat ze nu toch mijn honden menseneten geeft. Ik weet zeker dat ze weet wat ze doet, ik moet alleen gewoon slimmer zijn. Vanaf morgen krijgt ze voor de televisie blokjes kaas en knakworstjes dat kan tenminste geen kwaad. Punt uit!
Omdat ons Moeke al 86 is, diabetisch is, en een slecht hart heeft, slikt ze enorme hoeveelheden pillen. Drie keer per dag bij het eten. Dus ‘s avonds bij de barbecue ook. Bart schudt ze uit het bakje ‘samedi-nuit’ in haar hand en ze pakt het glaasje Spa rood. Ze gooit haar hand naar haar mond en de helft van haar pilletjes tikt stuiterend achter haar op de tegelvloer van ons terras. De honden vliegen op, kijken mij aan (ze weten het verdomt goed!) en ik trakteer hen op de meest boze blik uit de geschiedenis. Ze zakken gedwee weer terug op de grond en ik begin de pilletjes op te rapen. Jessie, de labrador, zijn oogjes glinsteren terwijl hij mij nauwlettend volgt. Ik geef ze terug aan Moeke, die zich verbaasd afvraagt waarom we haar niet alle pillen in één keer gegeven hebben. Ze krijgt die makkelijk in één keer doorgeslikt hoor, zegt ze. Ik vraag me af wat een insuline pilletje met mijn labrador doet, of een hartritmestoornis-pilletje met mijn herder. Ik wil het niet weten!
