Op verzoek van velen het vervolg van mijn BMW-ervaring. Vanmorgen heb ik een afscheidsrondje gemaakt met mijn o-zo-geliefde BMW X3. Ik heb haar meegenomen naar Nederland en we hebben samen, zwevend over de autobaan, luidkeels voor de laatste keer “Alles is liefde” gezongen onderweg terug naar huis. Ze was een kanjer. Maar nu was het ogenblik aangebroken dat we afscheid moesten nemen. Voor de aller-allerlaatste keer reed ik naar de garage met mijn auto. Eenmaal bij de garage heb ik de laatste spulletjes in mijn tas gestopt en heb ik de papieren uit het dashboardkastje gehaald. Bart was al binnen en in stilte, met een krop in mijn keel heb ik mijn X3 bedankt voor haar liefde en haar vriendschap.
Ik liep de showroom in en mijn ogen vlogen snel over de modellen die daar stonden maar er stond geen rode auto. Gelukkig maar want ik wil mijn nieuwe X3 eigenlijk nog niet zien. Eerst moet het papiergedoe geregeld worden en braaf ga ik aan het bureautje zitten van de meneer van de afleverdienst. Ik krijg een glaasje water en Bart een kopje koffie. Papieren oude auto, verzekeringsbewijs, bewijs van dit en bewijs van dat, kopietje maken zus en kopietje maken zo, en zo kropen de minuten voorbij. Ik stond op ontploffen maar deed alsof ik elke dag van het jaar een auto kocht en bleef kei-relaxed zitten. Uiteindelijk was het dan zover. De aflevermeneer vroeg of het goed was dat we naar de auto gingen zien. Glimlachend maar heel ontspannen zeg ik voorzichtig dat ik toch wel een beetje popel. Hij knikt lachend en zegt: “kom maar mee”. Ik volg hem als een schaduw maar hij stopt even bij de receptie. “Dan moeten we hier toch nog eventjes iets verrekenen, want wij hebben de rekening van de nummerplaten voorgeschoten”. Bart wilde die betalen, maar het pinautomaatje werkte steeds niet, dus gingen we op zoek naar een kastje dat ons geld wel wilde hebben. In de tussentijd dwong ik mezelf niet naar buiten te kijken want dan zou ik haar misschien al zien. Dat klinkt een beetje raar, maar ik wil het verrassingseffect zo groot mogelijk hebben, en wilde haar pas zien als ik voor haar zou staan. Ik wilde mezelf dus verrassen. Eindelijk was de betaling gedaan en één uur en 24 minuten later dan we aangekomen waren, liepen we naar buiten.
Ik moet zeggen, dat hadden ze fantastisch gedaan daar bij de dealer. We liepen naar een grote hal met 2 enorme roldeuren. De aflevermeneer zei: “hij staat al voor je klaar, achter de roldeur” en duwde op een afstandsbediening. De deur rolde tergend langzaam naar boven en stukje bij beetje kwam mijn bloedmooie, supersexy en grote rode BMW X3 tevoorschijn. Ik wist niet wat ik zag! Wat een plaatje! Ze is nog mooier in het echt, dan in het boekje. WAUW!! Dat was absoluut één uur en 24 minuten wachten waard! Ik liep er omheen en bekeek alles aan haar. Verwachtingsvol keken de aflevermeneer en Bart naar mijn gezicht, maar ik had het gevoel dat mijn mondhoeken inscheurde, ik kon met geen mogelijkheid de smile van mijn gezicht halen. Ongelofelijk! Was dit echt mijn auto nu?? “Hij is wel een beetje groter dan de andere auto hè?” zei ik tegen de aflevermeneer. "Ja, dat klopt”, zei hij.
Bart zei: “ga je haar nu wél een naam geven?” Natuurlijk kreeg deze bloedmooie auto een naam. Ik keek naar haar kentekenplaat en zei: “Flo, ze gaat Flo heten”. Mijn kentekenplaat begint met 1- FLO. Alle snufjes werden uitgelegd en toen ik voor het eerst instapte wist ik weer niet waar ik moest blijven van enthousiasme. De spiegels zijn zo groot als bij een bestelbusje, dus ik kreeg het al een beetje benauwd. Flo is een stukje groter dan mijn oude auto en ik werd een beetje onzeker. Met mijn oude auto racete ik als een volleerd coureur door de kleinste straatjes, maar met Flo moet ik toch oppassen. Bart zei dat ik daar vast snel aan gewend raak, en dat hoop ik dan maar.
Ik zwaaide naar de aflevermeneer en we vertrokken naar huis. Daar reed ik dan, op de autobaan. “Je mag best iets meer naar rechts rijden hoor”, zei Bart, “zo dik ben je nu ook weer niet”. Het was een fantastisch gevoel! Ik had nooit kunnen weten dat het zo geweldig was. Eenmaal thuis heb ik Falco (die in zijn broek deed voor de grote rode auto op de oprit) langzaam laten wennen aan Flo. We hebben samen een poosje in de achterbak gezeten met de klep open.
Met grote tegenzin zijn we naar binnen gegaan, je kunt moeilijk de hele avond op de oprit blijven staan kijken. Morgen ga ik Flo inrichten met allerlei Sofie-dingetjes, en dan gaan we samen onze eerste rit maken. Flo en ik. Ik heb er zin in!
