Ik zie mijn tranen op de koele tegeltjes
vallen, als ik mijn hoofd buig om nog een laatste keer mijn gezicht te begraven
in je dikke kraag. We liggen samen op de grond bij een dierenarts waar we één
keer eerder zijn geweest toen je zo ziek was. Ik heb gisteren besloten om jou
weer mee te nemen naar deze vriendelijke en kundige man, om een einde te maken
aan je miserie.
Ik had me zó voorgenomen om je niet mijn verdriet te laten zien, want waarom
zou ik tranen laten zien als jij niets anders in je leven deed dan mij blij
maken?
Mijn lieve zotte labrador…
Jij had het op je genomen 10 jaar geleden, om mijn tot dan toe hond-loze leven,
in je ééntje goed te maken.
Het ging in die tijd niet zo heel goed met mij. Ik was aan het bijkomen van een
hele nare periode en had moeite om te eten. Bart besloot dat het een goed idee
was om een hond in huis te halen. We gingen naar verschillende asielen, op zoek
naar een Duitse Herder. We zagen veel hondjes die een tweede kans verdiende,
maar geen Duitse Herder. Toen we bij het asiel in Genk aankwamen en we langs de
hokken liepen, viel mijn oog op jou. Je was me toch boos! Je sprong agressief
blaffend tegen de tralies op om kenbaar te maken dat je niet happy was, waar je
zat. Ik vond je prachtig! Ik doorzag je heus wel.
We vroegen aan de meneer van
het asiel of we jou eens mochten ontmoeten. De meneer zei nog aarzelend: “Weet
u dat wel zeker?” Maar ik wist het zeker.
Het was een perfecte ontmoeting! Jij was een geweldig lieve, zotte, dolle,
energieke en vooral vrolijke labrador. Ik viel als een baksteen voor jou, en
jij ook voor mij. Je liet al je trucjes zien en rende door de tent alsof je
jezelf uit alle macht wilde verkopen. Maar dat was helemaal niet nodig, want ik
was al verliefd. De keuze was snel gemaakt, en nog voordat we het alle drie
goed en wel besefte, zat je bij ons achterin de auto, op weg naar huis. Je kon
niet ophouden met janken, zo blij en enthousiast was je.
Ik noemde je ‘Jessie’.
Jij bleek, buiten de geweldige zorg die ik van je baasje had gehad, de kers op
de slagroomtaart! Jij leerde me weer eten, en wandelen en zorgen en lachen. Niets
was jou te gek. Jouw vrouwtje was je heilig!
En toen er later twee stuiterende Duitse Herders bijkwamen, bleef jij mijn
rustpunt. Vastgeplakt aan mijn kuit, want je wist maar nooit: misschien ging ik
wel iets lekkers halen!
Eten, slapen, eten, snoepen, rollen in het gras en eten waren je grootste
hobby’s.
Elke dag ben ik me ervan bewust geweest hoezeer jij mij geholpen hebt, en ik
hoop uit de grond van mijn hart, dat je vindt dat ik hetzelfde voor jou heb
gedaan. Je baasje en ik geloven dat we je een fijn leven hebben gegeven nadat
je vorige baasje je aan een boom in het bos had achter gelaten. Wij hebben de
liefste, loyaalste, zotste, meligste en gevoeligste hond gehad die je je maar
kunt wensen.
En juist daarom kon ik het niet meer aanzien gisteren. Je botjes hielden je
gewicht niet meer en je buik zat vol met vocht. Ondanks dat onze dierenarts
maandag zei dat er niets aan de hand was, wist ik in mijn hart wel beter. Ik
ken jou namelijk als geen ander. Ik ken je loopje, je plof op de grond, je
zuchtjes en je oogopslag. Ik ben 10 jaar lang 24 uur per dag bij jou geweest.
Ik weet hoe het met je gaat, nog voordat je het zelf weet.
En nu lig ik hier op de grond, samen met jou mijn lieve schat en kan ik mijn tranen met de beste wil van de wereld niet bedwingen. Dankjewel voor alles wat je voor mij en het baasje hebt gedaan. Dank je voor je knuffels, je kusjes en je eeuwige goede zin. Mijn hart huilt dat we het verder zonder je moeten doen….
