Verhuizen is eigenlijk altijd leuk geweest voor Bart en mij. Van leven uit de auto (helemaal in het begin), naar een kleine vakantiewoning, naar een boerderijtje in de heerlijke plaats Baarle-Nassau, naar een prachtige woning op een heuvel, uitkijkend over een groot dal in Wallonië, naar het grote huis in het bos waar ik verliefd werd op het dorp Meerhout (wellicht dankzij de mensen die ik heb leren kennen). Telkens werd ons leven mooier en keek ik uit naar de leuke huizen waar we met ons hebben en houden telkens weer naartoe verhuisden.
Maar door onvoorziene, eigenlijk criminele omstandigheden
raakten wij al het geld kwijt waar Bart de afgelopen jaren zó hard voor gewerkt
heeft. We moesten verhuizen. Het huis veel te groot en veel te duur. We hadden geen
tijd om na te denken en moesten zoeken naar een goedkoper en kleiner huurhuis.
Vele huizen en appartementen hebben we gezien. Tot het moment kwam dat we geen
tijd meer hadden om nog te wachten op een huis waar ik me op zijn minst een
klein beetje op kon verheugen. We waren al eens gaan kijken bij het huis waar
we nu wonende, maar alles in mij schreeuwde néé, niet dit huis. Dit kleine
huisje met een drukke weg aan de voorkant en de snelweg die je ziet en vooral
hoort vanuit het tuintje.
We moesten bijna 80 procent van onze meubels en spulletjes
wegdoen.
“Ja maar dat heb ik van mijn ouders gekregen, van mijn oom, mijn neefje, mijn
vriendin…”
Bijna 12 jaar hebben we in Meerhout gewoond. Zálige jaren. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we in 2015 en in 2017 serieus gezocht hebben naar een leuk huis om te kopen. Kleiner, maar gezelliger. En toen werd ik ziek…
Vervolgens hebben we nog bijna 5 jaar in het huis gewoond, simpelweg omdat ik niet in staat was om een grote verhuizing te doen.
Dus we wilden al een paar keer weg, ondanks het huis in het bos in Meerhout.
En nu wonen we in een huis waar ik (nog) helemaal niet gelukkig van wordt. Het voordeel is dat het zonnepanelen heeft en een warmtepomp en we dus geen last hebben van de hoge kosten van gas of elektriciteit. De grootste reden om toch dit huis te kiezen. We moeten tenslotte zoveel mogelijk besparen.
De stress en het verdriet om het achterlaten van het veel te grote en veel te dure en eigenlijk ook slecht gebouwde huis, voor een kubus met zonnepanelen was immens. Ik had me op zijn minst willen kunnen verheugen op mijn nieuwe huisje, zelfs dat was niet het geval. Ik was enorm verdrietig.
Maar ik heb me gerealiseerd dat het wellicht niet aan dit huisje ligt, maar aan de 12 jaar prachtige herinneringen die kleefde aan het huis in het bos in Meerhout.
In Meerhout waren we 7 jaren zorgeloos. Het bos met haar reetjes, hertjes, vossen, fazanten, buizerds, valken, prachtige bomen, onze eik en de rust waarover we ons elke dag nog verwonderden ga ik missen. Onze kippen en kuikentjes, onze caviaatjes en hun baby’tjes, onze konijnen en hun vele jongen, maar vooral onze drie musketiers en Andra en Irati, die tijd is voorbij. Alle zalige momenten die jullie hebben kunnen lezen in mijn verhaaltjes met mijn dieren, mijn lieve Bart, mijn schoonmoeder, de zwembadjes die ik zelf maakten voor onze honden. Ik ging naar de hondenschool en maakte vrienden. Bart en ik trouwden in 2013 in Meerhout. Ik kreeg rust en ruimte en mijn creativiteit kwam boven borrelen. Ik ging schrijven, schreef twee boekjes, maakte knuffels voor kindjes, Dream catchers. Ik was jong, mooi, gezond en fit. Bart en ik gingen naar Scandinavië op vakantie. Bart werkte veel en was vaak weg. Ik danste met de honden door de woonkamer op harde muziek. Ik reed naar mijn ouders voor heerlijke koffie en lunches en mijn moeder en ik gingen heerlijke boodschapjes kopen in Nederland. Mijn hart liep over van liefde voor Bart en onze diertjes en ik vond dat ik het mooiste leven leidde, dankzij de inspanningen van Bart, die genoot van zijn vrolijke, creatieve, empathische vrouw. Hij zei vaak: “het maakt niet uit waar ik woon, thuis is waar jij bent. Zolang jij bij mij bent, ben ik de gelukkigste man in de wereld. Ik zal altijd voor je zorgen en bij mij ben je veilig”.
Toen werd ik ziek. Een gruwelijk jaar volgde waarin Bart zich machteloos voelde. Hij zorgde en verzorgde mij als geen ander. Met zoveel liefde en geduld. In die tijd merkte we dat het huis te groot werd, de tuin ook. We konden het niet meer bijhouden. Ik werd depressief wat het nóg moeilijker maakte voor Bart. En toen ik daar nét uit aan het klimmen was, verloren we op een dag, ineens, al ons zuurverdiende geld. Als het grote huis al een uitdaging was, werd het nu een blok beton aan onze nek. Bovendien verloren we plots onze Spaanse furie Irati en werd het ook nog eens heel leeg en stil in huis, na 16 jaar hondjes om ons heen…
Nu wonen we in een huis dat we niet leuk vinden, niet gezellig vinden. Alle herinneringen van onze gelukkige en vooral ook gezonde jaren met onze drie musketiers en onze Spaanse Donna’s liggen in dat grote huis in het bos in Meerhout.
Die tijd is over. Voorbij…. En ik ben daar nu verdrietig om. Heel erg zelfs.
Ik moet die tijd in het huis in het bos in Meerhout natuurlijk ook niet gaan verheerlijken want we waren al twee keer van plan te verhuizen. Ik ben er ziek geworden en ben nog geen stap beter. Mijn lichaam is gesloopt. Niet alles was mooi.
We sluiten een periode af en beginnen een nieuw hoofdstuk in ons leven waarbij we zuinig zijn, geen cadeautjes kunnen kopen voor geliefden of elkaar. In een huis dat we niet gezellig vinden. Ik neem afscheid van die mooie zalige begin-tijd in het grote huis in het bos in Meerhout en ik moet erg wennen aan dit nieuwe leven waarin Bart keihard moet werken terwijl ik hem zijn pensioen zo had gegund, en de rust en de zorgeloosheid. Moet Bart werken tot hij er dood bij neervalt? Kan ik de komende jaren meer werken dan ik nu kan, zodat Bart kan stoppen met werken?
Op 6 januari heb ik de deur achter me dichtgedaan van het grote huis in het bos in Meerhout. Ik heb heel hard gehuild om alle bovenstaande redenen. Maar we moeten ervoor gaan. We moeten vertrouwen hebben dat het beter wordt en dat we dit huis gaan waarderen. Geloven dat we hier weer gaan lachen en plezier hebben. En rust. Dat ik beter word en dat er een balans komt (en misschien, hopelijk, ooit weer een hondje want het is stil in huis).
Ik denk dat Bart gelijk heeft. Thuis is waar Bart is, in welk huis dat dan ook is. Onze liefde is zo sterk! Daar is niets aan veranderd. Zolang Bart naast me zit, is alles goed, kómt alles goed. Daar moet ik op vertrouwen. Zo is het de afgelopen 17 jaar ook gegaan, waar we ook woonden.
